Nog steeds weet ze het niet zeker. Kon ze zijn ogen maar zien, dan wist ze het wel. Of zijn handen, die zou ze uit duizenden herkennen. De handen die haar lichaam gretig hebben verkend. De handen die haar borsten heerlijk hebben omklemd. Die mooie handen met lange slanke vingers die hun werk feilloos weten te doen. Ze zoekt naar zijn handen, maar ziet teleurgesteld dat die in witte handschoentjes zijn gestoken. Ze kijkt naar zijn schoenen. Het zijn Italiaanse designschoenen, die zouden zeker bij hem passen. Maar ja, iemand die als Venitiaan is verkleed zal ongetwijfeld gecharmeerd zijn van Italiaans design, dus dat zegt niet zoveel. Ze moet hem aan het praten krijgen, dan hoort ze het vast aan zijn stem.
Ze stapt op de gemaskerde man af en overhandigt hem het visitekaartje dat ze speciaal voor deze carnavalsgelegenheid heeft laten drukken. ‘CharMant, het zeverende zintuig, tevens mannenfluisteraarster’ staat erop. De man neemt het kaartje in ontvangst en kijkt haar doordringend aan, voor hij een diepe hoffelijke buiging maakt. Door de zenuwen ratelt ze er meteen haar bijpassende openingszin achteraan: “Ik zie een vrouw achter je staan en ik zie er een bed bij. Kan dat kloppen?” Hij knikt. “Oh, ik zie het al”, zegt ze.“Het is je bedovergrootmoeder.” Hij glimlacht en steekt zijn duim omhoog ten teken dat ze het goed heeft gezien.
Dan zegt hij opeens iets in het Italiaans wat ze niet verstaat. En omdat het Italiaans is, kan ze ook niet goed horen of het zijn stem is. Vlug ratelt ze verder dat ze allemaal letters van zijn bedovergrootmoeder doorkrijgt en dat ze hoort dat hij binnenkort een huisdier gaat krijgen. Ondertussen bedenkt ze koortsachtig hoe ze er nu achter kan komen of hij het is. Zijn geur, schiet haar opeens te binnen. Hij draagt altijd dat ene geurtje dat ze uit duizenden zal herkennen. Ze gaat wat dichter tegen hem aanstaan om zijn geur op te snuiven, maar door de rook in het café kan ze hem nog niet goed genoeg ruiken. Ze moet zichzelf bijna tegen hem aandrukken om zijn geurtje te ontdekken, maar dat lijkt hij totaal niet erg te vinden. Dan herkent ze de geur en ze weet het: hij is het.
Zou hij haar ook herkend hebben? Ze weet het niet zeker en wil het spelletje graag nog even doorspelen, dus draait ze zich om. Als ze hem haar rug heeft toegekeerd pakt hij haar vast. Ze voelt zijn warme adem in haar nek. Dan fluistert hij schor in haar oor: “Wat ruik je lekker. Laat me raden: Obsession?” Dan weet ze dat hij haar heeft herkend. Hij weet dat ze altijd hetzelfde geurtje van Calvin Klein op heeft. Ze drukt haar onderlichaam wat meer naar achteren, dichter tegen hem aan, terwijl ze hem antwoordt: “Ben jij som ook helderziend?” Hij grinnikt. Ze lacht, terwijl ze vooruit blijft kijken zodat hij haar glimlach nog steeds niet helemaal kan zien. “Je had het over een huisdier”, roept hij om boven de muziek uit te komen. “Welk huisdier ga ik binnenkort krijgen?”
Ze lacht in zichzelf en kijkt even om haar heen. Het is druk in de kroeg en iedereen staat dicht op elkaar geplakt. Zo dicht dat het onmogelijk is om naar beneden te kijken. Haar uitgelezen kans. Ze grijpt zijn linkerhand vast en stopt hem in een oogwenk in de linkerzak van haar cape, terwijl ze zegt: “Ik krijg door dat je een poes krijgt!” Hij reageert een beetje verschrikt en wil bijna zijn hand terugtrekken. Maar ze houdt hem tegen en met haar vrije rechterhand futselt ze zijn handschoen van zijn hand af. Ze begeleidt zijn linkerhand eerst naar beneden, strijkt vluchtig langs haar schaambeen richting haar kit, maar beweegt hem dan meteen naar boven richting haar borsten zodat hij duidelijk kan voelen dat ze nauwelijks iets onder haar cape draagt. Dan laat ze zijn hand los, zodat deze zijn eigen weg kan zoeken.
“Hm, dat is dan wel een hele stoute poes”, hoort ze hem in haar oor hijgen. Zijn hand strijkt zachtjes over haar borsten en glijdt dan weer naar beneden. Hij draait een cirkel rond haar navel, om daarna via haar zijflank af te zakken naar haar linkerbil, waar hij even zachtjes in knijpt. Dan volgt de hand voorzichtig zijn weg terug naar de voorkant van haar lichaam waar hij direct afzakt naar haar schaamstreek. Een vinger glijdt even doeltreffend langs haar klit. Ze snakt naar meer. Ze drukt haar billen verder naar achteren terwijl ze met haar heupen rondjes draait op de maat van de muziek. Ze voelt direct dat haar beweging effect heeft. Zijn cape hangt nu wat verder open waardoor ze de harde bobbel in zijn broek duidelijk voelt. Vreselijk geil wordt ze ervan, maar ze probeert geen spier te verrekken zodat de mensen om hun heen totaal niet in de gaten hebben wat er in hun midden gaande is.
Zijn rechterhand tast nu in haar rechterzak. Deze hand is nog steeds gehuld in het zachte stof van de witte handschoen, hetgeen een extra zacht en apart gevoel geeft vergeleken bij de andere blote hand die stevig haar huid streelt. Haar tepels zijn zo hard dat ze bijna pijn doen tegen het stof van haar cape, maar wat is dat een sensationeel gevoel. Ze kijkt snel het café rond en ontdekt dat ze vlak bij de deuren van de toiletten staan. Nee dat is niets, denk ze, de toiletten met carnaval zijn zo ranzig. Daar wil je echt geen seks hebben, hoe geil je ook bent.
Naast de twee deuren naar de toiletten is nog een andere deur waar ‘Geen toegang’ op staat. Ze kijkt even achterom en knikt naar de deur. Ze schuifelen samen, nog steeds achter elkaar met zijn handen in haar zakken, richting de deur. Voorzichtig voelt ze of deze open is. Tot haar verrassing gaat de deur open. Ze werpt een onderzoekende blik om zich heen en glipt dan naar binnen terwijl ze de Venitiaan achter zich aan trekt.
Wordt vervolgd.
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
