Daar ligt ze, warm en slaperig. Nonchalant slenter ik langs: perfect getimed want zuslief is bruin genoeg. Heerlijk naakt en lekker opgewarmd komt ze tevoorschijn. Ik voel hoe mijn spieren zich daar beneden eerst spannen en dan ontspannen.
Ik verlang naar haar zachte huid. Vrouwenhuid. Zij staat met haar rug naar me toe heeft me niet horen aankomen. Ik sla mijn hand voor haar mond, draai haar om en maak een teken dat ze geen geluid mag maken. Haar blinkende, guitige ogen zijn groot en vol verbazing. Rustig trek ik haar mee, duw haar tegen de deur. Ze snakt naar adem. Haar warme huid tegen de koelte van de deur: het prikkelt haar zinnen. Ik streel haar zachtjes door de haren, tot ik mijn handen op haar kaken laat rusten.
Ik buig me naar haar toe en geef haar een aarzelende kus op de mond. Onze lippen versmelten en plots is er geen ik meer, geen zij, alleen maar wij.
Ik druk me dichter tegen haar aan en mijn handen zoeken een weg naar beneden. Mijn vingers over haar schouders, naar haar prachtige borsten, over haar perfecte buik, kriebelend door de zacht krullende haartjes, zich begravend in haar ultieme warmte.
Ze kreunt lichtjes wanneer mijn vingers voorzichtig tastend haar lipjes van elkaar duwen en vluchtig daar strijken, waar dat helemaal niet zou mogen. Plots besef ik weer waar ik ben, wat er rondom ons gebeurt. Ik moet me haasten! Sneller zoek ik mijn weg, vingers glijden in en uit, strelen, knijpen, draaien. En dan is het niet warm meer, maar heet. Handen grijpen mijn schouders, klemmen zich daaraan vast terwijl zij op haar lip bijt om het niet uit te schreeuwen.
Haar ogen spreken boekdelen. Ik glimlach. En dan is er toch dat kreetje. Ze is er!
NiNaKe
