Er was eindelijk weer een avond dat ze samen iets leuks konden doen. Hoewel ze zich al snel na de geboorte van hun eerste hadden aangewend om een paar keer per jaar met zijn tweeën een dag of weekend weg te gaan, was de laatste keer nu al meer dan een jaar geleden. Met de auto reden ze naar Amsterdam. Tijs achter het stuur en Linde er naast.
Vanuit de parkeergarage bij het Damrak liepen ze via de wallen naar de Kloveniersburgwal. Aan de ene kant een bijzonder stukje van Amsterdam, waar ze zich op een bepaalde manier thuis voelden. Aan de andere kant ook vervreemdend. Met name Tijs wist niet goed waar hij moest kijken, hij voelde zich toch ongemakkelijk tussen al die naakte vrouwen achter de ramen.
Restaurant ‘Blinde Proef’ was twee maanden eerder geopend en Tijs en Linde hadden er een lovende recensie over gelezen in de krant. Blinde proef werd volledig gerund door blinde en slechtziende mensen. In tegenstelling tot dat andere restaurant in Amsterdam, waar je als gast geblinddoekt werd, bleef je hier je ogen gebruiken.
Het was aardig vol. Tijs wees naar een tafeltje een beetje achteraf. Linde voelde instinctief dat ze in die hoek ongestoord konden praten over elk onderwerp en tegelijkertijd andere gasten goed konden observeren, iets waarin ze beiden behagen schepten, zonder dat ze daar nou veel over van gedachten wisselden. Soms was het wisselen van een blik voldoende om met elkaar hun bevindingen te delen.
Terwijl ze wachtten op iemand van de bediening, vroeg Linde: “Hoe vind jij dat het gaat tussen ons, de laatste tijd?” “Eigenlijk wel goed”, was Tijs’ antwoord. “We hebben het gewoon fijn samen. En met de kinderen gaat het ook goed, vind ik.”
Iemand van het restaurant kwam naar hun tafel. Aan haar ogen konden Tijs en Linde niet direct zien of ze iets zag of helemaal niets. Maar de handigheid waarmee ze tussen de andere tafels door laveerde en precies wist wanneer ze bij hun tafel was aangekomen, deed vermoeden dat ze iets kon zien.
De vrouw had lichtrood, lang golvend haar en sproeten. De huid tussen de sproeten was opvallend donkerder dan bij de meest roodharigen. Het gaf haar een heel gezonde uitstraling. Ze droeg geen make-up en was op een pure manier mooi om te zien.“Ik ben Carla”, zei de vrouw. “Zijn jullie hier al eerder geweest?” Na het ontkennende antwoord van Linde, legde Carla iets uit over de filosofie en werkwijze van Blinde Proef. “Omdat we merken dat gasten nieuwsgierig zijn wie van ons wel of niet iets kan zien, kan ik jullie vertellen dat ik aan beide ogen 100% blind ben.” “Oké, dat had ik niet zo ingeschat”, antwoordde Tijs en zijn blik kruiste die van Linde.
Carla keek hem en Linde beurtelings aan. Hoe doet ze dat, als ze niets kan zien, vroeg Tijs zich af. Carla reikte hun de menukaarten op precies de juiste hoogte en afstand aan. Weer zochten de ogen van Tijs en Linde elkaar en beiden herkenden in de ogen van de ander een zweem van bewondering. “Leuk dat we dit weer eens doen, samen uit eten gaan”, zei Linde toen Carla wegliep.
Toen later het voorgerecht feilloos door Carla voor hen was neergezet en ze op de inmiddels vertrouwde manier tussen de tafels doorliep, pakten Tijs en Linde het gesprek op. “Ik heb inderdaad het gevoel dat wij elkaar heel goed kennen. Beter dan sommige andere koppels. Ik bedoel, dat wij misschien wel bijna alles van elkaar weten”, beaamde Tijs. “Mmm , ja dat denk ik ook”, antwoordde Linde terwijl ze een eerste stukje van ‘blinde vink op een bedje van vergeten groenten’ aan haar vork prikte. “En op seksueel gebied?”, vroeg Tijs op zachtere toon dan daarvoor. “Denk ik ook wel”, zei Linde. “Ik bedoel; wij hebben in de twintig jaar dat we elkaar kennen zowat alles op seksgebied met elkaar gedaan. Ik denk dat ik zo langzamerhand elk plekje van jouw lichaam met mijn ogen dicht kan herkennen.”
“Grappig”, zei Tijs toen de parallel tussen Lindes woorden en het restaurant waar ze aten tot hem doordrong. “Met je ogen dicht? Letterlijk?”, vroeg Tijs. “Ja, ik denk het wel”, antwoordde Linde. “Ik weet hoe je huid voelt, de warmte, de structuur, de vorm van je lichaam, de onderdelen daarvan.” Tijs dacht een ogenblik na. “Alle onderdelen?” zei hij terwijl zijn stem tot fluistersterkte was gedaald en hij Linde recht in haar bruine ogen keek.
Linde wachtte een ogenblik voordat ze zacht maar resoluut antwoordde: “Ja, alle onderdelen” Zit ze me nou uit te dagen, flitste het door Tijs’ hoofd. En hij voelde een vleug twijfel of hij haar echt zo goed kende als hij dacht.
In de week die volgde op het etentje viel het Linde op dat Tijs haar regelmatig naar zich toe trok. Aanvallen van liefde? En op zaterdagavond, toen de kinderen naar bed waren, bespeurde Linde een zekere onrust bij Tijs. Hij liep rusteloos door het huis heen en weer, verplaatste ogenschijnlijk onbelangrijke zaken en leek het druk te hebben met niets. Regelmatig zag ze hem vanuit haar ooghoek met zijn telefoon in de weer. En net op het moment dat Linde hem wilde vragen wat er aan de hand was, kwam Tijs naast haar op de bank zitten en zocht langzaam contact met de hare. De wijd opengesperde ogen waarmee hij haar aankeek, verwarden haar. Hij opende zijn mond en het duurde een paar tellen voor er ook geluid uitkwam. En toen hij sprak, trof haar de hese klank van zijn stem. “Weet je nog waar wij het vorig weekend in het restaurant over hadden? Dat je zeker wist dat je mij, elk deel van mijn lichaam zou herkennen? Ik daag je uit om het te bewijzen.”
Lindes adem stokte bij zijn woorden. Ze twijfelde of dat van schrik was of dat het te maken had met het warme gevoel dat zich meester maakte van haar onderbuik. Wat bedoelde Tijs? Dit was verwarrend. “Ik ga je nu een blinddoek omdoen,” ging hij verder, “over ongeveer tien minuten zal ik je vertellen wat er gaat gebeuren.” Tijs haalde een blinddoek tevoorschijn en deed hem bij Linde om. Hij leidde haar naar de logeerkamer die twee jaar in de garage was gebouwd geleden. Daar zette hij haar rechtop op een gewone stoel. Zij hoorde hoe hij in de kamer nog wat aan het schuiven en rommelen was met dingen. Hij pakte haar linkerhand en bracht die achter de rugleuning van de stoel. Hij begon aan haar hand en pols te friemelen en toen drong het tot haar door; hij bond haar arm met een band vast achter haar rug aan de rugleuning.
Toen hoorde ze hem weglopen en werd het stil. Al die tijd had Linde niets gezegd en niets gevraagd. Dat verbaasde haar. Waarom liet ze dit zonder toelichting gebeuren? Waar is Tijs mee bezig? Een mengeling van verwachting en twijfel nestelde zich in haar hoofd en in haar lijf. En ergens herinnerde Linde zich ook de dromen die ze soms had, de fantasieën. Waar ze vroeger nooit met iemand over sprak. Maar die ze de afgelopen jaren wel aan Tijs had verteld. Hij schrok daar niet van. Ook Tijs bleek fantasieën te hebben. Soms vielen die samen met de hare, soms waren ze verschillend. In de gesprekken die ze hierover regelmatig hadden keerde steeds de vraag terug: moet je dergelijke fantasieën uit willen voeren of zijn sommige fantasieën bedoeld om fantasie te blijven?
Na wat haar langer leek dan tien minuten, hoorde ze zacht geschuifel naderbij komen. Het geluid was anders dan toen Tijs was weggegaan. Toen zijn stem plotseling zacht, maar vrij dichtbij haar klonk, deed het haar schrikken. “Linde, jij gaat bewijzen dat je elk onderdeel van mijn lichaam blind kunt herkennen. Hier in de kamer zijn behalve ik zelf, drie andere mannen. Het doet er niet toe wie het zijn, vertrouw me.” Bij de woorden ‘drie andere mannen’ hield Linde op te ademen. Haar hersens vertelden haar dat ze ‘nee, stop’ moest zeggen, maar haar mond gehoorzaamde niet. Haar lijf reageerde niet op de impuls die haar hersenen naar haar spieren probeerden te sturen om haar te laten opstaan.
“Dit zijn de regels”, ging Tijs verder en zijn stem klonk zacht maar gebiedend. “Je blijft geblinddoekt op deze stoel zitten. Je mag niet praten en wij doen dat ook niet. Je wacht tot je merkt dat de eerste van ons voor je staat. Diegene knipt met zijn vingers om je een teken te geven dat je kunt beginnen. Je mag alleen je rechterhand gebruiken om erachter te komen of ik het ben die voor je staat. En je mag met je hand alleen het gebied van ongeveer twintig centimeter bevoelen dat zich recht voor je gezicht bevindt, anders heb je vals gespeeld en heb je gefaald. Als je genoeg hebt gevoeld laat je los en komt de volgende van ons voor je staan. Als die weer in zijn vingers knipt mag je weer beginnen te voelen. Zo ga je door totdat je ons alle vier hebt gehad. Daarna zeg je of je denkt dat ik nummer 1, 2, 3 of 4 was. Als je het goed hebt, ontvang je een beloning, als je er naast zit, zul je op een passende manier je verlies compenseren.”
Wordt vervolgd…
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
