“Receptie, mevrouw. Er wacht een bezoeker op u in de lobby.”
“Euh, okay, dankuwel. Ik kom zo meteen naar beneden.”
Wanneer ik de hoorn heb neergelegd, loop ik als een bezetene rond in de kamer. Wat moet ik nu doen? Waar ben ik aan begonnen? Dat allemaal door het lezen van dat schijnbaar onschuldige boek De Wondere Wereld van Alice van Saskia de Laet. Het leek wel de titel van een onschuldig sprookje. Maar het ging wel degelijk over een gigolo.
Ik voel mijn ingewanden samentrekken en krijg het plots even benauwd. Na een minuut voor de spiegel te hebben gestaan, herpak ik me. Ik adem diep in en stap dan op automatische piloot naar de deur. Nog net op tijd denk ik eraan mijn sleutel mee te nemen, voor ik naar de lift stap. Het gevoel van de dalende lift maakt me licht in mijn hoofd. Wanneer de liftdeuren opengaan, voel ik mijn hart wild bonzen.
Ik weet niet meteen waar ik moet kijken. Ik dwing mezelf in de richting van de ontvangstbalie te lopen, en zie dan aan de linkerkant een man in één van de zeteltjes zitten. Onze blikken kruisen elkaar en ik zie dat hij zich afvraagt of ik de vrouw ben met wie hij heeft afgesproken. Wanneer ik hem net iets te lang blijf aankijken, geeft hij me met een kort glimlachend knikje een teken. Ik voel plots vlinders in mijn buik en heb zin om me uit de voeten te maken. Maar hij is al opgestaan en loopt met me mee naar de lift.
In die kleine, nu claustrofobisch aanvoelende ruimte, begroet hij me met een kus op de wang: “Hallo, ik ben Vince.” Ik schrik even van die kus, maar besef tegelijk hoe belachelijk dat is. Wat had ik dan verwacht? Een formele handdruk van de man met wie ik over een half uur misschien wel lig te vrijen? Nee, dat laatste kan ik me op dit moment niet voorstellen. De dame bepaalt de grenzen, staat op zijn website. En mijn grens zal liggen bij het nuttigen van een drankje en een verkennend gesprekje. Daarna zal ik weten dat ik nooit meer opnieuw zoiets doms mag doen.
“Euh, dag, ik ben Claire.”
Ik voel me erg ongemakkelijk nu ik in de lift zo dicht bij hem sta en ik durf hem niet rechtstreeks aan te kijken. In de spiegel van de lift zie ik dat hij piekfijn is gekleed. Hij draagt een zwarte overjas, met daaronder een donkergrijs pak met een zwart hemd. Formeel en stijlvol, maar niet te, precies wat ik had gevraagd in mijn e-mail.
Na enkele seconden – die wel een eeuwigheid lijken te duren – bereiken we de derde verdieping. Hij laat me als eerste uit de lift stappen en houdt daarbij zijn hand voor het elektronisch oog, zodat de deuren niet dichtgaan. Ik ga voorop in de gang, want hij weet immers niet waar mijn kamer is. Wanneer ik de sleutel in het slot schuif, trillen mijn handen en is mijn keel kurkdroog. Wat doe ik hier? Ik moet hier zo snel mogelijk weg, want dit is een krankzinnig plan.
Met knikkende knieën stap ik de kamer binnen, gevolgd door een zelfverzekerde Vince. Wanneer ik de deur sluit, zie ik het kaartje ‘Niet storen’ aan de klink en hang dat snel aan de buitenkant. Misschien was er beter een kaartje geweest met de tekst ‘Red mij’, bedenk ik dan.
Vince heeft zijn overjas uitgetrokken en heeft inmiddels in één van de zeteltjes plaatsgenomen. Wanneer ik in het zeteltje schuin tegenover hem ga zitten, kijkt hij me met een stilzwijgende glimlach aan.
“Heb je het hotel gemakkelijk gevonden?”, vraag ik om de stilte te breken. Nog voor ik de vraag heb uitgesproken, realiseer ik me dat het een domme opmerking is, aangezien dit één van de grotere hotels dicht bij het toeristische centrum is.
“Ja hoor, geen probleem”, antwoordt hij vriendelijk. Zijn stem heeft een vrij zacht en helder timbre. Ik kan me er nog net van weerhouden te vragen of hij hier dan al eerder is geweest, want dat wil ik eigenlijk helemaal niet weten, en hij wil het me misschien ook helemaal niet vertellen. Op het tafeltje tussen ons in ligt de envelop die ik voor hem heb klaargelegd. De aanwezigheid van die envelop maakt het onmogelijk te blijven geloven dat dit gewoon een gesprekje is tussen twee mensen die elkaar toevallig hebben ontmoet.
Wanneer ik de glazen op het tafeltje tussen ons zie, herinner ik me plots met een zekere opluchting de champagne die ik eerder die dag heb gekocht.
“Oh ja, ik heb hier nog iets”, zeg ik, waarna ik opsta, naar de hoek van de kamer loop en de fles voorzichtig uit de minibar neem. Ik ga weer zitten, peuter de aluminiumfolie van de fles en draai het metalen draadje los. Ondertussen houd ik mijn linkerhand veiligheidshalve over de kurk, zoals me dat is geleerd. Met mijn rechterhand probeer ik de kurk los te wrikken, maar ik voel geen millimeter beweging. Ik ben bang dat ik zal beginnen blozen van inspanning en gêne, maar dan neemt Vince de fles van me over: “Laat mij maar.”
In twee seconden hebben zijn slanke vingers de kurk met een ploppend geluid losgewrikt. Er spuit schuim uit de fles, waarop Vince snel de glazen begint te vullen.
“Alsjeblieft”, zegt hij wanneer hij mij een glas overhandigt.
We klinken zonder woorden en drinken dan geconcentreerd van het bubbelende vocht. De alcohol maakt me rustiger en is precies wat ik nodig heb. Misschien is het omdat ik nu in levenden lijve tegenover hem sta, maar zijn gelaatsuitdrukking is nog veel warmer dan ik me van de foto’s op zijn website herinner. Ik neem een grote slok champagne en voel de bubbels naar mijn hoofd stijgen.
“Het is de eerste keer dat ik dit doe”, beken ik dankzij de alcohol.
“Ja, dat dacht ik al”, antwoordt hij.
Oh God, dit gaat helemaal de mist in. Had ik niet wat beter kunnen nadenken vooraleer ik zoiets impulsiefs deed?
“Het heeft lang geduurd vooraleer ik dit durfde, maar dat heb je wel gezien aan mijn e-mails. En nu we hier zijn, weet ik eigenlijk niet hoe ik dit moet aanpakken.”
Vince zet zijn glas op het tafeltje en buigt zich voorover.
“Het is helemaal aan jou om uit te maken hoe we het komende uur zullen besteden. Ik ben naar hier gekomen om jou te laten genieten.”
Ondanks mijn onzekerheid voelen zijn woorden als een verkoelende balsem voor mijn verhitte, beschaamde gemoed.
“Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik wil. Kunnen we, euh…, kunnen we iets rustigs doen? Omdat het voor mij de eerste keer is op deze manier, weet ik eigenlijk nog niet zeker niet hoe ver ik wil gaan”, zeg ik aarzelend.
“Geen enkel probleem. Jij bepaalt de grenzen en ik pas mij aan. Ik heb maar een kleine hint nodig om te begrijpen wat je wilt en als je op één of ander moment een slecht gevoel hebt bij wat we aan het doen zijn, dan laat je me dat gewoon weten, dan houden we er onmiddellijk mee op.”
Ik knik, enigszins gerustgesteld, en nip nog een keer van mijn glas champagne, dat nu leeg is. Vince ziet het en vult onze glazen nog eens bij.
“Misschien vind je het aangenaam als ik je een massage geef, zodat je je wat meer ontspannen voelt?”
“Okay, ja, een massage, dat zie ik wel zitten. Zal ik me, euh, zal ik me dan uitkleden?”
Ik voel me als een patiënte bij de dokter en weet niet goed hoe me te gedragen.
“Dat is zoals je wenst.”, zegt hij.
“Misschien kan jij me uitkleden. Dat zou ik wel prettig vinden.”
Hij staat op, glimlacht en streelt mijn wang, heel subtiel.
Ik loop naar de stereo, kies een ander nummer en zet het volume wat luider. Op ‘Wicked game’ van Chris Isaak leg ik mijn handen op Vinces schouders en wieg zachtjes heen en weer. Hij trekt zijn jasje uit, hangt het over de leuning van het stoeltje en legt zijn handen op mijn onderrug, zachtjes meedansend op de muziek. In zijn hals ruik ik een krachtig mannenparfum. Ik ben altijd heel gevoelig geweest voor geuren en moet me soms bedwingen om op straat niet blindelings achter een parfum aan te lopen. Ik ontspan me, leg mijn hoofd op zijn schouder en laat me meevoeren op dit verleidelijke nummer.
Vinces handen wrijven over mijn rug en schuiven dan voorzichtig onder mijn blouse. Wanneer zijn vingers mijn huid raken, verstijf ik even, waarop hij zijn handen wegtrekt. Me wat ongemakkelijk voelend door het verkeerde signaal dat ik heb gegeven, begin ik de knoopjes van zijn hemd los te maken. Ik kijk, ruik, en voel mijn vochtige verlangen, nu ik levensecht met de spilfiguur uit mijn fantasieën ben geconfronteerd.
Vince kust me zacht in mijn hals en maakt het knoopje en de rits van mijn rok los. Ik ben blij dat ik schoenen met hoge hakken draag, want anders zou dit een belachelijk gezicht zijn, zoals ik hier sta met mijn witte kanten slipje en mijn blouse aan. Ik was bang dat alles zoals een luchtbel uit elkaar zou spatten, dat elke fantasie zou verdwijnen bij de confrontatie met de glansloze realiteit, maar ik voel nu hoe de lucht in deze kamer zwanger is van de mogelijkheden.
Ik trek zijn hemd uit en laat mijn handen glijden over zijn gladde, gespierde borst. Hij kijkt me aan met die grijsblauwe ogen van hem, terwijl zijn vingers de knoopjes van mijn blouse losmaken. Even vraag ik me af of hij gekleurde lenzen draagt en of de soepelheid waarmee hij deze handelingen uitvoert, hoort bij een zekere doelbewustheid als professional, maar lang duren deze overpeinzingen niet, want ik geniet nu met elke vezel van mijn lichaam. Ik ben me bewust van de strakke elastiek in de schouderbandjes en rugsluiting van mijn beha.
Wanneer ik in mijn hagelwitte lingerie voor hem sta, draait hij me om en beweegt zijn handen langzaam over mijn beha, mijn buik, en over mijn slipje. Zijn rechterhand schuift naar boven, glijdt over mijn navel en schuift dan weer naar beneden, tot enkele centimeters onder de stof van mijn kanten slipje. Ik ben even bang de controle over de situatie te verliezen, maar dan beweegt zijn hand alweer naar boven. Hij maakt de sluiting van mijn beha los en ik zucht heel zachtjes wanneer zijn handen mijn borsten omsluiten.
Stiekem hoop ik dat me mooi vindt. Want ondanks het feit dat hij een gigolo en geen gewone geliefde is, kan ik niet genieten als ik niet het gevoel heb dat ook hij dit aangenaam vindt. Ik sta nog steeds met mijn rug naar hem toe en voel me vrijpostig wanneer ik mijn handen op zijn kruis leg en zijn broek begin los te maken. Onwillekeurig vraag ik me af of het de bedoeling is dat ik hem ook uitkleed, zoals in een gewone vrijpartij. Ik bedenk dan dat vrijwel iedere man toch een aangename opwinding moet voelen wanneer hij door een vrouw wordt uitgekleed. En zijn opwinding is duidelijk voelbaar. Dat geeft me een geruststellend gevoel, ook al besef ik dat het niet echt iets te betekenen heeft.
Hij draait me om, legt zijn warme handen op mijn billen en fluistert in mijn oor: “Je hebt een heel aantrekkelijk lichaam.”
Wordt vervolgd…
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
