Libanon. Beiroet.
Ik zat te eten op het terras van een restaurant, dat gelegen was op een rots die een eind de zee in stak. Ik had een adembenemend zicht op de baai onder me en op de Middellandse Zee. De omgeving maakte het moeilijk te geloven dat hier ooit een burgeroorlog had gewoed. En toch was dat zo.
Ik was niet in Libanon voor mijn plezier, maar voor een vierdaagse conferentie over vrouwenrechten in de Arabische wereld, georganiseerd door Femmes Libérées du Liban (FLL), een partnerorganisatie van de NGO waarvoor ik werkte als programmabeheerder. FLL was een feministische organisatie. Dat lag niet voor de hand in dit land waar de vrouw van het plein verdrongen werd naar de huiskamer en de hoofddoek terrein won op opwaaiende zomerjurken. Een strijdbare vrouwenorganisatie was net daarom hard nodig.
Ik had vanavond afgesproken met de directrice om de laatste details te regelen voor de conferentie, die morgen zou beginnen. Marlène Nasr heette ze. Uit die Franse voornaam kon je afleiden dat ze tot de christelijke minderheid en tot de rijkere bevolkingslagen behoorde. Haar uiterlijk was echter puur Levantijns: van de pikzwarte glanzende pijpenkrullen tot de heerszuchtige neus. Haar schoonheid lag echter vooral in haar volmaakte teint. Haar huid leek van binnen uit verlicht. Ik kreeg er vlinders van in de buik.
Tijdens ons gesprek luisterde ik eigenlijk niet naar wat ze zei, maar had enkel ogen voor haar ogen en voor haar mond. Wij hadden allebei een schotel zeevruchten besteld. Marlène at gulzig en met smaak. Met haar roofdierentanden kraakte ze schaaldieren en zoog het binnenste luid slurpend op. Met zichtbaar genoegen liet ze de oesters langs haar rozige tong in de keel glijden. Ik vroeg me af of ze in bed ook zo vraatzuchtig was. Enkele tellen lang liet ik me meevoeren door mijn fantasie. Ik dacht haar kleren weg en zag haar voor me hoe ze zou zijn in de liefde: naakt en vurig als een Arabische woestijnwind. Als toetje beeldde ik me in dat ze de beringde vingers die ze nu naar haar mond bracht, in de nauwe schacht van mijn vagijn zou schuiven. De vlinders in mijn buik veranderden in een zwerm geïrriteerde bijen.
Zou ik het er op wagen? Ik liet mijn rechtervoet uit mijn schoen glijden en tikte de uiteinden van mijn tenen tegen haar blote enkel aan, net onder de zoom van haar spijkerbroek. Ze trok haar been onmiddellijk terug.
“Sorry”, zei ik alsof ik mijn been per ongeluk te ver had uitgestrekt.
Marlène keek me streng aan.
“Waarom verontschuldig je je? Je deed het immers met opzet.”
Ik wist niet dat ik in mijn vijfenveertigste levensjaar nog zo sterk kon blozen. Mijn gelaat kreeg de kleur van mijn haarwortels. Het was verschrikkelijk gênant. Ik stond op het punt me nog verder belachelijk te maken door te stamelen dat ik haar een verschrikkelijk aantrekkelijke vrouw vond toen ik eensklaps de zachte kussentjes van haar tenen langs mijn scheenbeen voelde wrijven en daarna de wreef van haar gekromde voet die over mijn kuit naar de gevoelige holte van mijn knie streelde. Ondanks het zwoele zomeravondweer huiverde ik. Mijn tepels werden stijf en masturbeerden zich tegen de zijdezachte binnenkant van mijn bh.
Marlène sloeg mijn ontreddering gade met de glimlach van een sfinx. Ze strekte haar beringde vingers naar me uit en legde haar hand warm over de mijne. Die banale aanraking bracht mijn bloed aan het koken. Het kostte me enorm veel moeite over voorover te leunen, als was ik bevangen door een hypnotische lethargie.
Ik fluisterde nog moeizaam: “Ik heb verschrikkelijk veel zin in je. Wil je met me vrijen?”
Ze boog haar gezicht naar het mijne zodat ik haar gloeiende wang tegen de mijne voelde. Onder de bescherming van het schemerduister beet ze in mijn lelletje en fluisterde me toe.
“Heel de tijd dat ik at, heb ik me ingebeeld dat ik van jou aan het smullen was.”
Ik wist niet wat ik hoorde.
Maar reeds had ze het hoofd van me afgewend zodat ik haar verbluffend profiel zag en wenkte ze de ober.
“De rekening graag. Of wil je eerst nog een koffie?”, vroeg ze plagerig.
“Neen dank je”, trachtte ik nonchalant uit te brengen, maar mijn stem klonk vreselijk schor.
Het leek me een eeuwigheid te duren eer we afgerekend hadden en eindelijk konden weggaan. Een taxi nemen loonde de moeite niet. Zover was het niet naar de plek waar ik logeerde. Bovendien hoopte ik dat een eindje wandelen mijn zenuwachtigheid zou doen afnemen. Hoe kwam ik toch zo nerveus? Ik was warempel toch geen bakvis meer? En het was warempel ook de eerste keer niet dat ik met een vrouw naar bed ging.
Ach wat, vermaande ik mezelf streng. Laat je toch eens goed gaan meid. Voel je eens een avond verliefd. Na deze toespraak gericht aan mezelf viel een deel van de gespannenheid weg. Ik strekte mijn arm uit en verstrengelde mijn vingers in die van Marlène. Het was een ongewoon gezicht, twee vrouwen die hand in hand liepen in de straten van Beiroet. Ik voelde me roekeloos en vol lef.
Het vrouwenhotel waar ik verbleef was verbonden aan Marlènes organisatie en fungeerde onder het mom van pension ook deels als vluchthuis. Ze liet zichzelf naar binnen.
“Hai Sahar”, groette ze de jonge vrouw aan de onthaalbalie.
Die had geblondeerde haren wat onwennig contrasteerde met haar gebruinde huid en Arabische gelaatstrekken.
“Ik loop even met Loïs mee naar haar kamer”, vervolgde Marlène.
Sahar keek me vluchtig aan en schonk me dan een glimlach, zo eentje met opgetrokken mondhoeken, wat haar een ironische blik verleende.
“Kan je haar de sleutel geven?”, vroeg Marlène?
Toen Sahar zich omdraaide om die van het haakje te tillen, gaf Marlène me een oppervlakkige kus in mijn nek. Ik rilde hevig.
Zou Sahar het gezien hebben? Toen we naar de trappengang stapten, voelde ik haar blikken in elk geval haast als een fysieke aanraking over mijn rug, billen en blote benen gaan.
Nauwelijks in de kamer aangekomen, duwde ik Marlène ruggelings tegen de muur en plette mijn verhitte mond tegen de hare. Ze zoende me terug, maar het frustreerde me dat ze minder passioneel dan ik reageerde en met haar mond de orde trachtte te herstellen. Ik liet me echter niet bedwingen. Mijn lippen van de hare losmakend en met hijgende boezem begon ik haar bloes los te maken. Ze duwde mijn handen echter weg.
“Jij mag kijken”, zei ze. “En dan ik.”
Wordt vervolgd….
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
