Kutstreek. Dat was het woord waar ze deze ochtend mee wakker was geworden. Een kutstreek, letterlijk. Ze hoefde er niet veel voor te doen om te weten waar haar kutstreek zich bevond toen ze door het opgewekte wakker-worden-melodietje uit een zoete slaap werd gehaald. Haar hele zijn lag opgeborgen ergens onder in haar buikstreek, daar waar haar twee benen verbinding maakten met haar warme lijf. Het was er nat. Het was er soppig. En ze wist waarom. De droom had het gedaan. Een bizar samenraapsel van gezichten, van verlangen en van alles verzengende passie. Gek, hoe je in je eigen droom niet eens jezelf meer bent. Tenminste: niet degene die je zelf voor ogen hebt. Gek ook hoe een droom eenzelfde effect kan hebben als een openspringend orgasme: een vlucht uit de realiteit, alleen nog maar ademen en alleen nog maar zijn. Alles wat er aan vooraf is gegaan komt in één zo’n ogenblik samen en er wordt niet uitgekeken naar wat straks, morgen of volgend jaar dient te gebeuren. Er is enkel nu.
Tijdens het mijmeren over haar droom rekte en strekte ze zich lang en langzaam uit, haalde haar klevende benen uit elkaar, woelde met haar handen over haar heupen, gleed met haar vingers naar boven tot onder haar borsten en over haar tepels, en gebruikte het zachte krassen van haar nagels om een omgekeerde beweging te maken, terug naar beneden. Haar vingers kroelden er door de kleine plukjes haar terwijl haar middelvinger af en toe verdwaalde naar het gezwollen knopje dat zich schaamteloos naar boven had gewerkt. Dit was fijn, dit was lekker, dit was warm. Flits, een gezicht. Nog een flits: die ogen. Een mond, woorden, haar houding, zijn handen: alles flitste aan haar voorbij. Rood! Stop, nu direct! Ze wachtte, mocht niet doorgaan. Ze moest wachten tot straks. Ze had nog wat te regelen, ze had nog wat te bedenken: haar eigen straf. Kutstreek. Figuurlijk dit keer.
Gloeiend, prikkelend, hijgend vergaarde ze haar lichaamsdelen onder verstandelijke druk, weer bij elkaar. Een arm om het laken weg te duwen en de kilte van de kamer zijn werk te laten doen, twee benen om schuifelend hun weg te zoeken naar de bedrand, een hoofd met ogen die even door twee spleetjes gluurden naar het uur, een diepe zucht onder haar opgespannen borsten. Helaas, zo snel waren de beelden en het gevoel niet weg. Dat kon ook niet. Er werd haar een deadline opgelegd. Acht uur had ze nog, om te bedenken en op te schrijven hoe grote meisjes met stoute monden het beste gestraft konden worden. Ze tikte hard en snel door de ontbijtgranen, liep heen en weer, in de hoop op uitstel. Maar neen, zelfs de geur van de koffie haalde haar niet weg uit de gedachten en beelden die zich hoe langer hoe meer vastklonken in haar geest.
Het was al een straf op zich dat ze nu niet kon gaan zitten om die hele film in haar hoofd af te spelen. Ze kon nu alleen nog maar regisseren, de droom vasthouden en monteren, beetje bij beetje. Afin, ze moest op pad naar haar werk, de file zou wel helpen. Een stukje muziek op de achtergrond en verder het monotone ritme van stilstaan en vertrekken. Vandaag geen oor naar nieuws- en verkeersberichten. Ze zat stil, in die metalen cocon, haar benen netjes bij elkaar, haar voeten om en om bij de pedalen, zich bewust van elke vezel van haar lichaam.
En toen: telefoon!
“Dag meisje”, zei een zware stem.
Ze wachtte een paar seconden.
“Lekker geslapen?”
Haar mond werd kurkdroog, haar lippen openden zich om te antwoorden. Maar het enige dat zich in haar losmaakte was de stomende opkomst van geilheid door haar hele lijf.
“Ja”, kwam er schor uit.
Een lachje van hem.
“Ik heb een nieuwe opdracht voor je.”
Ze schrok en bloosde.
“Vanmiddag, tussen twee vergaderingen door, check ik mijn mail. Op dat moment wil ik het gevraagde verslag lezen.”
Seconden die minuten lijken.
“En vanavond, als ik – moe gewerkt – thuiskom, wil ik je zien in je zelfgekozen strafhouding.”
“Oké”, zei ze zacht.
“Dag meisje stout, tot gauw.”
Klik, kiestoon.
Misselijkheid golfde door haar buik, haar borsten werden kanonskogels, haar benen nog slechts elastiek, haar armen en handen vormeloze blubber en haar geslacht leek haar dijen uit elkaar te hebben gespreid. Bij het benzinestation sloeg ze af. Even op adem komen en even tijd maken voor een paar zinnen.
Ze pakte haar laptop en schreef:
“Vanavond zal ik je favoriete Thaise schotel klaarmaken, geserveerd met een koele Tokay Pinot Gris. De tafel zal smaakvol opgemaakt zijn en overal zullen kaarsjes branden. Daarna ga ik me onder de douche inzepen met het rozengeurtje van Yves St. Laurent, je weet wel, en genieten van de warme waterstralen. Ik wil zacht voor je zijn en mooi. Daarom zal je me vanavond voor het eerst zien in een nieuw aangeschaft stukje lingerie. En dan ga ik op je zitten wachten. Niet op een stoel. Niet comfortabel voor de TV. Wel op m’n knieën, met m’n rug naar de deur. Mijn handen zullen in m’n nek liggen en m’n billen zullen op m’n voeten rusten. Naast me zal je zweepje liggen. Op jouw vraag zal ik me vooroverbuigen, handen voor me op de grond, gezicht tegen m’n benen, billen hoog en ik zal wachten. Op de eerste tik, op de tweede en op alle tikken die ik heb verdiend. Ook de boeien en het touw zullen binnen je bereik liggen en ik zal blij zijn als je ze gebruiken zal. Als je me maar, al was het heel even, in de ogen kijkt, me kust en me ‘meisje’ noemt. Dag mijn heer, tot straks, tot gauw!”
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
