Als man van de wereld stond hij overal voor open. Ze trok zijn pik uit zijn broek en begon te zuigen. Enzo kon er niet echt van genieten want hij zat er vooral mee dat Jean-Luc weldra voor de deur zou staan.
Hij rekende aan de hand van het motorgeluid uit dat hij ongeveer halverwege was. Maar halverwege was al snel driekwart. Het motorgeluid kwam dichterbij, hij kon de auto al horen schakelen.
Terwijl de Martin Praxler de bocht omdraaide, schoof Mauve rustig de pik terug in de broek. Ze liep naar haar tafeltje waar ze de krant oppakte alsof er niets was voorgevallen. Dat deed ze allemaal met verbluffende kalmte.
Grind vloog op toen Jean-Luc bruusk zijn Martin Praxler liet afremmen. Mauve zei zonder op te kijken van haar krantje:
– Vier minuten twaalf.
Jean-Luc stapte uit, aaide het leer van de stoelen, en riep triomfantelijk:
– Komen jullie nooit aan!
Hij ging zitten en Mauve en Enzo stapten in de fenomenale auto. Mauve trok op met een gigantische snelheid, het gebrom van de motor was oorverdovend. Ze knikte naar Enzo, met vermoedelijk als onderliggende boodschap dat hij zich geen zorgen hoefde te maken.
De eerste bocht gleed ze prachtig door en de twee sneed ze ook voortreffelijk. Daarna reed ze de auto ineens de berm in.
– Verder? vroeg ze.
– Prima.
Ze boog voorover en Enzo was nu meer ontspannen om deze daad te ontvangen. Zijn hoogtepunt volgde snel.
Hierna soigneerde ze haar mond in de achteruitkijkspiegel. Kalmpjes reed ze de Martin Praxler naar de villa en ondertussen beschreef ze de liefde van haar man voor dure auto’s. Overal lagen altijd autobladen, automodellen, films over auto’s, autoboeken. Het was haar een beetje te veel auto van het goede.
– Dus jij vindt auto’s ook alleen maar broembroem? vroeg Enzo.
– Natuurlijk, zei ze, waar anders is een auto goed voor dan van A naar B te gaan?
– Ah, zei hij, ik dacht al dat het aan mij lag.
– Mannen, zei ze, zijn grote kinderen.
– Precies, zei Enzo, zo ben ik ook.
Ze kwamen grinnikend bij het terras en Jean-Luc kwam met triomfantelijke blik op de auto afgerend.
– Bocht niet gehouden, hè, zei hij.
– Zoals gebruikelijk, zei Mauve nonchalant toen ze uitstapte.
– Negen minuten maar liefst, zei hij grijnzend toen hij met Enzo naar de achtertuin liep.
Ze gebruikten er hun maaltijd. Die was fantastisch. De zon zakte geniepig achter de Japanse esdoorns en scheen door de takken recht in de ogen. Het werd wat frisser en ze gingen naar binnen.
Ze dronken koffie met whisky in de salon. Mauve zat een kruiswoordpuzzel te doen. Jean-Luc en Enzo hadden al een poosje niets gezegd. Ineens zei Jean-Luc:
– Ik ga nog even een rondje rijden.
– Doet hij altijd op dit tijdstip, zei Mauve zonder op te kijken van haar kruiswoordpuzzel.
Jean-Luc verliet de kamer en even later hoorden ze het brullende geluid van de wegstuivende Martin Praxler. De twee zeiden even niets, tot Mauve ineens haar kruiswoordpuzzelboekje naast zich neerlegde, opstond, en hem bij zijn hand pakte.
– Als je geen bezwaar hebt, zei ze.
– Nee hoor.
– Hij is minimaal een kwartier weg, maximaal een uur.
Ze liepen naar de badkamer, want daar lagen de condooms, maar eenmaal daar hadden ze geen zin meer om naar de slaapkamers te gaan. De badkamer is een onderschatte ruimte om de liefde in te bedrijven. Ze grepen elkaar vast en nogal drammerig probeerden ze tongen in monden te stoppen.
– Wacht even, zei Enzo, geef mij de leiding.
Dat gaf ze en zo ging het een stuk eenvoudiger. Hij wierp haar met haar rug tegen de muur, schoof haar rok omlaag en aarzelde niet met penetreren.
Maar hij was te gehaast, merkte hij, en bovendien gleed hij steeds een beetje weg over een kleedje.
– Ontspan je toch een beetje, zei Mauve zachtjes.
Hij schopte het kleedje weg en begon opnieuw. De tweede poging ging beter. Langzaam en gedecideerd liet hij zijn minkunsten zien. Enzo deed zoals altijd zijn uiterste best om de vrijpartij zo prettig mogelijk te maken voor de vrouw. Dat lukte, want ze was al op een hoogtepunt voordat hij zelfs aan de zijne dacht.
– Goed werk, zei ze.
Ze waren zich nog aan het aankleden toen ze de deur hoorden dichtslaan.
– Een kwartier dus deze keer, zei Mauve rustig.
Jean-Luc stond aan de andere kant van de badkamerdeur en hij vroeg: Wat doen jullie daar in hemelsnaam?
– Ik zoek paracetamol voor Enzo want hij heeft hoofdpijn, zei Mauve.
– Ah, zei Jean-Luc grinnikend, de gezonde lucht van het platteland geeft de stedeling hoofdpijn.
Hij liep weg. Zij deden hetzelfde. Die nacht sliep Enzo nauwelijks. Het ironische was namelijk dat hij echt hoofdpijn had gekregen. Hij wilde echt een paracetamol hebben. Daarom ging hij midden in de nacht naar de badkamer.
Ineens sprong Mauve uit haar slaapkamer. Ze legde een hand op zijn mond zodat hij niet zou gaan gillen, want Enzo schrok behoorlijk.
– Hij is nu in zijn remslaap, dan slaapt hij heel diep.
Enzo wilde verder naar de badkamer maar zij trok hem mee naar het bed waar nu alleen Jean-Luc diep lag te maffen.
– Hij slaapt altijd zo vast, zei ze, dat kan wel.
Enzo dacht: Nou ja, ze zal wel weten waar ze mee bezig is. Inderdaad merkte Jean-Luc er helemaal niets van dat Enzo zijn vrouw zat te berijden pal naast hem. Jean-Lucs remslaap was alsof iemand een baksteen tegen zijn hoofd had gegooid.
De vrijpartij verliep zalig totdat Mauve hem aanspoorde wat sneller te werken want de remslaap kon nu binnen enkele minuten al afgelopen zijn. Dan kwam Jean-Luc altijd hoestend bij. Enzo deed zijn best maar het lukte weer niet. Hij was gewoon niet het type voor stresseks.
Hij sprong van haar af en rende naar zijn kamer met zijn erectie als een imitatie van een vlaggenstok, of een estafettestokje, of een kurkentrekker, of nou ja, men krijgt het idee.
Jean-Luc had die nacht nog drie keer een remslaap. Iedere keer kwam Mauve Enzo halen, die steeds brakker werd naarmate de nacht vorderde, want zijn eigen remslaap was zo in geen velden en wegen te bekennen.
En elke keer moest hij voortijdig stoppen. Pas bij Jean-Lucs laatste remslaap wisten ze elkaar tot een fantastische ontlading te brengen. Mauve kronkelde in zijn armen, ze zweetten zich te pletter.
’s Ochtends werd Enzo begroet door Jean-Luc toen hij aan kwam schuiven voor het ontbijt. Ze dronken thee en aten afwisselend crackers met jam en roggebrood met kaas. Het was stil, tot Jean-Luc na een poosje zei:
– Mauve is naar de stad voor inkopen.
Enzo mompelde iets onverstaanbaars.
– Heb je nou een idee over die sekstoestand?
– Welke sekstoestand? vroeg Enzo geschrokken.
– Die van gisteren.
– Welke die van gisteren?
– Dat ik haar niet zo goed kan plezieren weet je nog.
– O, díe. Ja, ik heb erover nagedacht. Volgens mij is je snelle passie helemaal niet verkeerd. Alleen is je timing misschien te beroerd. Je moet haar bijvoorbeeld eens benaderen als er een pastei in de oven staat en jullie binnen tien minuten klaar moeten zijn anders zakt die pastei in.
Of je moet je op je vrouw werpen als bezoek binnen vijf minuten zal arriveren. Of je moet met de auto de wassalon inrijden en zien te vrijen binnen de wastijd. Dat vindt ze beslist leuk.
Enzo had meteen spijt van die laatste opmerking en Jean-Luc vroeg dan ook:
– Hoe weet je zo zeker dat mijn vrouw dat leuk vindt?
– Hé, zei Enzo, jij bent autokenner maar ik ben vrouwenkenner.
– Wil je dan niet een keer een ritje op haar maken? zei Jean-Luc.
Het bleek miljonairshumor. Ze lachten, boerden, gaapten, dronken hun theemokken leeg en sloegen op elkaars schouders ten afscheid.
Enzo bedankte voor een lift en liep via de landweggetjes richting het stadje. Hij was al een heel eind van de villa vandaan toen hij het gebrom van de Martin Praxler hoorde.
Maanden later kwam een man de garage binnen in een Martin Praxler, niet de 4 SR, maar de 6 ST. Enzo begon meteen over Jean-Lucs verzamelwoede, maar de man kapte hem af en zei:
– Met de complimenten van Jean-Luc en Mauve. Deze is voor u.
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
