Als ik wakker word herinner ik mij dat dit mijn laatste werkdag is. Dat vind ik geen fijne gedachte want ik vind mijn baan erg leuk. Maar soms moet je, om vooruitgang te boeken, bepaalde beslissingen nemen. Ik besluit van mijn laatste dag optimaal te genieten.
Terwijl ik onder de douche sta bedenk ik dat jij vandaag langs komt want er moeten spullen van het ene filiaal naar het andere gebracht worden. Stiekem hoop ik dat je me nog even gedag komt zeggen. Ik heb het altijd goed met jou kunnen vinden. En dat is toch verrassend aangezien verder niemand echt met je overweg kan. Ons contact is door de maanden heen steeds amicaler geworden, en we hebben altijd veel lol op de werkvloer. Aan de ene kant voel ik me bij je op mijn gemak, maar tegelijkertijd maak je onrust in me los.
Ik kleed me aan en ontbijt wat. Iets vroeger dan normaal vertrek ik naar de winkel zodat ik nog even wat van de nieuwe collectie kan aantrekken. Ik kleed me om, maak nog een kop thee en open de winkel. Gelukkig heb ik genoeg te doen vandaag dus heb ik geen tijd om me af te vragen waar je blijft. Er wordt gebeld. Jij bent het. Het eerste wat je vraagt is hoe het voelt. Ik vraag wat je bedoelt en je antwoordt:
“Hoe voelt het nu, je laatste dag bij ons?”
Ik antwoord dat ik het raar, onwennig en jammer vind om weg te gaan. Maar dat het moet gebeuren. We kletsen nog wat verder, maar dan heb ik plots een klant dus moet ik ophangen. Ik wil nog vragen hoe laat je komt zodat ik me daar een beetje op in kan stellen, maar daar is geen tijd meer voor.
Na anderhalf uur zie ik je auto voor de winkel stoppen. Ik word er meteen wat onrustig van maar probeer zo normaal mogelijk door te gaan met de klanten. Ik zie vanuit mijn ooghoek dat je bij de ingang even naar me staat te kijken, voordat je binnen komt en me gedag zegt. Als de klanten weg zijn kletsen we wat over de winkel en de nieuwe collectie en ineens sta je naast me achter de toonbank. Je zegt: “Kom, laten we even samen huilen.”
Je slaat een arm om me heen en geeft me een knuffel. Je overvalt me hiermee, maar uiteraard laat ik het gewillig over me heen komen. Je ziet er tenslotte erg goed uit. We knuffelen even kort totdat we beseffen dat we elkaar nu echt vast hebben. Wij staan stil, de wereld staat stil, de muziek staat stil. Er lijkt niks anders meer te gebeuren dan onze omhelzing. Langzaam tillen we onze hoofden op en ik voel je wang tegen de mijne. Ik hoor je ademhaling en ongetwijfeld hoor je de mijne stokken.
Voorzichtig komen onze monden dichter bij elkaar. Ik voel je mondhoek tegen de mijne, de beweging van jouw lippen. Ik vergeet adem te halen. Heel voorzichtig beginnen onze lippen met elkaar te spelen. Langzaam, teder, verlangend. Mijn hart gaat als een razende tekeer terwijl onze monden elkaar zo rustig verkennen. Voorzichtig voel ik je tong de mijne zoeken. Je trekt me dichter tegen je aan. Mijn handen gaan langzaam over je rug en ik voel jouw handen naar mijn billen gaan. We raken verstrikt in een innige zoen en vergeten alles en iedereen om ons heen.
Plots gaat jouw telefoon. We schrikken en kijken elkaar verlegen aan. Jij neemt op en ik ga verder met werken. Ik kan niet meer normaal doen en er gaan duizenden dingen door mijn hoofd en lijf. Ik merk aan je telefoongesprek dat jij er ook niet helemaal bij bent. Als je klaar bent doe je alsof er niets gebeurd is en loop door de winkel om de collectie te bekijken.
De dozen voor het andere filiaal begin je in de auto te zetten. Ik til de laatste doos en buiten pak je die van me over. Er gaat een tinteling door me heen als jouw handen de mijne raken en we kijken elkaar even aan. Dan neem je de doos over en zet deze in de auto. Terug in de winkel wil je nog een vestje passen en ik pak de goede maat, haal het van de hanger en geef het aan je. Weer raken onze handen elkaar en staat de wereld stil.
Toch ga je gewoon door met passen en plots zeg je tegen me zonder me aan te kijken:
“Doe je de winkel even dicht?”
Lichtelijk verbaasd loop ik naar voren, sluit de winkel, en hang het bordje ‘ben zo terug’ voor het raam. Ik loop weer naar achter waar jij voor de spiegel je vest staat te passen. We praten een beetje over het vest totdat jij mij ineens bij mijn hand pakt en me naar je toetrekt. Onze monden zijn weer heel dicht bij elkaar en je zegt zacht:
“Dacht je dat ik je zomaar zou laten gaan?”
Jouw mond kust de mijne en jouw handen zijn overal. Wij samen in het pashokje: dit wordt een heerlijke laatste werkdag.
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
