Sterrenstelsels en seks hebben veel met elkaar te maken. Er is geen locatie (dit blijft tussen ons) waar je je zo goed kunt vrijen als in een observatorium. De voorwaarde is dat de koepel open staat. Je voelt je onder de sterrenhemel zo nietig dat je je niet meer zo druk maakt over normen en waarden die ons ervan weerhouden seks te hebben met wie je wilt. Er is geen enkele gedachte meer aan ‘betrapt worden’. Seks is dan ineens wat het is: menselijk, mooi, eenvoudig.
Hoe dan ook, na een bezoek aan zo’n observatorium hoorde ik van een roddel. Toen ik die uitploos, bleek de roddel waar. Het uitpluizen viel niet mee. De astronomische wereld is een in zichzelf gekeerde wereld. Dankzij mijn ervaring heb ik toch iedereen kunnen overhalen om de feiten te vertellen. Mijn belofte was om de hoofdpersoon als Professor A. aan te duiden en het observatorium als observatorium B. Daar ga ik me uiteraard niet aan houden. Je bent verslaggever of niet. Ook kostte dit onderzoek me wat geld maar dat kan me niet schelen. Mijn eer gaat voor alles. Ik moet waken dat ik mijn plaats niet verlies aan goedkope concurrenten. Dat is niet goed voor mijn reputatie en ook niet voor de ware erotiek, die in deze tijd steeds meer wordt gedegradeerd tot gymnastiek als je het mij vraagt.
Op een zondagavond, een jaar of twee geleden, zou een Griekse astronoom een open dag houden. Zijn naam was Pietros Apostolakis. Het was een briljante, gevoelige en chaotische man.
Briljant was bijvoorbeeld zijn idee om een open dag te houden voor het observatorium waar hij werkte. Het leek hem een grote daad voor de mensheid als hij de burger iets wijzer kon maken over de manen van Jupiter, de vulkanen op Venus, de reden waarom Neptunus gekanteld is, en dat het dichtstbijzijnde sterrenstelsel, de Andromedanevel, met grote vaart op ons afkomt. Gevoelig was hij in zijn liefde voor het onderwerp. En chaotisch was hij in het plannen. Hij had zich een maand vergist bij de advertentie. Er stond 21 mei terwijl het 21 april was.
Pietros Apostolakis raakte door dit incident van streek. Hij zat met opwellende tranen te turen door zijn gigantische sterrenkijker. De atmosfeer was perfect geweest voor een partijtje hemelstaren. De temperatuur was prettig, de hemel was helder. Zulke avonden gaven Pietros Apostolakis altijd een sprookjesachtig gevoel. Aangezien hij deze avond toch al zo gevoelig was, kon hij zijn emotionele kraan laten lopen.
En op dat moment werd er geklopt. Pietros had voor het gemak de deur open laten staan. Je wist immers nooit of er toch iemand was die ook warrig was met maanden. En die was er. Een oprecht en charmant ogende vrouw stond voor de deur en ze vroeg:
– Het is hier toch, de open dag?
– Ja, zei Pietros, volgende maand.
– Oh, dan heb ik me vergist.
– Ik heb me ook vergist.
– Dan hebben we ons beiden vergist, zei ze giechelend.
– Kom binnen, zei Pietros.
Zodoende kon Pietros toch een van de pakken appelsap opendoen en een van de rollen koekjes aanbreken. En zo kon hij enthousiast de manen van Jupiter aanwijzen, vertellen over Venus’ vulkanen, aangeven waarom Neptunus gekanteld was, en het mysterie uitleggen van de stormachtig naderende Andromedanevel. De vrouw – Nikoleta Klopidis – vond alles enorm interessant. Zelf werkte ze in een kantoorboekhandel. Haar dagelijkse universum van paperclips en fotohoekjes was toch van een andere schaal dan die van Pietros. Ze konden het toch goed met elkaar vinden. Er was zelfs even sprake van fysiek contact toen hij haar bij de sterrenkijker de beste kijkhouding wilde adviseren. Met de subtiliteit van kappershanden pakte hij haar kaak en trok die naar voren, terwijl hij haar rug een bijna onmerkbaar duwtje gaf. En ja, het keek inderdaad een stuk beter.
Nikoleta Klopidis was een vrouw die makkelijk ontroerd werd. Ze kon in tranen uitbarsten bij getuigen van goedheid op bijvoorbeeld televisie. Ze was beslist niet naïef. Vroeger was ze weliswaar een muurbloempjestype geweest maar langzaamaan was haar schroom gesleten en was ze een mooie, krachtige, volle vrouw van eenendertig geworden (twee weken geleden) met een zuiver gevoel voor wat rechtvaardig is. Ze had van haar lichaam leren genieten en ze was goed geworden in het minnespel. Ze versleet er best wel wat, tot Filippos, nou ja…
Pietros voelde iets van het verdriet van deze vrouw en kreeg opnieuw tranen te verwerken. Het moment met deze onbekende vrouw was zo sensueel dat hij zijn hartstochten niet meer kon temperen. Met hartstochten bedoel ik niet het platvloerse begrip uit bakvissenliteratuur. Ik bedoel daarmee dat sterke gevoel in de buik als je je erg gelukkig voelt. Het is dat pure mensgevoel dat helaas zo weinigen mensen ervaren. Daarom greep hij haar ook niet beet en ging haar niet kussen. Hij moest huilen. Emoties kunnen nu eenmaal ook voor mannen te veel worden en Latijnse mannen weten dat. Herinneringen van Pietros gingen naar zijn eveneens lieve eerste vrouw. Ze waren al vijf jaar uit elkaar. Tegenwoordig woonde ze in Larisa en hij zag haar bijna nooit meer.
En hij zakte in elkaar, tegen de rand van de koepel, alsmaar huilend. De vrouw, Nikoleta, zakte ook en vroeg met timide stem wat er scheelde. De gedachte via haar aan zijn ex-vrouw deed hem terugdenken aan vroeger. Ineens kwam van alles los bij Pietros. Onsamenhangend en hier en daar speeksel strooiend begon hij te vertellen over spinnetjes waarvan hij de pootjes uittrok, of de keer dat hij vier-op-een-rij moest spelen voor de hele school en een appel en een ei won, of toen hij zijn zus betrapte met de piemel van een of andere knaap in haar mond en zij zei dat ze die aan het wassen was, zodat hij compleet voor gek stond toen hij bij seksuele voorlichting bij een plaatje van orale seks heel zelfverzekerd zei dat de vrouw op die manier de piemel waste van de man, of toen hij zijn maandenlange voorbereiding op zijn scriptie bijna had verpest door zich een dag te vergissen in de inleverdatum. Als de leraar niet coulant was geweest, had hij hier niet eens gezeten.
– Maar niet al je herinneringen zijn toch slecht? vroeg ze.
Dat was zo. Hij herinnerde zich ineens het geluid als hij als student in de weilanden zat naar sterren te staren en de goederentrein ’s nachts langsdenderde op zijn weg naar Athene. Ze noemen dat kedeng-kedeng maar het is kodoff-kodoff. Kodoff, kodoff, alsmaar, urenlang, zulke lange treinen waren dat! Al die nachten kwamen ineens langs. De vele nachten in de natuur met Ana. Wat hadden ze prachtige vrijpartijen gehad in de openlucht. Ja, er waren ook enkele voordelen aan het studeren van astronomie.
Toen passeerden ook nog zijn ouders, die hem altijd als een vreemde zagen, want hij wilde niets weten van brood bakken, hun passie, maar van sterren die gigantisch ver weg waren. Ze beschouwden zijn astronomie altijd als een zinloos lolletje. Wat heb je toch aan die kennis, zoon, zeiden ze, ga liever leren hoe je appelbollen moet bakken, daar heeft de mens wat aan. Eindeloze discussies.
Ze zaten in het halletje onder de sterrenkijker vlak tegen elkaar.
– Hoe kan ik je troosten? vroeg Nikoleta.
– Mijn ex-vrouw ging me altijd fysiek verwennen als ik triest was, zei Pietros.
– Masseren?
– Orale seks.
– O ja.
– Dat ga ik natuurlijk niet van je vragen, zei Pietros.
– Waarom niet?
– Ik ken je helemaal niet.
– Er is verder niemand.
– Zou je er niet mee zitten dan?
Ze glimlachte schattig.
– Ook al werk ik in een stoffige kantoorboekhandel, betekent dat niet dat ik niet aan seks doe,
ik ben er juist dol op.
– Je hebt een mooi lichaam, constateerde Pietros vrijblijvend.
– Ik sport veel, antwoordde ze blozend.
– Het idee… zei Pietros, het idee windt me op. Kijk, ik heb al een erectie. Ik kan het echt niet
van je vragen. Dat kan gewoon niet.
Vragen hoefde ook niet want ze deed het uit zichzelf. Buitengewoon teder opende ze zijn gulp. Ze nam zijn stijve in haar handen en daarna in de mond, waarna ze de eeuwenoude orale sekstechniek toepaste. De erectie was al snel zo glibberig dat haar mond geen moeite meer had met de verwennerij. Het was een effectieve manier van troosten want heel snel was Pietros Apostolakis zijn ellende vergeten. Nikoleta voelde zich op een dienende manier gelukkig, wat een vreemd soort genot geeft, dat alleen dienende mensen kunnen begrijpen.
Wordt vervolgd
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
