Het was een half jaar na mijn scheiding. Heel langzaam begon ik mijn draai weer te vinden na een emotionele en ingrijpende tijd, en mijn baan in het hotel hielp me daarbij. Ik was met mijn 35 jaar veel ouder dan de meeste van mijn collega’s, over het algemeen studenten van begin twintig die in de bediening werkten om hun studiebeurs wat aan te vullen. Voor mij was het nu mijn financiële houvast en iedere dag nog was ik de eigenaar van het hotel, een persoonlijke vriend, dankbaar dat hij me deze baan had gegeven om wat zekerheid te hebben in een moeilijke periode. “Je bent eigenlijk te duur, maar ik weet hoe hard je het nodig hebt”, had hij gezegd toen ik het jaarcontract ondertekende.
Het hotel lag achter de duinen en persoonlijk vond ik het een architectonisch gedrocht. Het was anderhalve eeuw geleden gebouwd door een familie die fortuin had gemaakt in de voormalige koloniën, als toonbeeld van hun welstand en succes. Nu was het een luxe herberg, van alle gemakken voorzien. In het weekend kwamen er families met kinderen, gelokt door een gunstig geprijsd weekendarrangement, die hun dagen doorbrachten met fietstochten of wandelingen door het duin. Door de week was er de parade van leaseauto’s. Mannen en vrouwen uit het bedrijfsleven die voor een seminar of congres een paar dagen bij ons logeerden en zich overdag afzonderden in een van de vergaderzalen. Na hun gewichtige besprekingen verzamelden ze zich natuurlijk luidruchtig in de bar om tot laat in de avond te vieren dat ze een paar dagen van huis waren. Ik had vaak bardienst en had daar altijd een dubbel gevoel over. Brallerige veertigers die weer even kunnen doen alsof ze twintig zijn en flirten met de bardame, het was zo voorspelbaar en oppervlakkig. Maar – eerlijk is eerlijk – hoe opdringerig die bank- en verzekeringsjongens soms ook waren als ze net iets teveel Duvels of Bacardi-cola’s gedronken hadden, stiekem genoot ik toch van hun aandacht. Ik zoog hun woorden en blikken op als een verwaarloosde bloem de eerste regen van de nazomer. Ik zag er nu eenmaal niet slecht uit. In mijn hoofd mocht het dan een chaos zijn, mijn lichaam trok zich daar niets van aan. Vooral over mijn groene ogen kreeg ik vaak een compliment en ik had geleerd ze te gebruiken om de barrekening met een steelse blik wat op te voeren. Langzaam kreeg ik het gevoel dat ik de puinhopen van mijn privéleven aan het wegwerken was.
In april arriveerde er een groep op vrijdagmiddag, die tot zondagochtend zou blijven. ‘Masterclass verhalen schrijven’, stond er op het formulier dat aan het hotelpersoneel werd verstrekt om te weten waarop het zich moest voorbereiden. Ik besteedde er niet veel aandacht aan. Toen ik rond vieren een trolley met verse koffie en thee hun vergaderzaaltje binnenreed, zag ik een groep van ongeveer tien mensen van mijn leeftijd, het merendeel vrouwen, die geconcentreerd over hun papier gebogen zaten. Ik zette de kannen koffie en thee op een tafel in de hoek van de zaal, en verving de gebruikte kopjes voor nieuwe. Toen pas merkte ik dat één van de deelnemers me aandachtig opnam. Het was een charmante vrouw, begin veertig schat ik, die geen aandacht voor haar schrijfblok scheen te hebben, maar me ongegeneerd van top tot teen bekeek. Heel even kruisten onze blikken elkaar. Ze glimlachte, beroerde even haar slanke hals die door een parelketting werd geaccentueerd en pruilde haar lippen een beetje. Ze leek even na te denken, maar wijdde zich toen weer aan haar schrijfwerk. Ze had slanke vingers en mooie, vuurrode nagels die een grote vulpen omklemden. Heel even was ik in de war.
Dezelfde vuurrode nagels omklemden het glas Martini dat ik net had ingeschonken. Ik stond achter de bar voor mijn avonddienst. De vrouw zat op een kruk en keek naar me. Ook zonder haar aan te kijken voelde ik hoe haar blikken me verkenden. Toen ik het schaaltje met olijven naast haar glas zette, zei ze: “Je hebt hele mooie ogen, weet je dat?” Ik was even verrast en stil, maar hervond me toen. “Dank je. Ik hoor het wel vaker, maar het is de eerste keer dat een vrouw dat tegen me zegt.” Ze glimlachte en keek me recht in de ogen. “Wat heerlijk dat ik dan de eerste vrouw mag zijn die je dat compliment geeft”, merkte ze op en ze raakte haar hals weer even aan. Ik voelde me wat ongemakkelijk. Ze was zonder twijfel aantrekkelijk en had het soort zelfverzekerdheid dat ik tegelijkertijd verafschuw en onweerstaanbaar vind, waarschijnlijk omdat ik het zelf ontbeer. Ik besloot de aandacht even van mezelf af te wenden en het thema te wisselen. “Dus jullie zijn schrijvers”, merkte ik op terwijl ik een paar glazen spoelde. “Och, dat is een groot woord”, zei ze. “We hebben plezier aan het schrijven van verhalen en proberen daar steeds wat beter in te worden. Maar het moet leuk en spannend blijven.”
“Wat voor verhalen schrijven jullie dan?” “Erotische verhalen”, antwoordde ze direct zonder te blozen. Ze keek me strak aan alsof ze mijn reactie wilde peilen. Ik stootte pardoes een van de glazen om. “Erotische verhalen?”, stamelde ik, omdat ik niks anders uit kon brengen. “Ja”, zei ze, schijnbaar onbewogen en nog steeds glimlachend. “Je weet wel, seksverhalen, over mannen en vrouwen die het met elkaar doen. Of alleen vrouwen die het met elkaar doen.” Bij dat laatste bracht ze sensueel een van de olijfjes naar haar mond.
Ik bloosde en moest haar woorden even tot me door laten dringen. Dus we hadden een groepje gefrustreerde net-niet schrijvers in huis, die zo nodig hun perverse fantasieën aan het papier moesten toevertrouwen? Het was alsof ze mijn gedachten raadde. “Ik zal het je uitleggen”, zei ze. “Ik weet wel wat je denkt, maar ook het schrijven van een goed erotisch verhaal is een ambacht. Je kunt niet zomaar wat vunzige woorden op papier zetten; er moet structuur zijn, een verhaal, karakters en vooral een goede opbouw van spanning. Om dat te oefenen zijn we hier. Om van elkaar te leren en elkaar schrijftips te geven. Bovendien is het een heel plezierige hobby.” “Plezierig?” vroeg ik, nog steeds een beetje verbaasd maar wel nieuwsgierig. “Ja. Het is heel opwindend om je fantasie vorm te geven. En het is heel spannend als je je realiseert dat ook je lezers er opgewonden van kunnen raken. Heb je nooit een erotisch verhaal geschreven?” Weer keek ze me indringend aan, ik kreeg het er een beetje warm van.
“Ik? Nee, natuurlijk niet!” antwoordde ik quasi verongelijkt. Driftig ging ik door met mijn doek en de glazen. “Waar zou ik in hemelsnaam over moeten schrijven?” Ik was geïntrigeerd en dat had ze feilloos door. Ze lachte haar mooie, witte tanden bloot. “Geloof me”, zei ze. “Dat is het simpelste van alles. Onderwerpen en zeker fantasieën zijn altijd en overal om je heen, net als zuurstof. Je moet ze alleen durven in te ademen. De gewoonste dingen kun je omzetten in een spannend en geil verhaal.” “Ik zou bij God niet weten wat in deze saaie omgeving zou kunnen zorgen voor jouw ‘geile’ inspiratie”, zei ik, hopend dat ze niet in de gaten had dat ik gefascineerd was. “Ook dat is eenvoudig”, antwoordde ze rustig. Ze likte een beetje olijfolie van haar vingers. “Jij.”
Wordt vervolgd.
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
