Het is de tweede keer dat ik naar haar toe ga met een kriebelend gevoel in mijn buik. De afkeer die ik normaal voor deze afspraak voel ben ik compleet vergeten. Sterker nog, ik kan bijna niet wachten tot het zover is. De reden van deze afspraak probeer ik te vergeten. Ik ben hier tenslotte om van problemen af te komen, niet om er meer bij te creëren. Er gaat van alles door me heen, als ik op de gang sta te wachten.
De deur gaat open. Ze noemt zacht mijn naam. Op de plek waar vorige week nog een stoel stond, staat nu een sofa. Ze kijkt me aan en ziet de angst in mijn ogen. Ze biedt haar stoel aan en neemt zelf plaats op de sofa. Ze gaat op haar rug liggen, waardoor haar rokje wat omhoog schuift. Als ze het merkt en mijn blozende wangen ziet, probeert ze het snel weer naar beneden te schuiven.
Vanuit de stoel vraag ik: “Wat nu dokter?” We schieten beiden in de lach. Voor ze antwoordt gaat ze toch weer rechtop zitten, waardoor ze zo dichtbij is dat iedere beweging voor contact zou kunnen zorgen en bij die gedachte beginnen mijn wangen te gloeien. De dokter kijkt naar haar schrijfblok en stelt wat vragen. Na de standaard vragen komen de ‘gevreesde’ vragen. Mijn lichaam verkrampt en er valt een ongemakkelijke stilte.
Ik ben zo druk mezelf weer in de hand te krijgen dat ik niet merk dat ze haar bloknote weglegt en me onderzoekend aankijkt. Als ze haar handen op de mijne legt, kom ik met een schok weer met beide benen op de grond. Ik trek mijn handen terug alsof ik ze gebrand heb. Door de snelle, onverwachte beweging vallen haar handen in mijn schoot, vanwaar ze zacht mijn benen begint te strelen.
Even doen de liefkozende bewegingen van de dokter de herinnering aan mijn man vergeten, alsof er een donkere schaduw over mijn gezicht trekt. Maar gelukkig verschijnt hij snel weer op mijn netvlies. Eindelijk begin ik te vertellen. Ik vertel dat ik weduwe ben en alles wat ze maar wil horen, zonder ook maar een spoor van emotie te tonen. Mijn verhaal is niet uitgebreid, maar volkomen duidelijk. Als ik ben uitgepraat, sta ik op en loop ik naar de deur. Daar draai ik me even naar haar om. “Ik hoop dat je genoeg informatie hebt”, zeg ik met stoïcijnse blik. “Want er zal geen vervolg op deze afspraak komen.”
Ik verlaat het gebouw om urenlang doelloos door de stad te slenteren. Door het gesprek ben ik finaal uitgeput en ik wil niet alleen naar dat grote, lege huis. Zonder iets te zien sta ik voor een etalageruit, als er opeens op mijn schouder wordt getikt. Ik draai me om en kijk recht in het gezicht van de vrouw bij wie ik eerder vandaag mijn ziel en zaligheid heb blootgelegd.
Om haar af te schrikken kijk ik haar met een donkere blik aan, maar ze laat zich niet wegjagen. In plaats daarvan pakt ze me bij mijn arm en trekt ze me een restaurantje binnen. Er is alleen nog tafel met een bankje vrij, waardoor we worden gedwongen waren naast elkaar te gaan zitten.
De dokter bestelt wat te drinken en eten en even later prik ik lusteloos in de maaltijd die voor me staat, zonder er echt van te eten. Ze had in mijn dossier gelezen dat ik hier niet vandaan kwam en ze wilde weten waar ik vannacht dacht te gaan slapen, vertelt ze. Daar heb ik echter nog helemaal niet over nagedacht. Ik vraag haar of ze een goed hotel in de buurt weet. Ze antwoordt niet, maar betaalt en zo is het ‘etentje’ ten einde. Ze heeft de hele tijd zo dicht tegen me aan gezeten, dat mijn zijkant vreemd koud aanvoelt wanneer ze opstaat.
Samen lopen we door de verlichte straten tot ze stilhoudt bij een groot herenhuis. Ze opent de deur en ik volg haar naar binnen waar ze haar jas uitdoet en doorloopt naar een aangrenzende kamer. Er zit niets anders op dan haar te volgen en ook mijn jas uit te trekken. Ze vraagt wat ik wil drinken, maar in plaats van te antwoorden stort ik volledig in. Voor het eerst sinds de dood van mijn man zak ik op de grond en barst ik uit in een huilbui waar geen eind aan lijkt te komen.
Ze zakt naast me op de grond en slaat haar armen om me heen. Zoals altijd wanneer ik word aangeraakt, kramp ik ineen. Eerst verstijven alle spieren in mijn lichaam, waarna ik met alle geweld van haar los probeer te komen. Tijdens die worsteling stomp ik haar vol in haar maag. Ze laat me los en klapt ineen van de pijn. Ik schrikvan wat ik heb aangericht. Bezorgd neem ik haar in mijn armen en sus ik haar met tedere woordjes. Terwijl ze zachtjes snikt kruipt ze verder in mijn armen. Ze legt haar hoofd op mijn borst en slaat haar armen weer om me heen. Zo blijven we lange tijd zitten, tot we beide wat gekalmeerd zijn.
Opeens haalt ze haar arm weg en laat ze deze langs mijn borst glijden. Op de een of andere manier kan, en wil, ik haar niet tegenhouden. Met haar andere hand pakt ze mijn hoofd. Ze trekt me naar haar toe. Ze kijkt me aan met een vragende blik in haar ogen, die me even teveel wordt. Ik sluit mijn ogen opdat ze mijn verlangen er niet in kan lezen, maar het is al te laat; ik voel haar lippen over de mijne glijden. Vlinderzacht likt ze met het puntje van haar tong langs mijn lippen. Haar lippen openen de mijne en haar tong gaat een intens duel aan met die van mij. Zo wordt de zoen steeds heftiger en wat voelt het goed.
Opeens trekt ze haar hoofd terug. “Sorry”, zegt ze. Als ik haar vraag waar ze zich voor excuseert kijkt ze me niet begrijpend aan. Ik hoop vurig dat ze me los zal laten, anders sta ik niet langer voor mezelf ik. Ik ben zo opgewonden dat ik bang ben dat ik haar ter plekke zal bevredigen. “Ik verontschuldigde me niet voor wat ik deed, maar voor het feit dat ik het deed terwijl je een patiënt van me bent”, zegt ze. “Ik wilde dit en nog veel meer al met je doen vanaf het eerste moment dat ik je zag, maar ik had ermee moeten wachten tot je behandeling achter de rug was.”
Terwijl ze praat legt ze een hand op mijn borst en speelt ze door de stof met mijn hard geworden tepel. Van verwarring kan ik geen woord uitbrengen. Er gaat van alles door mijn hoofd en die hand maakt het er ook niet makkelijker op. Ik zeg geen woord, maar kan een zachte kreun van genot niet onderdrukken. Dat lijkt voor haar het teken om zich niet langer in te houden.
Ze duwt me achterover op het tapijt en gaat tegen me aan liggen. Met één hand houdt ze die van mij boven mijn hoofd zodat ze de andere onder mijn truitje kan laten glijden. Ze trekt mijn beha naar beneden en beweegt haar hoofd naar de plek waar zojuist haar hand lag. Ze kust mijn tepels en gebruikt ondertussen beide handen om mijn broek te openen. Met één beweging trekt ze mijn broek en slip tegelijk uit. Mijn pas geschoren poesje wacht, glimmend van opwinding, op wat er nu gaat gebeuren.
Ze gebruikt haar vingers en haar mond om me tot een hoogtepunt te brengen, waarbij ik het uitschreeuw van genot. Als ik ben bijgekomen wil ik haar hetzelfde genot bieden. Het is de eerste keer dat ik mijn handen over een naakt vrouwenlichaam laat glijden, maar aan haar kronkelende beweging te zien vindt ze het prettig wat ik doe. Ik ga net zo lang door tot ze met een gilletje klaarkomt. Met onze kutjes tegen elkaar blijven we even uitgeput liggen. Dan beginnen we elkaar te zoenen, net zo lang tot we weer opgewonden zijn en we onze vrijpartij heerlijk afsluiten met standje 69.
Het is nu twee jaar later. Tijdens die ene vrijpartij heeft ze me doen beseffen dat het tijd was voor een nieuwe start. Na veel vallen en opstaan zijn we samen begonnen aan een nieuw leven. Ik heb nog lang niet al mijn verdriet verwerkt, maar ik heb het gevoel dat we samen alles aankunnen. Ook al ben ik niet meer bij haar in therapie, ze zal altijd mijn eerste, enige en echte dokter blijven.
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
