De man had iets. Als hij me aankeek op de club, of in de kantine na het trainen, voelde ik me smelten en kreeg ik een kriebel in mijn buik. Niet dat ik verliefd op hem was, nee. Het was anders. Dierlijker. Hij kon me met één blik nat krijgen. En hij wist het. God, wat wist hij het. Hij speelde zijn rol met verve, na een aantal weken af en toe een zacht kneepje in m’n arm als we samen lachten of een zachte streek langs mijn bil als hij toevallig nét voorbij kwam lopen had hij me precies waar hij me wilde hebben. Elk gesproken en verzwegen woord kon maar naar één ding leiden. En vanavond zou het gebeuren.
We hadden afgesproken met een stel anderen van de club om naar Van Dik Hout in het dorpshuis te gaan. In de dagen voorafgaand hadden we via de chat van Facebook elkaar eerst plagerig en daarna steeds concreter uitgedaagd. Hij vroeg me of ik het aan zou durven naar het concert een jurkje aan te trekken zonder slipje, zodat hij de hele avond zou weten dat ik “er grijpbaar bij stond”. Het woord “grijpbaar” zorgde voor een sidderend geil gevoel in mijn onderbuik, de gedachte dat hij me zou grijpen bracht onmiddellijk tijdens die chat een hand naar mijn kutje en tijdens het chatten heb ik me heerlijk klaargevingerd terwijl hij me uit bleef dagen. Ik zei hem dat ik dat misschien wel zou durven, maar dan moest hij voor mij hetzelfde doen: geen boxer. Zijn antwoord was even kort als gekmakend: “Geen probleem.” De toon was gezet en het werd de middag voorafgaand aan het concert.
Ik schoor me grondig onder de douche, mijn benen en natuurlijk ook mijn kutje. Ik liet wel een klein streepje staan. Ik smeerde me helemaal in met bodylotion. Terwijl ik in mijn kast op zoek ging naar de perfecte outfit kon ik haast niet van mezelf afblijven. Ik werd geiler en geiler bij de gedachte dat hij me zou grijpen. Ik dagdroomde over dat hij me naar buiten sleepte en me nam tegen de muur van het dorpshuis. Ik koos mijn jurk en legde hem klaar over het bed, hij had niet gezegd of de jurk lang of kort moest zijn. Hoe geil ik ook was, ik durfde het niet aan om een kort jurkje aan te doen zonder slipje. Ik hoefde maar te bukken en iedereen keek recht in m’n doos. Nee, het werd een blauwe katoenen zomerjurkje dat tot onder de knie viel. Niet strak, dus niemand kon zien dat ik geen slipje droeg. Alleen hij zou het weten. Terwijl ik mijn make-up aanbracht droomde ik weg naar wat hij in zijn broek had zitten, ik had bij het sporten wel eens een behoorlijke bobbel gezien en die mocht er wezen.
Het was zover, Sabine kwam me ophalen en samen zouden we naar het dorp fietsen. Op de fiets moest ik goed mijn best doen om te zorgen dat de wind niet onder mijn jurkje blies en ik moest even mijn gedachten verzetten zodat ik niet een natte plek achter in de stof veroorzaakte. De warme wind die langs mijn poesje streek maakte het er niet makkelijker op. Na een ritje van tien minuten waren we er. We stalden de fietsen en liepen naar de ingang. Daar zouden we wachten op de rest van de groep. Sabine bleef maar doorgaan over haar bazin die een dikke deal had binnen gehaald, maar ik hoorde haar maar half. Ik kon alleen maar om me heen kijken en denken: waar blijft hij nou?
Na een kwartiertje waren we volledig compleet, op hém na. “Nou, het voorprogramma begint al, ik denk dat Dylan niet komt, zullen we maar naar binnen gaan?” zei Sabine tegen de groep. Hoezo, hij komt niet? Wat is dit nou? Wat is dit voor zieke grap? Schoot het door mijn hoofd. We gingen naar binnen, ik baalde bij elke stap. Wat een lúl zeg, hij zit thuis nu tegen ze vrienden te vertellen hoe ik erin getrapt ben natuurlijk. Hoe kon ik hem nou vertróuwen? Ik kén hem niet eens. We liepen met z’n allen naar binnen, de warmte kwam ons tegemoet. Ik moest m’n jas inleveren en ik kon alleen maar denken: Dat stomme concert ook nog. Ik hou niet eens van die herrie, ik sta hier alleen voor hém. In mijn blote kut. Voor schut.
In de zaal was het stampvol, we liepen door de mensenmassa heen naar de achterkant, in de hoop dat daar nog plek was, maar ook daar was het hutjemutje volgepakt. De muziek stond gelukkig niet verschrikkelijk hard, maar de plaatselijke band die het voorprogramma mocht spelen was niet goed. Al snel besloot ik dat dit waarschijnlijk de ergste avond van mijn leven was. Al de voorpret die ik had gehad in de aanloop naar vanavond was weg en ik baalde dat ik niet stiekem een slipje in mijn tas had meegenomen, want bij elke passerende bezoeker voelde ik mijn jurkje verschuiven en was ik enorm bang dat ik ineens in mijn blote kont stond. Na een halfuurtje en twee wijntjes later, was het voorprogramma klaar en waren mannen op het podium de instrumenten van de hoofdact aan het opbouwen. Dat was blijkbaar het teken om wat dichterbij te gaan staan want ineens was er wat ruimte om ons heen. Wij bleven staan, dicht bij de bar en achter ons was een schuifwand, waarmee je de zaal in tweeën kon verdelen. Sabine begon weer over haar bazin en automatisch sloot ik me weer af van haar. Ik baalde en bedacht me dat ik best de smoes “hoofdpijn” zou kunnen gebruiken om snel naar huis, bank en huispak te gaan.
Toen ineens. Een glijdende hand over mijn billen. Een siddering door mijn lijf, paniek! Ergens in de verte hoorde ik Sabine roepen: “Hee Dylan, ben je er toch?” maar voor ik goed en wel terug in de werkelijkheid was, begon een tel later Van Dik Hout en kon niemand meer praten. Een orkaan van geluid steeg op. Iedereen draaide zich in één beweging naar het podium maar ik draaide me om naar hem. Hij die me zo belazerd had, hij die me voor schut had gezet voor zijn vrienden, hij met z’n mooie ogen, hij met zijn hand nog op mijn bil, hij met die dierlijk grijns vol lust, hij die naar me toe boog en zei: “zozo, je durfde” en me een kus op mijn wang gaf. Hij, die heerlijke man die het vuur in mijn kut weer deed opvlammen. Hij, die me nu liet blozen als een bakvis.
Wordt vervolgd…
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
