In de bibliotheek

In de bibliotheek

“Slechts 10 procent van de vrouwen vindt pijpen echt heel lekker, word er zelf opgewonden van…las ik eens.”
Ik zweeg.
“Ik ben één van die vrouwen.”
“O oké, ach ik weet het niet. Haha.”
“Veel vrouwen vinden het onderdanig, dat slikken en zo.”
“Er zit niets onderdanigs aan, hoor. Jij hebt alle macht.”
Ze zweeg. Ik vond het mooi en geil dat ze het onderwerp had aangeroerd.

Als ze haar mond vol had met zaad zocht ze altijd naar een doekje. Schattig. Een enkele keer slikte ze het door. Het smaakte zuur, vond ze.
Gepijpt worden door een lieve vrouw is heerlijk: het warme gevoel dat je krijgt, wanneer ze je pik volledig in haar mond neemt, afwisselend het koude gevoel wanneer ze hem eruit haalt. Je wilt weer terug in haar mond. Het moment dat alles in je lichaam begint te steigeren. Je pik begint te schokken… zij versnelt de pijpbeweging. En dan je uiteindelijk overgeven en schokkend klaarkomen.
Er gaat weinig boven pijpen. Veel vrouwen schijnen aan de man te vragen zich terug te trekken en buiten haar mond klaar te komen. Ik ben verwend, geloof ik.

Een van de grootste misverstanden van deze tijd is dat op ieder potje een dekseltje past en dat seks makkelijk verkrijgbaar is. Voor vrouwen, ja, maar niet voor gewone mannen. Naar mij kwamen ze niet. Dus bezocht ik wel eens een bibliotheek.
In de universiteitsbibliotheek voelde ik me jong en oud tegelijk. Oud omdat de anderen minstens zes jaar jonger dan ik waren, jong omdat ik toch een beetje bij het gezelschap hoorde. Ik had zitten lezen in een tijdschrift over bibliotheken. Saaie, herkenbare stof.
Ze zat een tafel verderop. Een meisje nog, hoewel iets ouder dan de overige studenten. Ze had een felroze rokje aan. Met een stuurs gezicht keek ze in haar boek. Ik had, hopelijk onopvallend, een tijdje naar haar gekeken. Ze had minstens een keer teruggekeken. Ze stond op. Toen ze uit mijn zicht verdwenen was, probeerde ik me haar hoofd in te beelden. Een ietwat lang gezicht en zwart, sluik haar, zelf zou ze het ongetwijfeld lang noemen. Een lichtrood litteken op haar rechterwang.
Tien minuten later was ze terug. Haar gezicht had iets fijns, zag ik nu, iets raadselachtigs: ze was mooi en lelijk tegelijk. Haar benen deed ze iets uit elkaar. Ze bladerde in haar boek. How to read Donald Duck, kende ik dat niet van een of andere paper dat ik geschreven had? Soms nam ze een slokje water uit een blauw spaflesje – zonder zo’n flesje kon tegenwoordig niet meer gestudeerd worden… zat er soms een stimulerend middel in?
Een zonnestraal zorgde ervoor dat haar zwarte panty meer doorscheen. Ze deed haar benen over elkaar. Nu had ze geen inkijk meer, maar haar rokje kroop omhoog.
Er wandelden voortdurend mensen heen en weer tussen studiezaal en gang. De meisjes leken wel een modeshow op te voeren. Ik keek mijn ogen uit. Hoe moest dat er in de zomer aan toe gaan? Ik vond ze al zo dapper dat ze de kou trotseerden met zo weinig kleding aan.
Mijn object van bewondering fluisterde even met haar buurvrouw en stond op, boek en GSM in de hand. Een vrouw had het me eens letterlijk gevraagd, waarom een rokje zo leuk was.
“Tja, het idee ehm, dat je er makkelijker bij kan, zeg maar” had ik geantwoord.
“Inderdaad, maar besef je wel hoe zwak je dan bent als vrouw? Een broek beschermt je kruis! Bij een rok alleen een dun stofje, dat ook nog eens bij elke windvlaag omhoog kan waaien. Of bij elke keer dat je gaat zitten mogelijkheid tot inkijk biedt.”
“Of dat na een stuk fietsen zo ongeveer onder je oksel zit”, hing ik de wijsneus uit.
“Maar daar heb je dan een lange jas voor aan. Ach, het heeft ook veel voordelen hoor: mannen die voor je stoppen als je oversteekt, de veerpont wacht, de winkelmedewerker is aardig. Of de systeembeheerder waar ik in een kort rokje naast ga zitten en hem vraag of ie mijn computer even wil maken …”
“Haha, je gebruikt het dus ook als het handig is.”
“Ja, heel raar, al vind ik mezelf helemaal niet sexy. Ik heb veel te dikke benen.”
“Mannen zien dat niet hoor. Behalve als je echt olifantspoten hebt. Een rokje windt ons al op. Je hebt mannen ermee in je macht.”
“Klopt. Vrouwen niet trouwens, zelfs de lesbiennes niet. Mannen zijn zwakkelingen. Zelfs als ze spierballen hebben. Als meisje kun je hem kneden, precies zoals je het wilt; met je kleding wind je hem om je vinger.”
Beneden aangekomen zag ik dat het meisje een pimpelpaarse gewatteerde jas uit haar kluisje haalde. Ze liep naar de uitgang. Ik twijfelde nog even, maar liep toen recht op haar af. “Hallo, ik zag je net zitten en ik wou iets vragen…”
“Ik zag de titel van je boek, How to read Donald Duck. Ik ken dat boek. Lijkt me grappig er eens over te praten.”
Argwanend keek ze me aan. “Waarom zou ik met jou praten?”
“Misschien omdat ik iets te melden heb?”
“…Ik zag je naar me kijken in de studiezaal.”
“Inderdaad, je lijkt me een leuk meisje.”
” …”
“Maar je jas vind ik niet leuk. Lijkt op een slaapzak”
“Oh als je zo begint.”
“Jij hebt liever een man die alleen maar slijmt?!”
“Doe niet zo stom!”
Stom. Moest ik weer zo nodig mijn gelijk halen.
Somber gestemd fietste ik naar huis.
’s Avonds in bed huiverde ik. Dit was het gevoel dat George Simenon beschreef: hoe hij opgewonden werd van een vrouw en haar volgde. Hoe oprecht was de lust! Ik dacht aan hoe het bibliotheekmeisje haar benen had gekruist, hoe ze ze naast elkaar deed, hoe haar rokje dat nogal ruim om haar benen viel, verschoof. Ik fantaseerde dat ze me zag kijken en voor mij haar rokje nog hoger trok.
Ik las een rubriek
“Waarom is het zo moeilijk? Als ik verliefd op iemand word, wil ik alleen nog maar samensmelten, Volledige overgave, ik kan niet anders. Vanaf dat moment verandert
mijn wereld in een hel. Ik word ziek, gek, jaloers, heb geen rust meer. En die ander is nooit zo verliefd op mij als ik op hem. Maar als ik niet verliefd ben en wel een relatie begin, raak ik al snel verveeld en wil ik steeds meer alleen zijn. Of ben ik de ware nog nooit tegengekomen? Misschien ben ik gewoon hopeloos romantisch. Ik hoop nog altijd dat hij ook op zoek is naar mij.”
Uit dit idee van heftige chemie tussen mensen volgt ook dat seks vanzelf moet gaan. Je moet in een relatie minstens twee keer per week op een lieve manier zin in elkaar hebben. Een vrouw op Viva-forum: “We hebben ongeveer 2x per week sex, alleen voor mij is het altijd een verstandelijke keuze. Dus ik voel me gewoon nooit meer opgewonden en ga dan lekker sexen, maar denk: ‘Het is alweer zoveel dagen geleden, laten we maar gaan sexen’. Het lijkt wel of al mijn sexuele gevoel weg is.”
Er moet gewerkt worden in de liefde, iets dat veel mensen eng vinden en als probleem ervaren.

Er is ook nog een andere vorm van liefde. Die heet lust. Als seks lustig wordt beschreven, doen mensen moeilijk, dan komen vragen op als: “Is het wel vrouwvriendelijk? is het geen porno?”
Porno geldt als vrouwonvriendelijk behalve als een specifiek clubje feministen roept dat bepaalde porno goed is. Romantische verhalen/films enzovoorts gaan nooit door voor manonvriendelijk, terwijl die net zo goed een onmogelijke norm opleggen en mannen objectiveren. Alleen vrouwen mogen nog wel stoer praten over pijpen. Seksueel lustvol praten doen mensen hooguit in kleine kring en doorgaans schaamtevol.
Twee dagen later liep ik een boekhandel binnen. Verloren stond ik voor de tafel nieuwe aanwinsten. Wat een rotzooi werd er uitgegeven. Al die schrijvers met hun taaie boeken en modieuze meninkjes. Ze vonden zichzelf zo kritisch, maar ze herhaalden weinig anders dan de clichés van hun tijd. Net als de meeste medewerkers in boekhandels en bibliotheken trouwens.
Teleurgesteld draaide ik me om en botste bijna tegen iemand op.
“Heeey.”
“Hee.”
“Jij was toch die jongen met dat commentaar op mijn jas?”
“Ehm ja.”
“Je had eigenlijk wel gelijk hoor”, ratelde ze verder. “Die jas is niet zo leuk. Maar heeeeerlijk warm! En ik wil ook niet in alles sexy zijn, begrijp je?”
“Nee. Ja. Maar zullen we dan nu wat gaan drinken? Hoeft niet lang.”
In het koffiehuis waren we minstens dertig jaar jonger dan de andere aanwezigen. Er lag een krant op onze tafel; in een Amerikaanse staat was een man veroordeeld omdat hij had gezegd dat een collega er leuk uitzag.
“Kan het zijn dat ik jou een paar maanden terug al eens zag? Je kocht oorbellen, ik geloof voor je vriendin”, begon ze.
“Ja, van die hele lange slingers met een pauwenoogvorm.”
“Ik dacht nog: ik wou dat ik zo’n vriend had.”
“Echt?”
“Ik kwam tekort bij mijn vriendje. Hij gaf me te weinig aandacht. Nu is het uit. Heel raar, ik mis hem toch nog.”
Vriendje. Het klonk zo puberachtig.
Later belden we meerdere keren. Ze wilde loskomen van haar ex. Eén gesprek ging over een eventuele afspraak.
“Met Lea… eh.. weet niet goed wat ik doen moet. Mijn gevoel zegt ja, maar mijn verstand…”
“… Ja, ingewikkeld he?”
Ik had geen idee waar ze het over had, ik kende geen onderscheid tussen gevoel en verstand. Bij mij was alles gevoel.
“Mijn vriendin zei: ‘Weet wat je doet’.”
“Vriendinnen zeggen dat altijd.”

Een week later meldde ik me bij Lea thuis. Eerst een komisch gesprek.
“Waarom kunnen mensen niet gewoon doen als de bonobo’s? Dat ze gewoon alle ruzies en oorlog met seks en knuffels oplossen? Al die ellende, de wereld, de mensen.”
“Dat kan zo geregeld worden hoor”, vertelde ik haar. “De helft van de mensheid zit zo in elkaar. Wij noemen deze mensen mannen.”
Stilte. Een begin van besef bij haar.
“Maar de vrouwtjes werken niet mee he? Haha. Maar goed ook he.”
Na een lang gesprek waarbij we allebei erg nerveus waren, gingen we in bed liggen. We kleedden ons uit. Ik dook snel naar onder en begon haar kutje te likken. Een vrouwenlichaam werkte voor mij als een wasmachine. Ik wist nooit exact hoe al die wasprogramma’s werkten, soms moest ik handmatig de knop verder zetten, maar aan het einde had alles gefunctioneerd zoals het moest en bleek de was schoon. Toen mijn tong begon te verkrampen, schreeuwde ze. Ze ging met haar benen omhoog liggen. Ik vatte het op als een invitatie en drong bij haar binnen. Dit was altijd weer een fantastisch moment: dat een vrouw zich aan je gaf.
Ik genoot van wat ik zag, mijn geslacht, heen en weer stotend tussen haar zachte lippen, een vacuüm vullend. Haar hoge gekreun leek op kattengejank. Mijn rug werd afwisselend hol en bol bij het toestoten; alles wat bij fitnessoefeningen moeilijk was, ging nu vanzelf. Ik hield haar vast bij haar enkels, er groeiden lichte haartjes, zag ik – was dat net zo’n plekje als onderaan mijn kin, dat ik altijd zo moeilijk vond om te scheren? We wiebelden heen en weer in een rustig tempo. Haar oorbellen slingerden. Het lichtroze dekbed werd donkerder.
Ik hield het een tijdje vol, totdat Lea haar benen optrok zodat ik dieper kon stoten. Ze deed haar handen onder haar dijen, en kneep haar kutje samen.
‘Spuit. Spuit!’ riep ze, terwijl ze haar handen op mijn billen legde. Ik duwde Lea’s benen verder uit elkaar. Na een tijdje zakte mijn gezicht in haar nek. Toen ik me weer oprichtte, zag ik het triomfantelijke blik die ik van vrouwen kende, trots dat ze mij mijn sperma ontfutseld hadden. Iets van mij was in haar; een heerlijk idee.
Ik kon weinig met het idee dat je aan kracht verloor had als je sperma spoot. Natuurlijk, na een orgasme lag ik even voor pampus, maar verder ervaarde ik juist dat ik aan kracht gewonnen had. Een seksuele oerkracht die ik niet exact benoemen kon. Een heerlijk gevoel, dat soms een paar dagen kon aanhouden en me een grote hoeveelheid energie gaf.
De telefoon verstoorde onze rust. Ze stond, linkerhand tussen haar benen, haar moeder te woord. Ik moest weg, zei ze, terwijl ze haar hand afveegde aan het dekbed.

Toen ik haar twee jaar later op straat zag, had ze een gat in haar panty.

Deel dit bericht:

Pinterest

Facebook

Twitter

Linkedin

Google+

email