Het is een doordeweekse avond in november. Ik moet zaalvoetballen, een uitwedstrijd. Zaalvoetballen is voor mij een heerlijk, wekelijks uitje. Even geen werk, even geen kinderen die in het avondspitsuur aandacht nodig hebben.
Eenmaal gearriveerd in de sporthal zie ik dat een vriendinnetje van een teamgenoot is meegekomen als supporter van ons team. Ze is minstens tien jaar jonger dan ik, ongeveer 25 jaar oud, denk ik. Ze heet Floor. Ik heb haar wel eens eerder gezien. Floor ziet er stoer maar tegelijk ook wat onzeker uit. Ik maak meteen grappen in de kleedkamer: “Hey voor wie is Floor meegekomen?” Ik neem aan dat ze op vrouwen valt, net als het grootste deel van mijn team. We dollen er wat over. Er komt geen antwoord op de vraag maar ik merk dat ze me interesseert.
Na onze wedstrijd maak ik een kort en oppervlakkig praatje met haar. Ik kijk haar voor het eerst in de ogen, en dat bevalt me meer dan ik wil toegeven. Ik doe stoer en maak wat grappen, en na de wedstrijd gaat iedereen na een drankje naar huis.
Een paar weken later hebben we met het zaalteam afgesproken in een kroeg. En hoewel Floor niet in ons team zit, is ze toch meegekomen. Binnen een half uur zit ze naast me, ze wil wel eens meer van me weten, zegt ze. Prima natuurlijk. We hebben een leuk gesprek. Over werk, het leven, voetbal, kinderen, relaties enzovoorts. We blijken echt een klik te hebben, ondanks de grote tegenstellingen in toch bijna alle opzichten. Leeftijd, politieke voorkeur, favoriete voetbalclub, seksuele voorkeur: hoewel ik al eens verliefd ben geweest op een meisje, ben ik nooit verder gegaan dan zoenen. Daarbij ben ik meer dan tevreden met mijn man.
Ik vind haar brutaal, ze blijkt helemaal niet zo onzeker als ik dacht. Ze daagt me uit in het gesprek over de mening die ik heb, ik plaag haar en noem haar jong en naïef, en zo ontstaat een open en geanimeerd gesprek waarin we samen veel lachen. Mijn interesse is nu nog groter dan eerst. We houden ons op de vlakte verder, doen alsof er niets gebeurt, en vervolgen onze gesprekken met de andere teamgenootjes. Maar als ik om 01:00 uur opsta om naar huis te gaan kijkt ze me recht in de ogen en zegt: “Ga je nu al naar huis? Jammer!”
Ik ben even van mijn stuk gebracht over haar directe toespeling. Dat gebeurt me nooit, ik ben toch mevrouw Cool? Ik kijk terug en zeg: “Oh ja, vind je dat jammer? Maar ik ga toch. Misschien blijf ik een volgende keer wat langer.” Ik zeg iedereen gedag en dan vertrek ik. Maar echt afscheid nemen kan ik niet; ze zit in mijn hoofd! Onderweg moet ik steeds aan haar denken en fantaseer over hoe het zou zijn haar te zoenen. Ik hou mezelf voor dat ik niets verkeerds doe, mijn gedachten zijn van mij, toch?
Zo gaan een paar weken voorbij. Voortdurend spookt ze door mijn hoofd, keer op keer draai ik het gesprek dat we hebben gevoerd in mijn hoofd af. Elke oogopslag, elke plagerij. Ondertussen doe ik wat ik moet doen: ik werk, zorg voor de kinderen, praat met mijn man. Maar ik ben er niet helemaal bij met mijn gedachten. Zal ik haar weer zien? En wat dan? Zou ik iets met haar willen doen? Zou ik dat kunnen?
Een aantal weken later gaan we met het hele voetbalteam naar een feest. Natuurlijk is Floor er ook. En ze blijkt nog steeds zeer geïnteresseerd. We dansen wat en ik vraag haar of ze mee naar de bar gaat. Het is gezellig en de spanning, die ik al weken voel, bouwt zich verder op. Ik sta dicht bij haar, kijk in haar ogen, lach, raak haar per ongeluk aan, ze komt dichterbij staan en samen spelen we een geweldig spel van verleiding.
Af en toe kijk ik van haar ogen naar haar mond. Ik vertel met een stalen gezicht dat ik zoenen geen vreemdgaan vind. Zij kijkt terug, daagt me uit de eerste stap te zetten. Maar ik stel het uit en durf eigenlijk ook niet. Ik maak grappen, doe stoer en speel dat ik alles onder controle heb. Maar mijn gevoel voor haar durf ik niet te benoemen.
Ze speelt met me mee, en we weten allebei dat we een gevaarlijke weg in zijn geslagen. Zij is vrijgezel, valt op vrouwen en vindt mij leuk: een tien jaar oudere, met een man getrouwde vrouw, met twee kinderen en een verantwoordelijke baan, die wel heel gemengde signalen afgeeft. Waar zijn we mee bezig? Ik weet het niet. Maar ik wil er niet mee stoppen.
Na een paar uur staan we samen buiten. Ik heb mijn fiets al gepakt, alsof ik nog weg denk te kunnen rijden van datgene waar ik al weken over fantaseer. Ze staat tegenover me en zegt zachtjes: “Wat zou je eigenlijk doen als ik je nu zou zoenen?” Ik zeg: “Dat weet ik niet.” Zij: “Ik ben bang dat ik dat toch echt ga doen.” Ik: “Dat lijkt me echt niet zo’n goed idee.” “Oh nee, waarom sta je hier dan nog?”
Ze kijkt diep in mijn ogen, dan naar mijn mond en tergend langzaam beweegt ze haar mond naar de mijne. Ik doe mijn ogen dicht en verlies mezelf. Ze is heerlijk zacht, ze speelt met me en er is geen twijfel mogelijk: ook zij vindt het heerlijk. Haar tong speelt met de mijne, zacht en teder in het begin, maar later steviger, dwingender. Ze duwt zich tegen me aan. Oh God, het is beter, lekkerder en leuker dan in mijn fantasie. Ik geef me tijdelijk over. Zoen terug, vol overgave.
Maar dan kom ik weer bij mijn positieven. Ze vraagt of ik met haar meega naar huis. Ik doe het niet. Dit kan niet, mag niet en zal niet gebeuren. Ik dwing mezelf weg te fietsen, naar huis. Verward rij ik de nacht in. Ik voel me een beetje schuldig. Maar de euforie, de lichtheid en het heerlijke gevoel geven me tegelijkertijd vleugels. Ik weet niet of ik me een volgende keer ook zal inhouden. Of eigenlijk weet ik het al wel……
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
