Zaterdag 12 mei, 21.18 uur
Lindsay huivert. Ze voelt de koele avondwind langs haar enkels strijken, haar huid wordt daar slechts bedekt door het zwarte nylon van haar kousen. Ze hoort het monotone suizen van het verkeer op de snelweg enkele tientallen meters achter haar. Het ronken van een zware motor die optrekt. De geur van uitlaatgassen bereikt haar neus, verdringt voor een paar ogenblikken de geuren die de lenteavond met zich meedraagt. Dan voelt ze de greep van zijn hand rond haar onderarm, terwijl hij haar met zich mee leidt. Door het duister waar ze alleen is, haar ogen bedekt door de blinddoek. Wat voert hij in zijn schild?
“Misschien neem ik je wel mee naar een parkeerplaats langs de snelweg en stel ik jouw voze lijf ter beschikking van een paar bronstige vrachtwagenchauffeurs.”
Gemoedereerd sprak Jean die woorden uit toen hij eerder die avond van zijn restje wijn nipte. De onberispelijk geklede ober had zich net van hun tafeltje verwijderd na het serveren van de koffie en haar digestief. Onwillekeurig huiverde ze toen het tot haar doordrong wat hij eigenlijk had gezegd. Hij keek haar aan van onder zijn wenkbrauwen, zijn ogen glinsterend. En ze had meteen beseft dat hij er toe in staat was om haar aan een dergelijke vernedering bloot te stellen.
Het zou de eerste keer zijn dat ze zich weer over zou geven aan een opwindend avontuur na de mislukte behandeling. Maanden waren ze geabsorbeerd geweest door injecties en hormonen. Op een bepaald moment waren ze het allebei zat. Jean had gesteld dat ze dan maar op een andere manier moesten zien hoe ze de natuur een handje konden helpen om hun diep gekoesterde wens te vervullen.
Jean boog zich naar haar toe, op gedempte toon was hij verder gegaan. “Dat vraag ik me nou regelmatig af, als ik in het weekeinde ’s avonds langs die parkeerplaatsen rijd. Zij aan zij trucks, uit allerlei obscure Oost-Europese landen. Chauffeurs die een heel weekeinde rondhangen, ver van huis. Ver van hun vrouwen, hun vriendinnen. Zich dood vervelend. Bladerend in groezelige seksboekjes, zich verlustigend aan porno op het web. Fantaserend over seks. Ik denk dat er truckers zijn die wel raad weten met een onverzadigbare vrouw als jij.”
Jean leunde weer naar achteren in zijn stoel en peilde het effect dat zijn woorden op haar hadden. Een moment las hij afschuw in haar barnsteenkleurige ogen. Maar hij zag ook wat anders. Haar blik kreeg dat omfloerste: een subtiel waas, slechts waarneembaar voor hen die haar werkelijk kenden. Als hij dát zag, dan wist hij het. Dat de begeerte in haar lichaam was ontwaakt. Het besef joeg een geile scheut door zijn onderlijf, deed het stuwen achter zijn gulp. Ze keek hem aan, het hoofd iets gekanteld, haar vingertoppen wezenloos de voet van haar likeurglas strelend.
Enkele seconden buitelden de gedachten door haar hoofd. Voor haar geestesoog zag ze de beelden. Naast hun vrachtwagens rondhangende kerels. Rauw, onverzorgd, krachtig, mannelijk. Achteloos een sigaret in hun mondhoek terwijl ze onder een lantaarnpaal met elkaar spraken. Leep keken ze haar richting uit toen Jean ze met zijn aanbod bij hun gesprek zou storen. Alsof ze hun blikken al kon voelen die over haar verschijning zouden glijden. Een vrouw met onmiskenbare rondingen, haar blonde haren opgestoken. Gekleed zoals het betaamt voor een bezoek aan het restaurant waar Jean vanavond de voorkeur aan gaf. Ongetwijfeld zou het ze bevallen wat hij hen zou laten zien.
De gedachte maakte Lindsay bewust van het klamme gevoel in haar schoot. En van het feit dat ze die avond geen slipje droeg. Precies zoals hij haar had opgedragen. Ze kon een genotvolle huivering niet onderdrukken. En hij had het donders goed in de gaten. Behaaglijk schurkte hij zijn rug tegen de leuning van zijn stoel terwijl hij de geur inhaleerde die opsteeg uit zijn glas. Er speelde een vileine glimlach rond zijn lippen.
“Hoeveel zouden we er ontmoeten? Vier of vijf? Stuk voor stuk geladen, al een poos zijn ze niet aan hun gerief gekomen. Het zijn dure tijden. Naar de hoeren zit er niet in.”
Jean fixeerde haar blik terwijl hij voortging met haar provoceren. “En dan krijgen ze zo’n vrouw als jij op een presenteerblaadje aangeboden.” Hij zag hoe haar adem een ogenblik stokte, ze haar ogen bijna onmerkbaar vernauwde en voorzichtig met haar voortanden op haar onderlip beet. “Bevalt die gedachte je, mijn meisje?” teemde hij.
In haar verbeelding zag ze al hoe ze te midden van die kerels van hand tot hand zou gaan. Willoos, maar tegelijkertijd o zo gewillig. Haar naakte lijf betast door wildvreemde handen. Harde pikken die zich aan haar zouden opdringen. Ze zouden haar dwingen ze in haar mond te nemen. Ze zouden haar in een positie duwen waarin ze bezit konden nemen van de begerige openingen van haar onderlijf.
Ze probeerde die gedachten op afstand te houden. Hier, nu, in de comfortabele luxe van het restaurant. Het was iets waar ze weet god hoe lang al over fantaseerde. En dat alleen nog maar intenser deed sinds Jean er was om haar aan te moedigen haar fantasie de vrije loop te laten. Net als de sappen van haar onverzadigbare schoot. Het was alsof Jean haar gedachten kon lezen.
“Ik durf te wedden dat je het je hier en nu zit voor te stellen. Dat ik een vijftal kerels van de Balkan toelaat zich met jou te amuseren. En ik durf nog meer te wedden. Namelijk dat jij van die gedachte een drijfnatte kut krijgt.”
Ze zag de glinstering in zijn ogen. Ze vond hem onweerstaanbaar als hij zo naar haar keek. Onwillekeurig wreef ze haar dijen tegen elkaar. Wat ook niet hielp was dat hij haar de anderhalve week voorafgaand aan deze avond had verboden om klaar te komen. Het had haar moeite gekost, maar ze was gehoorzaam geweest.
Lindsay vervloekte al die onbetamelijke gedachten die door haar hoofd spookten. En tegelijkertijd voelde ze de opwinding door haar onderlijf wentelen. De ogen niet loslatend van Jeans hautaine ogen waarin ze de sintels van zijn geilheid kon zien gloeien, dronk ze het laatste restje likeur. Het lege glas zette ze nauwgezet voor zich op het witte damast. “Smeerlap”, siste ze. Een triomfantelijke glimlach krulde rond zijn volle lippen. Hij wenkte de ober om de rekening te vragen.
Wordt vervolgd…
