Zolang ze zich kan herinneren is Marinthe saai en duf. Als kind al viel ze met haar verlegen verschijning en voorover gebogen schouders totaal niet op. Het liefste profileerde ze zich zo onopvallend mogelijk. En zelfs nu ze volwassen is, heeft ze er een hekel aan om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Het excelleren in onopvallendheid gaat haar trouwens perfect af. Daar zorgt ze wel voor, door zich bijna jongensachtig en kleurloos te kleden. Haar lange vlammende rode haren staan echter in een vurig, ja bijna erotisch, contrast met haar verdere verschijning. En ook haar amberkleurige ogen hebben een pientere, katachtige uitstraling. Helaas zijn haar mooie ogen niet goed zichtbaar omdat ze zo krom loopt.
Op school kon ze goed leren en ze pikte de zaken op school verrassend snel op. Altijd zat ze met haar neus in de boeken en doorliep op haar sloffen het gymnasium. Haar studie ‘forensische wetenschappen’ ging haar ook gemakkelijk af. Als één van de weinige van haar jaar studeerde ze ‘Cum Laude’ af. Zonder er veel moeite voor te hoeven doen vond ze snel na haar studie een baan op de afdeling ‘Forensisch Onderzoek’ van het Universitair Medisch centrum in de stad. Haar scherpzinnigheid en vastberadenheid maakte haar tot een zeer gewaardeerde collega en ze stond te boek als een vooraanstaand wetenschapper, zowel in den lande als ver daar buiten. Nu ze er zo over nadenkt, blijkt ze er al bijna vijftien jaar te werken. Vijftien jaar! Wat een eeuwigheid. Een nerveus licht paniekerig gevoel bekruipt haar, hetgeen haar zeer onrustig maakt.
Spectaculair is de ontmoeting tussen Tim en Marinthe niet te noemen. Gewoon op een feest van wederzijdse vrienden. Ze kan zich de tijd rondom hun ontmoeting niet meer precies voor de geest halen. Wel de algemene dingen zoals dat ze destijds aan dezelfde faculteit studeerden. Tim zat echter een jaar hoger dan haar. Net als Marinthe was Time ook een echte studiebol. Maar van heftige gevoelens van verliefdheid onderin haar buik of iets opvallend leuks van die eerste periode samen, daarvan weet ze zich op dit moment niets meer te herinneren. Best vreemd, realiseert ze zich een beetje aangedaan. En weer is daar dat onrustige gevoel, dat haar de laatste tijd steeds vaker bekruipt.
Wanneer is de onrust begonnen? Ze weet het niet meer precies, maar het moet al een hele tijd geleden zijn dat ze iets in haar toch wel drukke leven begon te missen. Maar wat dan? Hoe het ook zij: alles in Marinthe schreeuwt om uit die sloom rijdende trein, genaamd haar leventje, te springen, en wel meteen! Alles in en rondom haar benauwt haar. Maar wat moet ze doen? En hoe? Een collega geeft haar, zonder het zelf te beseffen, precies op het juiste ogenblik dé gouden tip. Jennifer vertelt in de lunchpauze zo enthousiast over haar vaak wat sombere zusje Caroline, die sinds kort een cursus ‘Latijns-Amerikaanse dans’ volgt in de stad. Sinds ze naar dansles gaat is Caroline veel vrolijker geworden. Dit voorval zet Marinthe aan het denken.
Ze weet ineens wat haar te doen staat: ze gaat fijn een cursus dansen volgen! Misschien is dit de oplossing voor haar onrust en gaat ook zij zich op korte termijn weer lekkerder voelen als ze zich uit kan leven op de muziek. Onder het avondeten vertelt Marinthe demonstratief alleen op les te gaan. Tim is allang opgelucht dat hij niet met haar mee hoeft en maakt aan het onderwerp ‘dansles’ geen woord meer vuil. Meteen de volgende dag al meldt ze zich telefonisch aan voor een cursus, bij dezelfde dansschool als het zusje van Jennifer. De mevrouw aan de telefoon vertelt haar dat er onlangs een nieuwe cursus aan het aanbod is toegevoegd. Het betreft een soort turbo cursus van vele temperamentvolle dansen inéén. Elke dansles duurt daarom ook drie uur. Het voordeel daarvan is dat je op één avond al aardig leert dansen als je er aanleg voor hebt. De cursus start volgende week vrijdagavond al, om half negen.
Marinthe schaft zich, me behulp van een behulpzame verkoopster, speciaal voor de danslessen een erg duur nieuw setje aan: een spannend rood kort rokje van een soepel vallende stof met een strak broekje dat de helft van haar stevige ronde billen vrijlaat, en een goudkleurig, kort, uitdagend stretchtopje dat haar nog steeds strakke buik vrijlaat en de juiste accenten weet te leggen op haar pronte borsten. Even, heel even maar moet ze wennen aan haar nieuwe ik die haar in de grote passpiegel aankijkt. Maar al snel bevalt het haar wat ze ziet. Als de verkoopster ten slotte nog met mooie bijpassende kousen aan komt, beseft Marinthe dat het grijze muisje dat ze nog maar kort geleden was, spontaan is veranderd in een mooie, sprankelende vrouw.
Ze koopt in een dure schoenenwinkel bijpassende hooggehakte, rode schoenen die het geheel completeren. Verder schaft ze voor een vermogen make-upartikelen aan in gedurfde, opvallende kleuren. Als ze toch met haar creditcard gaat zwaaien, dan meteen maar goed ! Hierna koopt ze nog een grote fles ‘Coco’. Uiterst tevreden met haar aankopen keert ze tenslotte huiswaarts. Al voelt ze zich als herboren, ze heeft nog geen oog voor de vele begerige mannenogen die haar opmerkzaam gadeslaan nu ze een uiterst sensuele aureool om zich heen heeft als gevolg van haar stralende ogen. Haar metamorfose is zojuist begonnen.
Thuisgekomen laat Marinthe haar nieuwe aanwinsten niet aan Tim zien. Waarom zou ze? Ze houdt het lekker geheim! Immers, hoe zou ze het uit kunnen leggen? Nog nooit heeft ze geheimen voor Tim gehad. Weer voelt ze de opwinding opborrelen in haar buik, ze voelt zich lekker stout. Als een in een cocon zittende rups, wachtend op haar transformatie tot een adembenemend mooie vlinder, maakt Marinthe zich langzaam maar zeker vrij van haar grijze leven.
En dan: de eerste dansles. Op vrijdagavond om 19.30 uur precies stapt ze in haar auto, gehuld in een onberispelijk keurig mantelpakje. In een dure designer draagtas op de bijrijderstoel ligt haar nieuwe outfit als een kostbare schat, naast de goed gevulde beautycase. Als haar blik steels op de spullen valt kan ze het niet nalaten om even te grinniken. Onderweg parkeert ze haar auto bij een gezellig ogend restaurant en ze gaat naar binnen. Daar bij het raam is nog plaats. Ze gaat zitten en stalt haar waren op de stoel naast zich. Marinthe bestelt een whisky ‘on the rocks’ om wat moed in te drinken want zenuwachtig is ze nu toch wel een beetje. Wachtend op de bestelling gaat ze naar de damestoiletten om zich om te kleden en op te tutten.
Ze voelt zich bij iedere kledingstukwisseling meer opgewonden en zelfbewuster worden. Zo kent ze zichzelf niet. Yes, laat de avond maar beginnen! Overmoedig geworden besluit ze terstond om onder het rokje en broekje géén slipje te dragen. De koele stof prikkelt aangenaam in haar centrum van haar vrouwelijkheid. In de spiegel overziet ze tevreden dat ze er voor haar 41 zomers nog behoorlijk strak en aantrekkelijk uitziet. Waarom is haar dit nooit eerder opgevallen? Zijn het de kleren en de make-up? Is het haar blik? Of is het een combinatie van dit alles wat haar zo anders maakt? Plotseling is de prachtige en delicate vlinder uit haar cocon gekropen, klaar voor haar eerste vlucht.
De jonge ober die haar drankje komt serveren, kan zijn verbazing niet verbergen en morst een beetje van haar whisky over het tafeltje. Is dit echt dezelfde vrouw als daarnet? Zijn ogen glinsteren goedkeurend als Marinthe hem met licht hese stem bedankt voor het goudbruine bittere vocht. In één snelle teug slaat ze het vuurwater achterover, en wanneer ze de ober vraagt om de rekening schudt ze wapperend met haar lange rode haren. Innerlijk geniet ze van het overduidelijke effect op de ober. Ze voelt zich mooi, vrouwelijk en stout. Het gevoel zó aantrekkelijk te zijn kent ze niet. Ze laat het maar gebeuren, alsof het al die jaren onder de oppervlakte broeide en er nu pas in alle hevigheid uit mag barsten.
Als ze haar spullen oppakt en het restaurant zelfbewust en gracieus verlaat, richten zich vele mannenogen begerig op haar. Ze ziet het en geniet ervan! Met een blik op haar horloge beseft ze dat ze zich nog moet haasten ook, de dansles begint al over een klein kwartiertje. En ze wil echt niet verhit en zweterig binnen komen op haar eerste dansles, dit past echt niet meer bij haar nieuwe imago. Het is al lekker druk als ze de dansschool, toch lichtelijk hijgend, binnen loopt. Snel heeft ze zich weer onder controle. Het is er behoorlijk warm ondanks de airconditioning. Al snel is het haar beurt om zich in te schrijven bij de balie. De vriendelijke receptioniste wijst haar waar ze kan plaatsnemen om te wachten.
Marinthe kijkt eens rustig om zich heen. Er zijn ongeveer 30 mensen, iets meer vrouwen dan mannen constateert ze. Kunnen die vrouwen hun mannen ook niet meekrijgen of hebben deze vrouwen ook behoefte aan doorbreking van hun saaie leventje? Ze ziet dat de meeste mensen het net zo warm hebben als zij, er wordt wat afgezweet. En dit terwijl de les is nog niet eens is begonnen! Haar adem stokt in haar keel als de dansleraar binnenkomt. Wow, wat een lekkertje! Verrukt recht ze haar rug in een vloeiende beweging. Het thuisfront is ineens wel héél ver weg. Het onderwerp van haar gedachten is Victor, de dansleraar. Een hunk in de ware betekenis van het woord. Het goddelijk creatuur is rond de veertig schat ze, en behept met een aantrekkelijk, zuidelijk zwoel uiterlijk.
Victor loopt met lichte tred soepel naar het midden van de grote, glanzende mahoniehouten dansvloer. Als gebiologeerd slaat Marinthe hem gade. Zijn nog volle, zwarte haren golven licht en de glans ervan weerkaatst in het uitbundig flikkerende lamplicht van de aanwezige kroonluchters. Terwijl haar ogen zijn gestalte gretig opzuigen voelt ze hoe haar tepels hard worden en door de dunne stof van haar strakke topje prikken. Kippenvel vliegt over haar armen. Het is alsof de lucht subiet geladen is met elektriciteit. Als door een magneet aangetrokken dansen Victor zijn ogen naar het kleine kledingstukje ter hoogte van haar borsten. Het is Marinthe niet ontgaan, er ontsnapt haar een zachte kreun, ze begint het nu wel erg warm te krijgen!
Victor weet zich snel te herstellen, schraapt zijn stem en heet iedereen van harte welkom.
“De dans van vanavond is de zwoele salsa”, vertelt hij met een prettige stem. Hij zal de dans een paar keer in zijn geheel gaan voordansen met zijn partner Myra waarna de cursisten de eerste beginselen van de salsa bijgebracht zal gaan worden. Als uit het niets komt Myra de dansvloer opwiegen, een mooie jonge vrouw met een regelmatig gezicht, lange blonde haren en een figuurtje waar werkelijk niks mis mee is. Alles erop en eraan zeg maar. Marinthe kijkt naar de verrichtingen van het goed op elkaar ingespeelde setje. Ze dansen alsof ze passioneel de liefde bedrijven! De vonken vliegen er gewoon van af! Dit is geen gewone dans beseft ze, dit is het ultieme samenspel tussen twee mensen die elkaar meer dan goed kennen. Al kijkende voelt Marinthe de kriebelende opwinding onderin haar buik met de seconde toenemen.
Ze schrikt op uit haar geile gedachten als ze weer de stem van Victor hoort. Hij nodigt de mensen uit om ook de dansvloer op te komen, al dan niet met hun eigen partner. Er vormen zich al gauw stelletjes op de dansvloer. Er blijven vier vrouwen over die elkaar schijnen te kennen. Jolig vormen ze dansparen. Marinthe is de enige vrouw die nog geen partner heeft. Even voelt ze zich verloren, dan hoort ze zichzelf in een opwelling zelfbewust, bijna arrogant vragen of Victor haar danspartner voor vanavond wil zijn. Met een vette knipoog en een smakelijke lach gaat hij akkoord. Er verschijnt een voldaan glimlachje om haar prachtige lippen.
Soepel doet Victor de beginnerpasjes voor, Marinthe probeert hem te volgen.
“Kijk, de salsa is de dans van de passie en liefde”, zegt haar danspartner tegen de leerlingen. “Het is dus niet de bedoeling dat je er bij staat alsof je een statige Engelse wals gaat dansen!” Om zijn woorden kracht bij te zetten houdt hij Marinthe nog steviger vast. Ze voelt een vurige blos naar haar wangen stijgen. Zijn lichaam voelt ze op de hare branden. Broeierig kijkt hij haar één seconde te lang aan. Als in trance vult ze zijn bewegingen intuïtief aan, volkomen vertrouwend op haar gevoel geeft ze zich over aan de salsa alsof ze net samen met Victor deze dans heeft uitgevonden.
Waar nodig geeft Victor de dansparen aanwijzingen om de dans goed uit te voeren. Marinthe en Victor lijken één met tijd en ruimte geworden te zijn. Wat is een uur? Wat is een seconde? Wie leidt wie? Zijn muskusachtige zweet doet haar neusvleugels trillen van ontembare geilheid. Ondertussen voelt ze haar eigen zweetdruppels gestaag parelen langs haar rug, naar lagere regionen. Oef, wat heeft ze het nu heet! Aan het eind van de avond zitten de passen er bij de meeste mensen al behoorlijk in. Wow, dit is pas genieten! Ze is zo licht als een veertje in zijn sterke mannelijke armen. Ze begrijpt op dit ogenblik echt niet waarom ze niet eerder deze opwindende dans ontdekt heeft. Bijna teleurgesteld is ze als Victor tenslotte aankondigt dat de eerste dansles voorbij is.
“Same time, same place. CU next week!”, roept hij lachend naar alle dansers.
In het damestoilet frist ze zich even op. Ze bet haar gloeiende gezicht met het verkoelende water van het kleine fonteintje. Daarna pakt ze haar tas en gaat snel naar haar auto, het is alsof ze op wolken loopt! Jezus, wat een avond! Haar hart bonst nog na van opwinding. Maar shit, waar zijn toch haar autosleutels? Tot drie maal toe zoekt ze haar tas grondig na, maar de sleutels zijn en blijven spoorloos. Onderweg verloren? Het zou kunnen. Zij en sleutels: een vreemdere combinatie is niet mogelijk! Er rest haar niet anders dan de route naar de dansschool terug te nemen. Maar helaas, ook op de terugweg vindt ze haar sleutels niet. Ze zal nog even aan de balie van de dansschool vragen of haar sleutels misschien binnen gevonden zijn, besluit ze balend.
Gelukkig, de deur is nog niet op slot! Maar er zit niemand meer achter de balie, het pand ziet er in het donker spookachtig en verlaten uit. Het huilen staat haar nader dan het lachen. Langzamerhand begint ze aardig wanhopig te worden. Marinthe ziet bijna geen hand meer voor ogen. Dan verstapt ze zich ineens en gaat door haar enkel. Een felle steek schiet door haar voet. “Au!” Ze gilt ze uit van de pijn. Strompelend gaat ze in de duisternis op zoek naar de uitgang.
“Wie is daar?”, klinkt het plotseling boos. Voor ze kan antwoorden floepen één voor één alle lichten aan. Even is ze totaal verblind door de felle lampen en knippert verdwaast met haar ogen.
Wordt vervolgd
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
