Een beetje onwennig kwam je binnen, net als jij voelde ik me onzeker. Ik had me voorgenomen hier niet al teveel van te laten merken. Hartelijk zoende ik je op je wang, ik rook de parfum die je had opgedaan, je zag er leuk uit, ergens moest ik lachen om je pogingen om creatief om te gaan met de ‘kledingopdracht’ die ik je een paar dagen eerder per mail gestuurd had.De hele toon van mijn mail was plagend geweest, precies mijn bedoeling ook, ik wilde je in die onzekerheid laten, ik wilde erachter komen wat jouw gevoelens waren. Het laatste dat ik wilde was dat je klakkeloos mijn opdrachten zou uitvoeren, ik hield wel van een beetje eigen inbreng, een stukje creativiteit. Juist daarmee zou ik een beeld krijgen van jou en jouw verlangens.
Glimlachend liep ik voor je uit de woonkamer in, ik gebaarde vaag richting de bank en vroeg wat je wilde drinken. Je koos voor koffie, ik schonk koffie voor ons in en zette de mokken voor jou op tafel terwijl ik het niet kon laten om op te merken dat het eigenlijk de taak van een subje was om koffie in te schenken.
Je schonk me een vage grijns, ik zag de onzekerheid in je ogen en het wakkerde nog meer de dominante kant in mij aan. Ik was blij dat je niet wist hoe onzeker ik me voelde, blij vooral ook dat je niet wist dat dit voor mij een eerste keer was dat ik aan de andere kant stond. Want oh ik wist zo goed hoe jij je nu zou voelen, die onzekerheid, je continu afvragen wat er van je werd verwacht. Het sluimerende verlangen om ‘de fout’ in te gaan, hopend op straf, wetend dat het slechts het moment zou zijn dat je de drempel overstak op weg naar overgave. De overgave waar je zo intens naar verlangde.
Ik betrapte mezelf erop dat ik lichtelijk aan het wegdromen was terwijl ik van de hete koffie genoot. Jij keek om je heen, maakte een opmerking over het interieur en het was duidelijk dat de zenuwen de overhand kregen. Zwijgend dronk je de koffie op en het moment dat je de lege mok op tafel zette zei ik:
“Laat nu maar eens zien hoe goed je mijn mail gelezen hebt.”
Je keek me aan, er was zoveel te lezen in die prachtige ogen van je. Ik zag de onzekerheid en het verlangen, ik zag zelfs pretlichtjes in je ogen alsof je op een bepaalde manier een stukje touw in handen hield, of mij straks voor een verrassing zou weten te plaatsen. Ik genoot van de spanning, de spanning die ik zag bij jou maar ook de spanning en opwinding die ik voelde bij mijzelf.
Dit was het moment waar we tijdens het mailen zo vaak aan gedacht hadden. Voorzichtig als we beide waren in het uiten van onze gedachten en gevoelens per mail, hadden we er nooit letterlijk over geschreven. Onwennig ging je staan, ik leunde ontspannen achterover en liet op me afkomen wat zou gebeuren. Plotseling schoot je in de lach, met een zenuwachtig stemmetje zei je:
“Ik kan het niet, ik weet het even niet meer.”
Langzaam stond ik op en nam je hand, ik nam je mee naar de ruimte achter de bank en zei dat je in het midden van de kamer moest gaan staan. Je keek naar de vloer terwijl ik om je heen liep, voorzichtig tilde ik met een vinger je kin op zodat je mijn blik niet kon ontwijken.
Eventjes zei ik niets, ik keek naar de blik in je ogen, ik liet je zien wat er in mijn ogen leefde. Ik zag vanuit mijn ooghoeken hoe je probeerde de zenuwen weg te slikken terwijl je met je tong langs je lippen gleed en verlegen op je lip beet. Opnieuw keek ik je aan en zei:
“Til je rokje eens op.”
Je bleef me aankijken terwijl je langzaam en verlegen je rokje iets optilde. Ik deed een stap naar achteren terwijl ik zei:
“Dat kan best verder omhoog nog, ben je vergeten een slip aan te trekken?”
Je kreeg een kleur en fluisterde dat je mij had willen verrassen.
Quasi boos antwoordde ik dat het toch niet helemaal de bedoeling was dat je op deze manier vrije interpretatie gegeven had aan mijn opdracht.
“Had ik niet expliciet gevraagd of je mooie lingerie wilde aantrekken?”, vroeg ik je terwijl ik opnieuw in die sprekende ogen van je keek. Ik zag pretlichtjes verschijnen terwijl je, erg zeker van jezelf, zei:
“Kousen en jarretelgordels zijn toch ook lingerie?”
Eventjes gunde ik je deze kleine overwinning die ik weldra liet verdwijnen door je te vragen of je dan ook een bh was vergeten aan te trekken. Het bleef stil.
“Nou?”, vroeg ik.
Je keek me aan, de blik in je ogen was veranderd. Er was niet veel meer te zien van de pretlichtjes en de uitdaging die ik daarnet had gezien, in plaats daarvan las ik het verlangen in je, verlangen naar het uit handen kunnen geven van de touwtjes, verlangen naar een stuk duidelijkheid. De sub in je was naar voren gestapt.
“Laat maar eens zien dan”, zei ik terwijl ik een stoel pakte en ging zitten terwijl jij in het midden van de kamer bleef staan.
Vertwijfeld bleef je staan, eventjes dacht ik dat je compleet zou dichtslaan maar je trok toch, lichtelijk aarzelend, je truitje uit waardoor je borsten vrij kwamen. Je keek me aan en liet je armen onzeker langs je lichaam hangen.
“Hoeft de rest niet uit?”, vroeg ik je terwijl ik opstond van de stoel en achter je ging staan. Zonder iets te zeggen schoof je je rokje weer naar beneden en trok ook deze uit zodat je slechts nog gekleed in jarretelgordels en pumps voor me stond. Ik liet strelend een vinger langs je ruggenwervel glijden terwijl ik dichterbij kwam staan. Toen mijn lippen vlakbij je oor waren fluisterde ik:
“Subjes die zich niet aan de afspraken houden verdienen straf, dat zul je toch met me eens zijn, of niet?”
Je ademhaling ging sneller, ik liet mijn tong eventjes langs je oor strijken voor ik een stap achteruit deed en wachtte op jouw reactie. Het moment dat ik bij je vandaan stapte zag ik je lichaam lichtjes schokken, alsof je iets verwachtte. Ik was echter niets van plan. Nóg niet.
Je bleef stil en zwijgend staan, de onrust straalde echter van je hele houding af. Ik zag hoe onregelmatig je ademhaling ging en ik wist dat het in je hoofd nu alles behalve rustig was. Zeer waarschijnlijk vroeg je je af wat je moest zeggen, wat ik zou verwachten, of je wel iets moest zeggen. Ik liep om je heen en ging voor je staan terwijl ik je aankeek. Opnieuw wilde je mijn blik ontwijken maar je kreeg echter die kans niet van me. Ik tilde je kin op en dit keer gaf ik je een hartstochtelijke tongzoen. Ik voelde de onzekerheid die mijn handeling teweegbrachten bij je, ik proefde de passie die leefde, ik voelde het verlangen in je lichaam toen ik je voorzichtig tegen me aandrukte. Je reageerde aarzelend op mijn zoen, gaandeweg voelde ik je ontspannen en het moment dat je alle twijfels losliet en passie liet spreken in je zoen deed ik weer een stap naar achteren terwijl ik zei:
“Ga maar eens bij de tafel staan, handen op de tafel, voorover gebogen, hoofd naar beneden en ogen dicht.”
Voor ik de kamer uit liep voegde ik eraan toe: “En vooral blijven staan!”
De intonatie in mijn stem was veranderd, ik wist dat dit de juiste uitwerking op je zou hebben. Als ik het goed had ingeschat zou je nu enerzijds met jezelf worstelen om te blijven staan, alleen in de kamer, niet wetend wat je te wachten staat, denkend dat je alleen bent. Inderdaad denkend, want ik had gedaan alsof ik was weggelopen maar stond nog steeds in de kamer terwijl ik je observeerde. De eerste tijd stond je doodstil, na een paar minuten veranderde je ademhaling, alsof je bezig was jezelf tot kalmte te manen. Vervolgens schoof je wat onrustig heen en weer, toch bleef je wel staan. Je keek zelfs niet eens op of om je heen en ergens bewonderde ik dit in je. Ik besloot je niet veel langer in onzekerheid te laten en opende de deur met veel lawaai alsof ik weer de kamer kwam binnen wandelen. Je hief je hoofd op alsof je om wilde kijken en ik zei: “Je bent toch wel netjes blijven staan zoals ik je had opgedragen?”
Ik was benieuwd naar je reactie, zou je eerlijk zijn, zou je behoefte aan duidelijkheid omtrent je sub zijn groter zijn waardoor je wellicht iets zou verzinnen?
Het bleef eventjes stil en zachtjes antwoordde je:
“Ja.”
“Goedzo,” zei ik, “ik had niet anders van je verwacht, want je wilt toch het brave subje zijn of niet?”
Terwijl ik dat laatste zei, had ik je aan je haren naar achteren getrokken zodat je me wel aan moest kijken. Een zenuwachtig lachje zag ik over je gezicht schuiven terwijl je eerlijk bekende niet een braaf subje te willen zijn. Spontaan zoende ik je terwijl ik je liet weten dat ik blij was met je eerlijkheid maar dat je je niet anders hoefde te gedragen om straf te krijgen, iets waarvan ik wist dat je er naar verlangde, omdat ik er toch wel voor zou zorgen dat er redenen waren om je te straffen.
“Bovendien,” voegde ik eraan toe,” ik hoef geen redenen te hebben om jou te straffen, toch?”
Je keek me twijfelend aan, ik zag de strijd die je met jezelf voerde. Je vroeg je af wat je nu moest antwoorden, of je eerlijk moest zijn, of je aan moest geven waar jouw verlangens lagen, of dat dit een vraag was die thuishoorde in het subtiele spel dat inmiddels was begonnen.
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
