Als de meesterlijke kathedraal Sagrada Familia een vrouw van vlees en bloed was, dan lag zij nu naast me op het strand van Barcelona. Haar perfecte rondingen zouden door Gaudi ontworpen kunnen zijn. Dit werd nog eens benadrukt door de laatste druppels zeewater die elegant van haar borsten gleden. Ik had geen mooier einde van de vakantie kunnen wensen dan deze bijzondere nacht met Miranda.
De koffers zijn ingepakt, de rekening van de minibar is betaald en mijn retourticket ligt keurig naast de schrijfset van het hotel. Met een gerust hart kan ik genieten van mijn laatste dag in Barcelona. Hier sta ik dan met mijn zonnebril in de hand te staren naar de witte trappen van het Parc Guëll.
Miranda heeft gelijk, dit Parc van Gaudi bevat niet alleen hartstochtelijke rondingen, het ademt eenvoudigweg vrouwelijkheid. De twee hoge vloeiende muren lijken een beetje op dijen die de trappen omsluiten. Tussen de linker en rechter treden ligt een bloeiende driehoek van planten, als een venusheuvel die leidt naar de tempelachtige zuilen erboven. En daar staat ze: mijn gids van gister, mijn liefde van vandaag.
Haar donkerbruine ogen kruisen de mijne. Haar donkere haar wappert zachtjes over haar schouders. Schouders die overgaan in een opvallend vloeiend lijf. In haar witte zijden jurk flaneert ze over de treden naar beneden, alsof dit park als decor voor haar is gebouwd. Als ze eindelijk voor me staat, kan ik alleen maar kijken naar de twee punten die haar tepels in het zijde drukken. De tijd lijkt stil te staan. Ik kijk omhoog naar de gevulde lippen die zoete klanken vormen.
“¿Que Tal, Sabine?”
Daarna gaat het snel. Waar deze enthousiaste kunsthistorica gisteren nog een groepstour door de immense ruimtes van de Sagrada Familia leidde, zo geeft Miranda me vandaag een privé rondleiding door de stad. Langs de welvingen van het park, vanuit de hoogtes van de Torres Vencianes, onder de gotische bogen van de Placa del Rei en door de romantische passage van La Padrera. We eindigen in de majestueuze haven. Vele indrukken rijker en twee voetzolen armer. Waarom draag ik toch altijd schoenen met hakken…..
Nu we in het zomeravondlicht op het terras zitten, trekt de pijn snel uit mijn voeten. Ik voel me goed bij Miranda. Uitgeput door de drukke dag genieten we zwijgend van de witte wijn. Heerlijk om samen te zijn met iemand waarbij de stilte nooit pijnlijk wordt. Ik weet niet hoe lang we daar gezeten hebben, maar ineens voel ik haar zachte zongebruinde hand op mijn rechter knie. Ze streelt zachtjes. Ik voel me haast schuldig omdat ik het zo fijn vind. Ik pak haar hand vast. Alleen de ingelegde ring om mijn vinger herinnert nog aan andere tijden. Nu kan ik enkel genieten. Als de avond langzaam overgaat in nacht zegt ze in onberispelijk Catalaans:
“Kom, ik ga je het mooiste deel van de stad laten zien.” Ik hoef eigenlijk niks meer te zien, ik zie al moois genoeg. Maar ik kan Miranda’s enthousiasme niet breken en laat me meevoeren.
Vanuit de haven volgen we de kustlijn in de richting van de stranden van het Nova Mar Bella. Opeens staat ze stil naast een rots die overdekt is met het gebladerte van een paar palmbomen. Op het moment dat ik besef dat we zijn aangekomen op het naturistenstrand van Barcelona, zie ik hoe ze in één vloeiende beweging haar zijden jurk uittrekt. Ietwat overdonderd door deze actie staar ik naar haar prachtige borsten en gladde buikspieren. Glimlachend concludeer ik dat Miranda, net als ik, nooit slipjes draagt.
Ze staat dicht bij me, ik voel haar hete adem tegen mijn wang. Ik leg mijn hand op haar dijen. Ze trekt rustig mijn suède shirt uit. De lichte aanraking is genoeg om mijn tepels te verstijven. Onze borsten raken elkaar op het moment dat ik mijn shirt onder de rots zie verdwijnen. Nu ze de binnenkant van mijn benen streelt, rits ik zelf mijn rokje los. Ik wil nog even tijd rekken voordat ze merkt hoe nat ik ben. Naakt staan we tegen elkaar. Ik voel haar tong tegen de mijne. Op het moment dat ik haar terug wil zoenen, kantelt de wereld. Ik word opgetild en voor ik het doorheb lig ik in de branding.
Nat, plakkerig en onder het zand hijgen we uit. Als de meesterlijke kathedraal Sagrada Familia een vrouw van vlees en bloed zou zijn geweest, dan ligt zij hier naast me op het strand van Barcelona. Miranda’s perfecte rondingen zijn zo mooi dat ze door Gaudi zelf ontworpen kunnen zijn. Dit wordt nog eens benadrukt door de laatste druppels zeewater die elegant van haar borsten glijden.
Ik hoor mijzelf tegen Miranda zeggen dat ik van haar houd. Ik kus haar voorhoofd. Mijn hand strijkt teder door het donkere haar. Miranda’s tong glijdt ondertussen langs mijn nek naar beneden. Ze likt tussen mijn borsten door, draait een paar rondjes om mijn navel en daalt verder af. Op het moment dat ze mijn schaamlipjes raakt, moet ik even in mijn hand bijten. Deze vrouw weet erogene zones te beroeren waarvan ik het bestaan niet wist.
In de verte weerkaatst het maanlicht op de beroemde gewelven van het Maremagnum in de haven. Als daar geen discoklanken zouden klinken, dan zou men de gil kunnen horen die ik niet meer kan onderdrukken. Mijn bekken trekt samen, er gaat een gloed van warmte door me heen en terwijl ik me omdraai om mijn mond tegen die van Miranda te drukken, zweer ik dit moment nooit meer te vergeten.
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
