Ellen rilde. Koning Winter sneed genadeloos zijn vlijmscherpe mes door haar kleren, haar vlees en haar botten. Op de lichtkrant op het pleintje was het nu al min acht; en het was nog maar net half acht geweest. Haar halflange jas en dunne trui waren geen partij voor deze strenge vorst.Waarom had ze in godsnaam geen muts of wanten meegenomen? Ze kon net zo goed in haar blootje bij de bushalte hebben gestaan.
Ze had net de achterlichten van de bus in het duister zien verdwijnen. Over een half uur kwam de volgende. Verkleumd trok ze haar shawl wat strakker om haar nek en stak ze haar handen diep in haar zakken. Ze keek naar de man die kwam aanlopen. Hij had een lichtgroene donsjas aan en een dikke muts op zijn hoofd. Met zijn handen in zijn jaszakken keek hij op het haltebordje en liep toen op Ellen toe.
‘Hij is net weg,’ zei ze klappertandend, nog voor hij de vraag gesteld had.
‘Dan was ‘ie te vroeg,’ constateerde de man.
Ze zwegen en wachtten. Ellen keek gedachteloos naar hoe de man langs het perron ijsbeerde. Ze bibberde.
‘Zullen we de verwarming aandoen?’ grapte de man. ‘Misschien moet je wat in beweging blijven.’
Ellen bromde. ‘Doe mij maar een betere jas. Jij hebt het vast niet zo koud met dat dons.’
‘Het scheelt, maar het blijft koud.’ De man keek haar schattend aan. ‘Als je wilt kan ik over je rug wrijven?’
Ellen kon wel duizend argumenten bedenken om nee te zeggen. Maar ja, die kou… Tot haar eigen verbazing knikte ze.
De man haalde een hand uit zijn zak en wreef stevig over Ellens bovenrug. Al snel merkte ze het effect. Haar rug ontspande en begon aangenaam te gloeien. Ellen sloot haar ogen. De hand van de man zakte in de richting van haar onderrug. Ho ho meneertje, dacht Ellen; lager dan dit moest hij toch echt niet gaan. Gelukkig, zijn hand ging weer omhoog.
‘Goed zo?’ vroeg hij.
‘Ja’ zuchtte ze, met een glimlach van behaaglijkheid. ‘Je krijgt toch hoop ik geen kramp in je arm?’
De man lachte kort. ‘Dat hoop ik niet, het houdt mij ook warm.’
Maar na een paar minuten moest hij toch opgeven.
‘Ik moet volgende keer toch harder werken bij de survivaltraining’, zei hij met een scheef lachje.
‘Of je moet eenvoudiger overlevingstechnieken leren’, lachte ze terug.
‘Ik weet er wel een,’ antwoordde hij weifelend, ‘maar die is misschien wat intiem.’
Ellen zette onwillekeurig een stapje opzij en keek hem boos aan. Dus toch hè! Mannen ook altijd, geef ze één vinger.
‘Oh nee,’ zei hij snel, ‘dát bedoel ik niet. Gewoon, tegen elkaar aan staan.’
Wonderlijk gemakkelijk voelde Ellen zich gerustgesteld, maar ze bleef op haar hoede. Ze bibberde weer. Haar rug was snel afgekoeld.
‘Ja, zo kan ik wel aan de gang blijven,’ zei de man. ‘Ik vrees dat mijn hoffelijkheid het moet afleggen tegen mijn conditie.’
‘Misschien moeten we dan toch even tegen elkaar aan gaan staan?’
Ellen! dacht ze. Hoe kun je! Zeg dat het een grapje is!
Hij keek haar onderzoekend aan. ‘Zeker weten?’
Ze knikte gespannen. Wat schuchter deed ze een stapje in zijn richting tot hun jassen elkaar raakten. Ook hij schuifelde dichterbij, tot ze echt tegen elkaar aan stonden. Het was erg ongemakkelijk. De kraag van zijn jas schuurde langs Ellens gezicht en ze raakte uit evenwicht. Erg warm kreeg ze het er ook niet van.
‘Dat gaat zo niet hoor,’ mopperde ze.
De man knikte. ‘Ik heb een idee. Met jassen los kunnen we dichter tegen elkaar staan. Dan kun jij je armen om mij heen slaan en leg ik mijn jas om jou rug.’
Ellen twijfelde even, maar maakte toen haar jas los. Ze stapte tussen zijn benen en vleide zich tegen hem aan. Het herinnerde aan vroeger, aan kalverliefjes, aan schuifelen op schoolfeestjes, aan het verlangen naar haar eerste zoen.
Om de intimiteit op afstand te houden legde ze haar handen in zijn oksels, in plaats van om zijn middel. Zo werden haar handen nog warmer ook, want hij drukte zijn bovenarmen er tegenaan. De panden van zijn jas konden haar rug niet helemaal bedekken. Maar dit stond in ieder geval een stuk comfortabeler. Met haar kin een beetje omhoog gericht leunde Ellen op zijn schouder. Al snel voelde ze de eerste tekenen van zijn lichaamswarmte. Het werd met de seconde intenser. Ellen genoot ervan, maar had er wel een dubbel gevoel bij. Zo’n onbekende man, hoe kon dat, hoe mócht dat zo goed voelen. Als ze niet uit zou kijken dan… Hoorde ze er niet een stokje voor te steken, zo zwolg ze nog in een roze wolk?
Zijn armen drukten haar lijf dicht tegen het zijne. Ze voelde zijn borstkas tegen haar borsten, ze voelde zijn buik en… Ze had het toch niet mis hè? Zachtjes duwde er iets tegen de onderkant van haar buik. Ellen was direct weer waakzaam. Haar roze wolk bleef als een bevroren mist boven haar hoofd hangen.
‘Zeg, wat moet ik hier van denken? Jij was toch niets van plan?’ Wat een lef, Ellen!
‘Ja sorry… Ik schaam me dood. Ik wil niet… het is… gewoon lekker warm. Het voelt… knus. En spannend. Maar het betekent niet… ik bedoel…’
‘Oké, oké, het is al goed.’ Onwillekeurig moest Ellen lachen. ‘Zolang je niets doet, althans. Ik vind het wel eigenlijk wel grappig.’
Ja ja Ellen, noem het maar grappig. Het tintelde in haar buik en als haar tepels niet al stijf van de kou waren, dan waren ze het nu wel geworden. Daar kon ze maar beter over zwijgen. Hij had gelijk, het voelde zowel stout als vertrouwd.
‘Grappig?’ vroeg hij gepikeerd. ‘Ik voel me nogal lullig. En hij ligt verkeerd, ik moet hem even anders leggen. Maar dan moet ik je wel loslaten.’
‘Hè, net nu ik het een beetje warm begin te krijgen.’ Ze drukte zich nog iets steviger tegen hem aan. De bobbel was iets harder dan daarnet.
‘Ik kan ook wel vragen of jij het wilt doen,’ zei hij verongelijkt. ‘Hij kan zo niet blijven liggen, ik heb het gevoel alsof hij knakt.’
Dat zou hij wel willen, dacht Ellen. Maar als hij het zelf ging doen kreeg ze het inderdaad weer koud. Honderd stoute gedachten stormden door haar hoofd. Zo vervelend was dat klusje niet, en ze had de situatie letterlijk zelf in de hand. Wat had ze liever, de kou of… Die keuze was snel gemaakt. Ze beet op haar onderlip en liet haar handen langs zijn lijf glijden. Met ingetrokken buik tastte ze naar zijn broekband. Haar hartslag versnelde; ze begaf zich nu toch wel op glad ijs. Ze kon haast niet geloven dat ze dit écht deed.
‘Zeg maar wat ik moet doen’, zei ze gespannen.
‘Het was eigenlijk een grapje hoor.’
‘Ik zei toch al dat ik het grappig vond.’ Ellens stem brak haast. Ze friemelde haar vingers achter zijn riem. Hij hield zijn buik in om haar te helpen, maar ze kwam niet ver genoeg. Een dubbel gevoel maakte zich van haar meester. Misschien was het allemaal niet meer nodig, had hij door dit gefrutsel alweer een slappe gekregen. Maar dat zou een teleurstelling zijn. Nu ze zover was, wilde ze hem voelen ook. Snel drukte ze haar buik tegen hem aan: gelukkig, hij zat er nog. In een opwelling besloot ze korte metten te maken. Met beide handen sjorde ze zijn riem open. Knoop en rits volgden en ze vouwde de losse flappen opzij. Haar hart bonsde in haar keel, haar oren stonden in brand. Haar vingertoppen gleden over de stof van zijn onderbroek en vonden feilloos de verdikking die ze zocht.
‘Hoe wil je dat ik ‘m leg?’ Ze kwam niet verder dan een hees gefluister.
‘Omhoog.’ Ook van zijn stem was weinig over.
Wordt vervolgd…
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
