In het vage schijnsel van de maan ziet het zwembad er kalm mysterieus uit. Koud, maar uitnodigend tegelijk. Op het gazon brandt nog één fakkel, die nog net genoeg licht geeft om het resultaat van de avond te tonen. Tafels, stoelen, borden en flessen liggen in een schijnbaar willekeurig patroon verspreid over het gras en het plateau rond het zwembad. Dan dooft samen met de fakkel het laatste tastbare bewijs van de avond. Er is niets meer te zien dan het geruisloze zwembad dat het zwakke licht van de maan weerkaatst. De geluiden van het gezelschap zijn ook allang verstomd. Het gelach, de gesprekken, het klinken van glazen, de muziek uit de luxueuze zitkamer hebben al uren geleden plaatsgemaakt voor de onophoudelijke, hypnotiserende klaagzang van de krekels. Als de maan vannacht niet geschenen had, denk ik bij mezelf, dan was dit oorverdovende geraas mijn enige zintuiglijke prikkel geweest en dan was ik vast en zeker gek geworden.
In stilte bedank ik de maan. Zonder hem was ik hoe dan ook gek geworden van de hitte. Ik hang uit het raam van mijn slaapkamer, maar er is geen ontsnappen aan de zinderende Spaanse nacht. De deur staat op een kier en zo nu en dan glijdt er een moeizaam briesje door de kamer. Langs mijn blote kuiten kruipt de koele wind omhoog onder mijn nachtjapon. De stof plakt op mijn rug, mijn buik en mijn borsten. Hoewel ik uitgeput op bed was gaan liggen, ben ik nu weer klaarwakker en kijk uit over de bomen achter het huis, terwijl ik probeer om me weer de glooiende vallei erachter voor de geest te halen. In de zitkamer is het iets stiller en koeler en op de grote zitbank probeer ik een tijdschrift te lezen onder een schemerlamp. Buiten is het nog steeds aardedonker, maar de ochtend kan niet ver meer weg zijn. Geritsel in de keuken trekt mijn aandacht. De vreemde indrukken en het plaatselijke klimaat blijken meer noorderlingen van slag te brengen, want een tweede slapeloze komt met een glas water de zitkamer binnenlopen en glimlacht naar me. Ik ken haar naam niet, maar ik weet dat ze de dochter is van een vriendin van de gastvrouw. Zonder er iets aan te kunnen doen, volg ik haar met mijn ogen, terwijl ze kamer doorloopt.
Ze is slanker en jonger dan ik, hooguit twintig, schat ik. Ze ziet er vermoeid uit, net als ik, en haar kleine, blauwe ogen kijken slaperig voor zich uit. Ze heeft mij al gezien en neemt mij van top tot teen op, terwijl ze mijn richting op loopt, wetend dat ik hetzelfde bij haar doe. Ze heeft een rond poppengezichtje met een klein, rebels neusje en zachte, eigenwijze lippen, omringd door stijl, blond haar. Kennelijk komt zij ook net uit bed, want de blonde lokken, die in een cirkel om haar hoofd vallen, zien er in het gele licht van de kamerlamp pluizig en warrig uit. De paar seconden die het haar kosten om van de keuken naar de zitbank te lopen, lijken zich over een eeuwigheid uit te strekken en mij alle tijd te gunnen die ik maar kan wensen.
Met ingehouden adem kijk ik hoe haar ranke lichaam mij nadert in een slaperig tempo. Het zal de hitte zijn geweest die ook haar uit haar slaap heeft gehouden, want ze draagt alleen een strak, mouwloos hemdje een klein broekje met korte pijpen. Met het licht in mijn rug neem ik de contouren van haar lichaam in me op, die door haar kleding nauwelijks verhuld worden. Haar blote armen en benen zijn dun en glad en het lijkt wel alsof de zuid Europese zon haar huid nog niet beroerd heeft. Waar mijn huid intussen gebruind en droog aan het worden is, ziet de hare er nog altijd zo blank en zacht uit alsof ze net uit bad gestapt is. Haar egale, meisjesachtige bovenbenen doen me denken aan tropische vruchten, bijna rijp, maar stevig van binnen als je in de zachte buitenkant knijpt.
Een ogenblik stel ik me voor hoe de fluwelen huid van de vrucht over mijn hand en langs mijn gezicht strijkt. Met gesloten ogen adem ik de zoete lentegeur in van vroegrijp fruit. Dan besef ik echter dat ik nog steeds met opengesperde ogen staar naar het meisje dat mij onwaarschijnlijk langzaam nadert. Haar hals gaat bijna naadloos over in haar roze hemdje dat mijn ogen nauwelijks hindert als ik verder omlaag kijk naar haar bovenlichaam. Haar smalle borstkas en haar dunne taille worden perfect omsloten door haar hemdje en ook haar kleine, fiere borsten blijven in vorm en reliëf onveranderd. Uitdagend steken ze door het dunne katoen, dat door de hitte strak om haar bovenlijf gestrekt zit. Iedere ademhaling lijkt de stof tot het uiterste te spannen, zodat niet alleen haar borstkas door het roze katoen priemt, maar ook haar parmantige borstjes, die elk trots vooruit steken, alsof ze niet alleen het flinterdunne kledingstuk, maar de hele wereld uitdagen. Ze tarten de zwaartekracht door recht vooruit te steken, allebei net iets opzij, alsof ze alles en iedereen aandurven.
Tijd en zwaartekracht lijken geen invloed op ze te hebben, terwijl ze zo onbezorgd door het hemdje priemen, ongeroerd door de slaperige wandelpas van hun eigenares. Ademloos kijk ik toe hoe twee spitse tepels mij onbewogen uitdagen en hoe ze als verse knopjes in de lente de hete zomernacht binnendringen. Met een zucht daalt mijn blik af naar haar platte buik, waar het hemdje eindigt voor het haar lichtblauwe broekje bereikt. Ik zie nog een stukje van haar onderbuik, waarvan de zachte glooiing omvat wordt door haar bekken. Het kleine broekje is zo laag dat het nog net het punt toont waar de onderbuik overgaat in de lichte welving van de venusheuvel en ronding van de bovenbenen. Het lichtblauwe broekje lijkt van dezelfde stof gemaakt te zijn als het hemdje, want in de hitte van de nacht omsluit het haar heupen en kruis net zo volkomen. Het lijkt zich slechts met de grootste moeite om haar smalle heupen te spannen, vastklampend aan iedere contour die enig houvast zou kunnen bieden. De witte rand zit nauw om haar heupen en graaft zich in het weinige vlees dat zich daar bevind. De witte randen van de pijpen omklemmen wanhopig haar dijen, alsof ze op het punt staan om te knappen. Ze zijn zover om haar heupen opgekropen dat ze ook aan de binnenkant tot het hoogst mogelijke punt opgeschoven zijn en zich in het zachte vlees van haar liezen drukken.
Een warme golf verspreid zich door mijn lichaam richting mijn kruis en ik onderdruk een zucht als ik zie hoe weinig het broekje nog verhult van het intiemste deel van het meisjeslichaam. Even komt het beeld van bijna rijp fruit terug als ik kijk hoe de overspannen broekspijpjes zich in haar kruis gegraven hebben, hoe ertussenin haar ronde, volle geslacht in het strakke, klamme katoen gevangen zit en hoe het silhouet van zelfs het kwetsbaarste en dierbaarste deel van dit meisje zo goed als onverhuld is. Tussen haar dijen, ver onder de randen van haar broekspijpen hangt haar bolle, jonge geslacht als een vreemde, lichtblauwe perzik die op knappen staat. Net zo eigenwijs en uitdagend als haar gezicht en haar borsten steken ook haar volle, ronde schaamlippen koppig door het dunne katoen. Het broekje heeft geen naad, maar toch zit de stof strak tussen haar lippen geklemd en een diepe gleuf loopt van onderdaan haar venusheuvel naar beneden tot tussen haar billen. Bij elke stap die ze zet wiegen haar heupen verleidelijk heen en weer en beweegt ook haar geslacht mee. De dikke lippen schuiven ritmisch langs elkaar heen en het lichtblauwe katoen lijkt zich steeds dieper in haar te nestelen.
Met een schok richt ik mijn ogen weer op mijn tijdschrift als het meisje tegenover mij op de bank gaat zitten en ook een tijdschrift pakt. Mijn hart klopt in mijn keel als ik schichtig opkijk en zie hoe ze aan het lezen is, zonder op mij te letten, met haar benen over elkaar. Op dat moment besef ik dat ik al die tijd onderuitgezakt op de bank heb gezeten en dat ze waarschijnlijk tijdens de korte wandeling van de keuken naar de bank makkelijk tussen mijn benen door en onder mijn opgekropen nachtjapon heeft kunnen kijken. Blozend ga ik rechtop zitten en zet mijn benen weer naast elkaar. Vanwege de hitte draag ik niks onder mijn nachtjapon en misschien heeft dit meisje nu nog meer van mij gezien dan ik van haar. Terwijl ik ga verzitten voel ik hoe gevoelig en vochtig mijn kruis geworden is. Tegenover mij gaapt het blonde meisje en gaat languit op haar rug liggen. Met slaperige ogen leest ze in het tijdschrift, dat ze op haar buik heeft gezet, en ik neem haar nog eens van top tot teen op.
Nu ze op haar rug ligt steken haar borsten wonderbaarlijk genoeg nog steeds recht vooruit, zonder ook maar iets van hun stevigheid lijken te hebben verloren. Haar tepels lijken zelfs alleen maar duidelijker te zijn geworden en priemen nu als twee piramidetjes omhoog. Het broekje zit nog steeds strak om haar smalle heupen, maar omdat ze nu op haar buik ligt, hangt de witte rand nu gespannen tussen haar uitstekende bekkenbeenderen, zonder de huid er tussen te raken. Het is lastig te zien van de zijkant, maar ik denk een gladde ronding te kunnen zien tussen haar heupen. Het meisje gaapt nogmaals en gooit het tijdschrift naast haar op de grond. Ze werpt me nog één keer een zwakke glimlach toe en loopt dan weer terug naar de keuken met haar lege glas. Het was me niet opgevallen dat ze het opgedronken had, maar terwijl ze wegloopt kijk ik alleen maar naar haar wiegende, jongensachtige billen in het veel te strakke broekje. Ze komen net onder de pijpen van het broekje uit en hun bolling wordt alleen maar versterkt door het feit dat de randen van de pijpen iets boven de onderkant in haar billen gedrukt worden bij elke stap. Eronder zie ik wederom de diepe gleuf die van voren naar achter loopt en dit beeld blijft voor mijn geest hangen, terwijl ze allang weer terug naar haar kamer gelopen is.
Er is in totaal misschien een minuut voorbij gegaan, maar terwijl om mij heen het geraas van de krekels weer terugkeert, voel ik met mijn hand tussen mijn benen. Ik schrik even op als mijn vingertop mijn opgezwollen, natte geslacht aanraken en voor ik mijn ogen sluit zie ik hoe buiten het eerste licht op de boomtoppen valt.
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
