Door het toeval waren er twee mensen die het zeiden. Twee vrouwen die ervan overtuigd waren dat hij het zou zijn. Dat hij echt een type voor mij was. Mooie bruine ogen. Spaans sprekend. Een mooie mond met tanden. Erotische lippen om eeuwig mee te zoenen.
Ja, deze dames kregen hun zin. Ze wekten mijn nieuwsgierigheid. Na een scheiding, maar met een ex die mij, en ik hem, niet los kon laten, was dit een nieuw gevoel, nieuwsgierigheid naar een onbekende man.
Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Het klonk toch wel érg mooi.
Het ging om een mooie, donkere man. Een collega die met hem op een cursus zat, wist te vertellen dat hij solo was. Mijn vriendin die bij hem op school werkte, wist te vertellen dat hij echt mijn type was. Het toeval wilde (ja, bestaat dat toeval wel?) dat hij voor een cursus, bij mij op school een diploma moest komen ontvangen.
De zenuwen gierden die dag door mijn lijf. Wat moest ik aantrekken? Wat zou Julio überhaupt zeggen als hij wist dat ik me zenuwachtig maakte om mijn kleren, hij was altijd al jaloers geweest en nu stond ik te tutten voor mijn kast, om me mooi te maken voor een andere vent.
De middag kwam eindelijk. En ja hoor, mijn collega kwam aanlopen met een zeer vriendelijke man. Jeetje, wat een lieve, mooie ogen heeft hij. Erin kijken betekende gelijk erin verdrinken.
Het programma begon bijna gelijk na de kennismaking. We moesten gaan plaatsnemen. Het voelde erg vreemd. Op een school, waar alle collega’s aanwezig zijn, je voelt overal in je rug ogen priemen en blikken kruizen.
Een luchtig praatje met Bachir, een kennismaking en net doen alsof ik nog niks over hem wist, en hij speelde overigens het spelletje braaf mee. We zaten naast elkaar, ik voelde me onzeker dat mijn benen met hem in aanraking zouden komen, met angst dat ik lelijk zou zijn van de zijkant. Wat duurde dat officiële gedeelte lang!
Eindelijk waren de certificaten uitgereikt. Natuurlijk had ik geklapt voor hem. Ik kende hem wel niet, maar op dat moment klapte ik keihard voor Bachir. Hij verdiende een goed applaus, al wist ik niet eens of hij wel dat applaus waard was.
Ik vertelde hem dat ik naar huis moest, want ik moest mijn kinderen ophalen bij de oppas. Voorzichtig zei ik dat tegen hem, want ik wilde hem niet afschrikken met mijn kinderen.
“Ik moet nu ook naar huis, dus ik loop met je mee”, was zijn reactie.
Dat viel me mee!
Samen liepen we de deur uit, met wederom die ogen in de rug. Raar hoor, zo kort na de eerste kennismaking samen met een vreemde man je schooltje uitlopen.
Waar praat je dan over, ik kan het me niet eens meer herinneren.
“Wat moet ik zeggen bij het afscheid”, speelde steeds door mijn hoofd. Toen we uiteindelijk bij de hoek waren, ging het eigenlijk vanzelf. Hij nam het initiatief, wat we uiteindelijk als vrouw soms, en ik zeg heel duidelijk soms, graag willen.
“Annet, mag ik je telefoonnummer, mag ik je bellen voor een afspraak?’”
“Natuurlijk mag dat.”
Ik zou teleurgesteld, boos, enorm verdrietig zijn geweest als hij deze vraag niet zou hebben gesteld.
Op de hoek van de straat wisselden we telefoonnummers uit. Hij gaf een zachte, naar meer verlangende zoen op mijn mond en weg was hij.
Als een verliefde puber kreeg ik onmiddellijk vlinders in mijn buik.
Help! Wanneer zal hij mij gaan bellen? Snel naar huis, om me naast de telefoon te settelen.
Nee hoor, dat moet een onafhankelijke vrouw nooit doen! Je moet nooit naast de telefoon gaan zitten wachten tot welke vlam ook belt. En als je het al doet, dan moet je dat nooit toegeven. Pretenderen dat je onafhankelijk bent, dat als iemand belt echt nog wel een keer terug belt, en het niet uitmaakt als je er een keertje niet bent.
De kinderen gehaald en naar huis. Met de zoen nog voelend op mijn mond. Dat was wel de eerste zoen op de hoek sinds tien jaar. Raar hoor, na tien jaar dezelfde vent, met wie je twee mooie kinderen op de wereld hebt gezet, zomaar een zoen van Bachir.
Thuis, dus niet naast de telefoon zittend, maar aan het gewone werk van een huisvrouw die ook nog juf is, eigenlijk een juf die ook nog huisvrouw is, maar boven alles moeder.
De telefoon rinkelt. Een donkere zwoele stem. : “He Annet, ben je misschien vanavond thuis?”
“HELP, nu al, wat moet ik aan, hoe ruim ik de troep weg”.
“Ja, tuurlijk”, hoor ik mezelf zeggen.
“Vind je het goed als ik vanavond langskom?”
“Ja, leuk”.
Ik kwam niet bijster intelligent over met al die korte uitspraken, maar het leek gelukkig niets uit te maken.
Bibber de bibber, hij wilde dus meteen die avond al langskomen. Gelijk was ik hyper. De kinderen moesten gelijk en vooral op tijd naar bed. Opruimen moest snel gebeuren, douchen en er pico bello uitzien.
De bel, daar kwam hij dan, de spanning was tastbaar. Toch over koetjes en kalfjes praten. Gezellig een glaasje thee en naast elkaar op de bank.Muziekje luisteren, kids lagen braaf te slapen, Gierende vlinders door mijn lijf! Een tastbare spanning. Een onweerstaanbare aantrekkingskracht. Te voelen tot in mijn onderbroekje.
En eindelijk, als door een magneet getrokken, buigt hij zich voorover en begint te zoenen… en houdt ook niet meer op. Uren blijven we zoenen. Van die lekkere tongzoenen waar je ontzettend geil van wordt. Met zijn warme hand gaat hij strelend langs mijn lijf, over het gevoelige plekje onderaan mijn rug, zodat ik zit te trillen als een rietje, ondertussen doorgaand met die zalige zoenen. Minuten worden een kwartier. Kwartieren worden een uur, en het uur wordt vier uur… zoenen, strelen, aaien.. totdat de spanning te groot werd en hij… Opstond om braaf weg te gaan om de rest voor de volgende keer te bewaren!
Met als gevolg dat ik de volgende dag als ik alleen al aan hem dacht spontaan een natte broek kreeg! En, een ontzettende pijn in mijn kaken had…
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
