Woensdag 15:47 uur: Zullen we wel iets afspreken?
15:50 uur: Hoezo?! Wil je me nu toch niet ontmoeten?
16:00 uur: Nou, nee dolgraag. Die klik is echt waanzinnig. Nooit eerder meegemaakt. Maar misschien valt het in het echt tegen? In ons hoofd toch een plaatje gemaakt.
16:06 uur: Ach ze zeggen toch niet voor nix dat de binnenkant belangrijker is dan de buitenkant? No worries. Zal wel loslopen. We gaan gewoon voor een gezellig gesprek met een kartonnen kop koffie. En anders hebben we evengoed twee maanden plezier gehad…
16:15 uur: Je bent lief. Zie je morgen. Kan niet wachten. XXX
16:17 uur: Ja, leuk en ook btje spannend. Zie je morgen! Kusz.
Met een kloppend hart en weke knieën stap ik in de intercity van 10:35 uur. Het is een prachtige internationale trein met donkerblauwe vloerbedekking en ouderwetse coupés met gezellige gordijntjes. Waarom doe ik dit in godsnaam? In gedachten spreek ik mezelf weer eens streng toe, maar de innerlijke preken dringen al enige weken niet meer echt tot me door. Ik weet dat ik ook vandaag weer geen gehoor zal geven aan die stem diep vanbinnen. Die stem die je telkens weer sommeert vooral een keurig meisje te zijn, die je behoedt voor gevaar. Die je naïviteit vermindert en je op het goede pad houdt. Die stem die dus eigenlijk altijd het beste met je voor heeft. Ik laat de stem bewust zwijgen, maar mijn geweten knaagt en geeft aan dat ik ergens wel helemaal gek lijk.
Ik lees mijn smsjes van vorige week nog eens.
14:15 uur: Je zit zo in mijn kop. Word er echt gek van. Zou je nu wel eens willen zien. Wil je mij ook ontmoeten?
14:18 uur: Ja, ik wil je wel ontmoeten, maar dan wel op een publieke plaats. Ben nieuwsgierig geworden hoe je er uitziet enzo. X!
Het idee dat ik helemaal alleen met hem ergens op een voor mij onbekende plaats terecht zou komen zint me toch niet. Hoe fantastisch die klik dan ook via de telefoon mag zijn. In gedachten zag ik mezelf al ergens op een verlaten stuk terrein vastgeketend (of erger) achtergelaten worden, al dan niet van te voren verkracht te zijn. Oké, dat is dan misschien ook weer het uiterste. Mijn gedachten slaan nog wel eens op hol door alle thrillers die ik verslonden heb, maar toch. Er verdwijnen iedere dag mensen en wat weet ik nou van deze man? Daarbij komt ook nog eens dat ik mijn ‘vreemdgaan per sms’ nog met niemand heb durven delen. Iedereen in mijn vriendenkring die ik in vertrouwen zou nemen is ook bevriend met mijn vriend. Dus dat geeft al een vreemde situatie. En wat moet ik zeggen? Ja, ik wissel al ruim twee maanden per sms geile berichten uit met een man die ik tot nu toe alleen maar twee keer telefonisch heb gesproken. Het windt ons beiden erg op en we vertellen elkaar waar, wanneer en hoe we zijn klaargekomen terwijl we masturbeerden en aan de ander dachten. Nee, onze partners weten er niets van nee. En nu hebben we afgesproken om elkaar te ontmoeten, in het echt. Leuk hè?! Ik weet nu al dat mijn vrienden me vol ongeloof zouden hebben aangestaard. Of juist in lachen zouden zijn uitgebarsten omdat ze denken dat ik een grapje maak. Het is ook gewoon te onrealistisch. Ik bedenk me dat er dus werkelijk helemaal niemand is die weet dat ik hem nu, na elkaar ruim twee maanden opgegeild te hebben, ga ontmoeten.
14:25 uur: Ben ook héél nieuwsgierig naar je. Je stem is prachtig en volgens mij ben je zelf nog veel mooier. Wat stel je voor?
14:30 uur: Ff denken. Suggestie: zullen we in de trein afspreken? Hebben we alle tijd om verder met elkaar kennis te maken en kunnen we bedenken wat we die dag evt. verder gaan doen…
14:38 uur: OK. Intercity naar Adam? Komt ook bij jou langs. Heb zin om je te zien. Trek je iets leuks aan? X
Trek je iets leuks aan?! Wat is dát nu weer voor een typische mannen opmerking? Ik voel enige boosheid bovenkomen vanuit mijn diepe vertrouwde stem. Bij die herkenning moet ik direct om mezelf lachen. Ah, daar klinkt het brave, keurig opgevoede meisje weer. Hup, weg ermee! Ha, ik zal zéker iets leuks aantrekken. Iets waarvan iedere vrouw eigenlijk zeker weet dat elke man dat leuk vindt.
14:40 uur: Komt goed 😉 Ik heb overigens alleen maar leuke dingen om aan te trekken. Dat komt door de persoon die het draagt… X
14:49 uur: Ah, dacht al wel dat je zoiets zou antwoorden. Ben benieuwd XXX
Aan alle mannelijke blikken te zien, die ik op weg naar het station opvang, ben ik meer dan geslaagd in mijn ‘mannen-vinden-dit-leuk’ outfit. Hoge rode hakken onder een bruin soepel vallend jurkje met diep decolleté. Uitdagend, ja, maar zeker niet té en de pashmina shawl geeft het geheel een chique finishing touch. Niet zichtbaar maar wel bijpassend is mijn roodbruine kanten lingeriesetje eronder, compleet met jarretels en kousen. Mijn tas klem ik met één hand iets steviger tegen me aan en ik begin door het smalle gangetje naar rechts te lopen. Hij is twee stations eerder de trein al ingestapt. Terwijl ik doorloop kijk ik links de coupés in. Een ouder echtpaar, eh nee. Een zakenman, diep weggedoken in zijn krant, nee. Een jong gezin met drie jongetjes, nee. Een lege coupé, nee. Nog een lege coupé. Het is opvallend rustig op dit tijdstip in de trein. Ik hoor een fluitsignaal en voel even later dat de trein zich in beweging zet.
Ik loop verder en schrik. Ineens zie ik hem zitten. Kan niet missen! Helemaal alleen in de coupé met het linker gordijntje dichtgeschoven, zit een man van ongeveer begin veertig met speels donker krulletjes haar. Twee ijsblauwe ogen kijken me geamuseerd en goedkeurend aan. Ik schuif de deur van de coupé open en ik voel mijn hart in mijn keel te keer gaan van de spanning. “Hoi, hier ben ik dan!” Kreun. Wat een ongelooflijk suffe openingszin! Hoi hier ben ik dan. Had ik na al die tijd niet iets spannends kunnen bedenken? Ik weet niet wat me overkomt. Een golf van warmte spoelt door mijn lichaam. Mijn wangen tintelen en mijn buik krampt van zenuwen en opwinding samen. Snel schuif ik de deur achter me dicht. De trein schokt door een spoorwissel en ik val bijna voorover. Hij springt op en steekt zijn armen naar me uit. Zo levensecht staat hij daar ineens voor me, zó anders dan in mijn verbeelding. Ik doe moeite om mezelf niet direct te verliezen in deze zeer aantrekkelijke man.
“Je ziet er prachtig uit”, zegt hij. “Dank je wel”, lach ik met mijn liefste lach en ik herstel me van mijn wankele positie. Ik onderdruk een innige tongzoen en vang mijzelf op door hem een warme omhelzing te geven. Zijn lichaam voelt zacht en gespierd tegelijkertijd, zijn ogen schitteren en ik vind hem mooier dan ik ooit had durven dromen. Hoezo, misschien valt het in het echt tegen? Ik kras met de nagel van mijn rechter wijsvinger hard in mijn linkerarm. ‘Auw’. Dit is echt, dit is nu en dit is heerlijk.
Zo nonchalant mogelijk neem ik plaats naast hem. De trein rijdt door de weidse grasvelden met af en toe wat koeien of een paar schapen in de wei. De rust en weidsheid van het gebied verdrijven mijn laatste zorgen. Ik kijk opzij en zie dat dit ook bij hem gebeurt. Ik kan het nog steeds bijna niet geloven. Het lijkt zó onwerkelijk, maar de tintelingen die zijn terloopse aanrakingen bij me teweegbrengen doen me realiseren dat hij het echt is die nu naast me zit. Ik kan rechtstreeks met hem praten, ik kan hem aanraken door enkel mijn arm te bewegen, mijn hoofd opzij te brengen. Langzaam en voorzichtig zoek ik met mijn lippen die van hem. Ik open mijn mond een stukje. Zijn tong voelt warm, vochtig en een beetje ruw. Het duizelt me voor mijn ogen.
“Ahum; uw kaartjes alstublieft?” We schrikken op door een harde vrouwenstem. Snel zoek ik in mijn tas naar mijn portemonnee en met rode wangen overhandig ik de conductrice mijn treinkaartje. Ze knipt en kijkt minachtend op me neer. Als ik niet zo geil van verlangen zou zijn, zou ik me zeker geneert hebben. Maar een onbekende zekerheid maakt zich van mij meester en brutaal kijk ik haar aan. “En een fijne dag nog”, mompelt ze ons na terwijl ze de deur van de coupé weer achter haar dicht schuift.
Het intermezzo nam niet meer dan drie minuten in beslag, toch voelt het als een eeuwigheid geleden dat we elkaar zoenden. We kijken elkaar van opzij aan en lachen. Zijn hand rust op mijn rechterbeen en schuift zo onopvallend mogelijk de zoom van mijn jurkje omhoog. Ik houd mijn adem in. Nog maar een paar centimeter en dan zal het kanten randje van mijn kous zichtbaar zijn. “Wat heb jij thuis verteld waar je nu naar op weg bent?”, vraag ik hem en ik draai iets van hem weg zodat al het spannends onder mijn jurkje nog steeds een verrassing voor hem is. Hij kijkt me enigszins verrast aan. “Dat ik naar de AutoRai ga, en jij?” Ik vind zijn smoes magnifiek. Welke vrouw gelooft haar man nu niet, wanneer hij aangeeft de AutoRai te gaan bezoeken? En omdat er altijd megafiles richting de Rai staan is het nemen van de trein ook een ideale oplossing. Mijn, dagje cursus van het werk, is dan een stuk minder creatief gevonden. Helemaal omdat die cursus pas over een week gaat plaatsvinden, gewoon op onze eigen locatie. Ik zou vanavond voor mijn vriend dus iets zinvols moeten gaan verzinnen over de inhoud van de cursus.
Ik leg mijn hand in zijn nek en kriebel door de krulletjes bij de aanzet van zijn haargrens. Zijn hand glijdt met de bovenzijde ervan langs mijn wang en streelt daarna zacht over mijn lippen. Ik draai me naar hem toe en open opnieuw mijn mond een stukje. Ik vang zijn wijsvinger tussen mijn voortanden en cirkel er plagerig met mijn tong rondjes omheen. Ik hoor hoe zijn adem stokt en voel zijn andere hand onder de stof van mijn jurk, mijn decolleté ingaan.
Wordt vervolgd…
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
