Als kunstenares ben ik continu op zoek naar schoonheid. Soms bewust, maar meestal onbewust. Overal om me heen, op de meest onverwachte plaatsen en in mensen die misschien niet door iedereen direct mooi of knap gevonden zouden worden. Ervaring heeft mij geleerd dat juist ongebruikelijke situaties, voorwerpen en vooral mensen de mooiste visuele kunstwerken kunnen bevatten, waar een kunstenaar weinig meer aan kan of mag doen dan het vastleggen op doek, op foto, of op welk artistiek medium dan ook. Een voorbeeld hiervan is de complete verrassing die mij gisteren overkwam toen ik gewoon naar mijn atelier fietste.
Het was prachtig weer en de rustige straten van mijn geliefde stad waren nu vol met mensen die wandelden, fietsten en genoten in de zon. Onwillekeurig speurden mijn getrainde ogen tussen de massa van mensen naar schoonheid, in welke vorm dan ook. Met een schok remde ik en stond stil op straat, toen in een oogwenk een meisje mij skeelerend passeerde. Ik wist niet direct waarom ze me gefascineerd had, maar ik was vastberaden haar beter te bekijken en draaide daarom snel mijn fiets om en reed haar achterna.
Ze was snel, maar ik kwam steeds dichterbij, terwijl ik haar van achter bekeek. Ze was vrij klein en waarschijnlijk nog een tiener en ze zag er van achter niet bijzonder uit. Pas toen ik haar inhaalde en opzij keek, wist ik waarom ze mij zo overrompeld had. Haar gezicht was van een ongebruikelijk schoonheid, één die niet te vinden was in modebladen, films of videoclips. Met haar halflange, rossig blonde haren, haar gave, ivoorwitte huid, haar parmantige, roze mond en vooral haar diepe, grijze ogen, belichaamde ze een schoonheid die onbetaalbaar was, die tijdloos was en, als ik nu niet ingreep, onvindbaar was.
Ze merkte mij niet op, maar skeelerde verder, duidelijk in gedachten verzonken. Ze droeg een strak, mouwloos shirtje en een losse joggingbroek, waaraan een kleine walkman gegespt zat. Ik moest haar spreken, ik moest haar stoppen voordat ze voorgoed verdween en dus zei ik hallo. Als inspiratie een godin is, dan trof ze me nu als een bliksemstraal. Met grote, verbaasde ogen en haar mond half open keek het meisje mij aan en deed haar koptelefoon af. “Hallo,” klonk een zweverige, zachte stem, “is er soms iets?” Met moeite remde ik mijn fiets af tot ik stilstond en zag dat zij ook stopte.
“Sorry dat ik je zo liet schrikken”, begon ik, “maar ik zou je graag iets willen vragen.” Het meisje bleef me afwachtend aankijken. “Hou je van kunst”, vroeg ik en toen ze nog steeds verbaasd knikte, ging ik verder. “Ik ben een professionele fotografe en schilderes”, overdreef ik “, en ik zou je graag een keer willen fotograferen. Heb je daar interesse in?” Het meisje aarzelde en ik besloot het voorzichtiger aan te pakken. “Als je wilt, kun je met me meerijden naar mijn atelier, dan kun je mijn werk bekijken.” Tot mijn grote opluchting stemde ze plotseling enthousiast in en reed met me mee.
Onderweg kwam ik erachter dat ze Charlotte heette en dat ik haar Charlie mocht noemen. Ze was nog jong en ze ging naar een school in de buurt. Ik leidde haar een uur lang rond in mijn atelier, terwijl zij gretig mijn werk in zich opnam en terwijl ik haar van top tot teen bekeek en al droomde over de kunstwerken die haar sprookjesachtige gezicht en lichaam zouden kunnen opleveren. Pas toen ze alles gezien had en ze in mijn werkplaats stond, stelde ik haar de cruciale vraag. “Zou je voor mij willen poseren?” Ze glimlachte en keek me aan. “Graag”, zei ze, “al vanaf het moment dat je me aansprak.”
Bruisend van energie en creativiteit leidde ik haar naar een scherm met lampen eromheen en vroeg haar stil te blijven staan. Er was geen tijd voor andere kleren, want ik wilde haar nú vastleggen zoals ik haar voor het eerst gezien had. Driftig fotografeerde ik haar van verschillende afstanden en uit verschillende hoeken, terwijl ze telkens een nieuwe pose aannam met een gratie en een souplesse die tegelijkertijd talent en plezier uitstraalden. Toen ik uitgeput ging zitten wist ik het zeker: zij, deze engel genaamd Charlie, was mijn nieuwe muze. Op dat moment wilde ik nog maar één ding, maar ik wist dat dat waarschijnlijk meer was dan ik van Charlie kon verwachten.
Alsof ze wist wat ik dacht, keek ze me afwachtend en uitnodigend aan en dus besloot ik er geen doekjes meer om te winden. “Charlie”, zei ik en ik ging voor haar staan, “ik zou graag meer van je willen fotograferen.” Het bleef even stil en dus voegde ik daar aan toe: “zou je je shirtje en je broek uit willen doen?” Een vreemde spanning onstond in de halve meter tussen ons, toen Charlie stil haar shirt over haar hoofd trok en haar joggingbroek uittrok. Ze was nu slechts gekleed in een strakke, witte sportbeha en dito boxershort. Haar hele lichaam was ivoorwit en ze had een mollige vrouwelijkheid, die rillingen over mijn rug joeg.
Nog steeds zei ze niets, maar glimlachte mysterieus, terwijl ze keek hoe ik overdonderd door deze schoonheid, mijn ogen goed de kost gaf. Haar kleine, jonge lichaam had nog wat puppyvet rond de buik en taille en haar armen en benen waren mooi rond en strak. Door de strakke beha heen prijkten twee kleine, harde borsten die uitdagend naar voren staken. Haar billen waren stevig en rond, waarschijnlijk door het vele skeeleren.
Terwijl ze daar zo uitnodigend stond, klikte mijn camera onvermoeibaar door tot ik op een nieuw idee kwam. Ik zei dat Charlie even pauze mocht nemen, terwijl ik een kruk en een kleed haalde, dat ik voor het scherm zette. Charlie begreep me en ging op de kruk zitten, terwijl ik mijn camera weer pakte. Ze had al snel doorgehad wat ik graag zag en als een echt model nam ze telkens een nieuwe pose in, die ik gretig vastlegde. Het viel ook al gauw op dat Charlie steeds gewaagdere poses aan begon te nemen, die ik zonder te protesteren fotografeerde.
Haar effect op mij ging verder dan slechts inspiratie. Steeds als zij bijvoorbeeld voorover boog en ik haar parmantige boezem bekeek, voelde ik hoe mijn muze me langzaam maar zeker opwond. Toen ze haar benen spreidde en ik tussen haar benen omhoog keek, zag ik hoe ze haar bekken naar mij toe gekanteld had en mij haar kruis toonde. Door de dunne, witte stof heen zag ik haar kleine, dikke lippen als een zacht perzikje mij aanstaren, terwijl de stof tussen haar billen en gleuf plakte.
Dit shot duurde langer dan alle vorige, omdat ik mijn ogen niet meer van mijn muze af kon krijgen. Zij merkte dit en sprak voor het eerst sinds een uur weer. “Vind je me mooi”, vroeg ze zachtjes, “inspireer ik je?” Sprakeloos struikelde ik achterover toen Charlie in één beweging haar sportbeha over haar hoofd trok en weggooide. Ik gaf geen antwoord maar fotografeerde weer, terwijl mijn hart klopte als een gek en ik wegzwijmelde bij de aanblik van haar prachtige, jeugdige borsten, die zo wit waren als de rest van haar lichaam en recht vooruit priemden als twee vroegrijpe vruchtjes.
Haar dikke, perzikkleurige tepels keken mij nieuwsgierig aan vanaf haar spitse borsten. Zonder dat ik het haar vroeg stond Charlie op en zette de kruk weg, waarna ze het kleed uitvouwde en erop ging liggen. Ze keek me nu verleidelijk aan, terwijl ze van de ene pose in de andere rolde. Opgewonden schoot ik rolletje na rolletje vol, tot ik tot mijn schrik zag dat ik aan mijn laatste rolletje begon. Mijn muze zag dit en keek me aan, terwijl ik het laatste rolletje in mijn camera stopte.
Even begreep ik niet wat ze bedoelde, maar toen ze op haar rug ging liggen, zag ik wat ze wilde. Ik knielde en boog me over haar heen. Ze rook naar een heerlijke mengeling van zoete parfum en de lichte zweetgeur van lichamelijke inspanning. Onder het toeziend oog van mijn muze, pakte ik met trillende vingers de rand van haar boxershort vast en trok deze voorzichtig omlaag, terwijl zij haar billen optilde.
Het laatste, witte kledingstuk lag nu naast me op de grond en ik bekeek het meisje dat voor me lag.Tussen haar benen zat een toef kort schaamhaar, dat dezelfde rossig blonde kleur had als haar hoofdhaar. Eronder zag ik het poesje waarvan ik de contouren al door de boxershort heen gezien had. Haar schaamlippen waren kort maar dik en vormden inderdaad een bol, roze perzikje, met een smal spleetje ertussen. Ik had in mijn leven al tientallen naaktmodellen gefotografeerd, maar nog nooit zo een prachtige en opwindende.
Ik schoot het laatste rolletje vol, terwijl zij me zwoel bleef aankijken en haar poses aanpasten aan mijn gretige blik, die haar benen uit elkaar dwong. Ik voelde hoe de natte stof van mijn string over mijn opgezwollen poesje schuurde, toen ik hurkte en Charlies intiemste plekje bekeek, dat mij nu opengesperd een blik gunde op het dieproze gaatje tussen haar strakke schaamlippen tot mijn camera voor de laatste keer klikte en het rolletje vol was. Het was intussen al avond geworden en mijn muze besloot plotseling te vertrekken, maar ze beloofde de volgende dag terug te komen.
Nu zit ik in mijn atelier te wachten op haar. De foto’s zijn in ontwikkeling en ik kan slechts hopen dat Charlie geen droom of illusie was.
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
