Haar gezicht verrast me volkomen. Je herkent het meteen, maar het past niet hier, nu, op dit moment.
“Mar,” zegt ze en pakt mijn hand. Dat is niet haar echte naam, weet ik, haar verbasterde echte naam is nog maar flauw herkenbaar. Alleen haar vrienden zullen dat weten. Ik ben zo overdonderd haar hier te zien en ook nog eens meteen in haar persoonlijke omgeving te worden toegelaten, dat ik niet verder kom dan een heel slap handje. Ze lijkt teleurgesteld dat ook ik meteen door haar bekendheid in zwijm lijk te vallen
Mijn naam weet ze pas als mijn lieve vriendin ons in de gang tegemoet komt: “Loes! Ciao bella!”. Haar stevige omhelzing is vertrouwd en brengt me weer terug.
Chantalle had mij uitgenodigd om deze vakantie een weekje in hun huis aan de Bloemenrivièra door te brengen. Meestal is ze er dan met haar man en een handvol vrienden. Na een hopeloze vlucht en lange taxirit stond ik voor de zware houten deur. Een slag met de grote klopper was genoeg voordat Mar de deur al opende.
Iedereen kent Mar. Mar is dus zo’n bekende Nederlander. Ze is behoorlijk goed in wat ze doet en door haar prachtige verschijning is ze veel op televisie te zien en af en toe in de roddelbladen te begluren. Ze moet al honderden keren in de krant hebben gestaan. En nu hier voor mij in de deuropening.
“Je kent Mar toch al?” vraagt Chantalle, maar zonder daarmee de beroemdheid van haar andere gast te willen benadrukken.
“Ja, luxe personeel hebben jullie hier,” probeer ik joviaal en kijk-ik-hoor-er-ook-bij over te komen. Maar zelfs mijn eigen smaak protesteert meteen tegen deze flauwe opmerking en dat wordt ook nog eens versterkt door de verveelde blik van Mar. Ik grinnik mijn eigen grapje zenuwachtig weg.
“Mar en ik kennen elkaar al sinds de studie,” gaat Chantalle verder, “en ze wilde nu ook wel een paar dagen komen.”
In de huiskamer is het de bekende chaotische omgeving van Chantalle. Haar man Cees is vrolijk luidruchtig als altijd, met drank rechts en sigaar links. Ik begroet deze grote vent hartelijk en maak kennis met een bevriend Italiaans stel en met Govert. Govert is zeker niet die nieuwe liefde van Mar, hij is zo gay.
Chantalle doet werkelijk haar best, maar tussen Mar en mij wil maar geen fatsoenlijk gesprek op gang komen. Die eerste opmerking van mij is niet goed gevallen. Dit wordt niet die geslaagde eerste avond van de vakantie, denk ik. Chantalle zit in een hele andere stemming: “We gaan vanavond nog naar Genua!” Cees, Govert en de Italianen zijn helemaal voor, maar ik zie een nachtelijk clubbezoek even niet zitten. Tot mijn verbazing heeft Mar ook geen zin.
Heel snel blijven we alleen over. Samen op die enorme bank, ieder in een hoek. Alles behalve leuk, maar allebei te koppig om als eerste af te druipen of een toenadering te doen. Er is echter één ding dat we allebei leuk vinden en dat is Chantalle. Mar en ik proberen de ander af te troeven in onze vriendschap met Chantalle. Zij kent haar het langste, ik het beste, waar was jij toen, wist jij dat… Ik sta op om de spanning even los te laten en om de tweede fles wijn te gaan halen en ik merk dat Mar ook wegloopt. Precies op hetzelfde moment komen we, elk van de andere kant, weer de kamer in, allebei met dezelfde fles wit. We beginnen allebei hard te lachen, voor het eerst die avond.
“Kom,” stelt Mar voor, “we gaan naar het terras, want het is een fantastisch avond buiten.” Hoog vanaf het terras kijken we in de duisternis van de Ligurische Zee waarin de lampen van bootjes als sterren fonkelen. We zien de visserdorpjes en de stadjes in de bergen. Er is geen wind en de hitte van de zon hangt nog op het dak. Nu zitten we samen in de oversized stoel van een loungeset. De Italiaanse wijn doorbreekt onze verdedigingslinies en het slagveld wordt weer een wilde tuin van herinneringen aan de studietijd. Nee, we herkennen elkaar niet meer, maar moeten elkaar toch toen al via Chantalle zijn tegengekomen. Chantalle had mij pas over Mar verteld toen haar carrière net begon te lopen. Aan het einde de tweede fles liggen we helemaal onderuit op de bank ons helemaal te bescheuren.
“Even naar de…”
“En neem je nog een…?” vraagt de ander.
Dit armoedige Italiaanse stulpje van Cees heeft niet eens een zwembad. Maar wel een loei van een jacuzzi. En de zacht blauw verlichte dampen lokken mij. Met alleen mijn slipje aan glijd ik in het warme water. Als Mar terugkomt giechelt dat ze dat nou ook net wilde. Ze kleed zich helemaal uit en ik zie nu het prachtige en atletische lichaam dat veel mannen en vrouwen in Nederland al eens hebben bewonderd, maar nooit in het echt hebben gezien. Mar zit naast me, bil aan bil.
“Nu maar een fles bubbels. Goed?”
“Bene.”
Mar legt haar arm achter mij over de rand van het bad. Het duurt niet lang of ze heeft een plukje haar in mijn nek gevonden en begint krulletjes te draaien. Verder gebeurt er nog niets, we zijn alleen nog aan het praten. Maar ik merk dat ik zenuwachtig wordt. Daar heb ik eigenlijk nooit last van, maar nu ineens wel. Omdat Mar een beroemdheid is? Ik durf niet verder te gaan.
“Hallo, geile meisjes.” Govert kijkt heel even triomfantelijk, maar slaakt dan een diepe zucht, “Ik kom even praten, schatten. Mag toch wel?”
Opzichtig kleedt hij zich uit, stapt in het water en blijft met z’n billen net wat langer boven het water hangen. Hij denkt waarschijnlijk dat we heel graag zijn geslacht willen bewonderen. Govert reikt naar de wijn en drinkt uit de fles. De gayscene in Genua is dramatisch, volgens Govert, en hij is toen maar eerder en alleen naar huis gekomen. Er volgt een hilarisch verslag van zijn pogingen om toch die ene jongen te krijgen, maar vooral hoe natuurlijk al die andere Italiaanse jongens hem, die überhippe gay uit Amsterdam, proberen te versieren. Dramatisch hoogtepunt is dan dat die hele mooie jongen uiteindelijk met een meisje de club verlaat.
“Misschien moet jij dan ook maar een meisje zoeken,” zegt Mar pesterig.
“Oh nee, die doen mij helemaal niets en zeker niet meisjes met van die kleine tietjes als jullie,” persifleert Govert zichzelf. De mousserende wijn wil door mijn neus naar buiten.
“Oh nee?” Mar strekt zich uit en vindt met haar voet zijn kruis. Met kleine bewegingen streelt ze zijn lul. Heel snel springt het kopje al boven het water uit: “Zie je wel, je bent gewoon een saaie hetero!”
Gespeeld verontwaardigd springt hij uit het bad, rukt even stevig aan zijn fiere erectie en loopt weg.
De erectie heeft mijn stemming nu definitief op seks gezet. Ik wil me niet meer laten afleiden door haar bekendheid en doe wat ik altijd doe. Ik draai me naar haar toe, zet haar glas weg en kus haar lippen zacht. Als we onze monden openen, merk ik dat ze verrukt is dat ik dit ook wil. Ze dwingt me te gaan staan, haakt haar vingers achter mijn slipje en trekt die naar beneden. Haar ogen en vingers voelen de zachtheid van mijn kruis. De tepels van deze beroemde vrouw zijn de lekkerste die ik ooit heb gekust. Mar streelt met beide handen over mijn hele lichaam. Mijn vingers dringen in haar. Licht kreunend voel ik haar warme adem in mijn hals en onze borsten dansen samen. Dan kijk recht in die befaamde ogen, haar gezicht zakt langzaam naar beneden, die tong plaagt mijn borsten, kietelt mijn buik en duwt zich helemaal tussen mijn benen. Het voelt zo verschrikkelijk geil als deze hele mooie, bekende vrouw zich zo onderdanig gedraagt. Maar ik wil geen star-fucker zijn. Ik laat die minderwaardige gedachte los. Wij zijn samen en gelijk. En dan gaan we naar haar kamer. We drogen elkaar met dikke, zachte handdoeken. In bed vrijen we lang.
We worden pas wakker als Chantalle ons komt zoeken: “Ik had niet verwacht dat jullie na gisterenavond hier samen zouden zijn.”
“We hebben elkaar even flink beter leren kennen.”
“Ja, ik dacht ze het alleen met kerels deed.”
“Je moet dus ook niet geloven wat ze allemaal over mij schrijven…”
Loes
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
