Ik ben onderweg naar het centraal station. Mijn ouders verblijven deze winter in het huis in Noord Italië en hebben mij gevraagd de feestdagen daar met hun door te brengen. Niet echt mijn keuze, maar het verzoek was te klemmend om te weigeren.
Gehaast loop ik door de centrale hal in de richting van het perron, waar de slaaptrein naar Italië wacht. Ik ben laat en moet opschieten. In mijn haast bots ik bij de ingang van het perron hard tegen iemand aan. Zo hard dat ik achterover op de grond val. Het lijkt dramatisch, maar de val valt mee. Als ik opkijk zie ik twee verschrikte ogen naar mij kijken. De ogen zijn van een jongen van ongeveer mijn leeftijd en ze zijn mooi.
“Gaat het”, vraagt hij, terwijl hij mij helpt op te staan.
Ik knik, terwijl ik blijf staren in zijn ogen, waar de schrik langzaam plaatsmaakt voor hartelijkheid. Dan herinner ik mij ineens dat ik haast had om de trein te halen. Ik pak mijn tas van de grond en ren het perron op naar de trein. Nog net op tijd, want nauwelijks binnen vertrekt de trein.
Eigenlijk wilde ik zelf met de auto naar Italië. Ik heb inderdaad nog maar net mijn rijbewijs, maar was toch wel in één keer geslaagd, maar mijn ouders vonden het geen goed idee om een 18 jarig meisje zo’n eind in haar eentje te laten rijden, dus hebben ze een ticket geboekt voor deze trein. Zodoende zit ik nu in mijn eentje in mijn eenpersoons slaapcompartiment. Het is echter nog te vroeg om te gaan slapen en ik heb geen zin om te lezen, dus besluit ik naar de restauratiewagen te gaan om wat te drinken.
In de restauratiewagen is het druk en er hangt een gezellige kerst sfeer. Het zijn met name groepen reizigers die waarschijnlijk met elkaar de kerst en de wintersport gaan combineren. Ik bestel een biertje en zoek een leeg plekje om te zitten. Ik zit nog maar net als ik ineens wordt aangesproken.
“Je hebt zo te zien niets overgehouden aan je val.”
Ik kijk op en zie dezelfde mooie ogen, die ik ook al op het perron zag.
“Ik ben Robert”, stelt hij zich voor, terwijl hij naast mij op de bank schuift.
“Hoi, ik ben Eva en nee ik heb er niets ernstigs aan overgehouden hoor, behalve een zere kont. Die zal morgen wel blauw zijn.”
“Het spijt mij eigenlijk niet dat je tegen mij aanliep hoor.”
Ik kijk hem vragend aan.
“Wel natuurlijk dat jij viel, maar het gebeurd mij nooit dat zo’n leuk meisje tegen mij aanloopt.”
Oké, de toon is gezet. Ik lach om zijn opmerking en er volgt een flirterig gesprek. Normaal gesproken ga ik niet zo snel op zoiets in, maar de avond duurt nog lang en ik heb niets beters te doen. Hij blijft bovendien complimentjes maken en dat is altijd prettig om te horen. Het is ook nog eens een leuke jongen om te zien en ondanks dat ik eigenlijk op meiden val staan we een aantal biertjes en een paar uur later innig zoenend ergens in de trein. Echter, ondanks dat het een leuke jongen is en hij zeker niet slecht zoent, vind ik het uiteindelijk wel mooi geweest. Ik heb al twee keer zijn handen onder mijn trui vandaan moeten duwen en besluit dat het niet verder zal gaan. Seks met jongens is ook niet mijn ding. Robert houdt nog even vol en stelt voor om met mij mee te gaan naar mijn slaapcoupé en begeleid zijn voorstel met een hand in mijn kruis. Ik sla zijn hand boos weg en zeg dat ik het jammer vind dat zo’n leuke avond zo moet eindigen. Dan draai ik mij om en loop weg.
Het was ook best een leuke avond, bedenk ik mij, als ik mijn slaapcoupé binnenstap. Het was gezellig en hij zoende goed. Bovendien zag hij er best lekker uit voor een jongen en ik kan voor mijzelf eigenlijk niet ontkennen dat ik ook wel een beetje spijt voel, dat ik hem verder heb afgewezen. Maarja, ik ben er waarschijnlijk niet het type voor. Als het nou een leuk meisje was geweest.
Ik begin mijzelf uit te kleden om naar bed te gaan. Eerst trek ik mijn schoenen uit en vervolgens knoop ik mijn spijkerbroek los om deze over mijn brede heupen omlaag te duwen en uit te trekken. Dan trek ik mijn trui uit, maar nog voordat ik mijn hemdshirt uit kan trekken wordt er op de deur geklopt.
“Ja?”, vraag ik, maar er wordt niets gezegd.
In plaats daarvan wordt er nog een keer geklopt.
“Wie is daar? Was ist loss?”
Nog steeds geen antwoord, maar er wordt voor de derde keer geklopt. Ik doe een paar stappen naar de deur en besluit om dan maar even door een kiertje van de deur te gluren. Misschien ligt er wel iemand in de gang die onwel is geworden. Als er echt iets is kan ik mij altijd nog even aankleden. Ik haal de deur van het slot en open hem een klein beetje, maar voordat ik naar buiten kan kijken, verschijnt er een hand, met daarin een fles wijn met een briefje erop.
“Sorry voor mijn opdringerigheid!”
Ik schiet in de lach en pak automatisch de fles aan. Het is niet zo zeer mijn bedoeling om hem binnen te laten, vooral niet omdat ik alleen nog maar mijn hemd, slip en sokken aan heb, maar het feit dat ik de fles aanneem is voor Robert voldoende reden om binnen te stappen. Overigens ziet hij dan pas dat ik mij al grotendeels heb uitgekleed.
“Tsja, als je mij binnenlaat terwijl je al half naakt bent, wordt het wel lastig om niet opdringerig te zijn hoor.”
“Ik heb mijzelf ook niet horen zeggen dat je binnen mocht komen hoor”, antwoord ik lachend.
“Nee dat is zo, maar het was wel de bedoeling om die fles samen leeg te drinken. Moet ik dan op de gang blijven zitten of zo?”
Ik begin weer te lachen.
“Eigenlijk is dat wel een goed idee ja.”
“Tsja, als ik een meisje was en ik zou zo’n slip dragen, zou ik ook liever niet hebben dat een jongen mij zag”, en terwijl Robert dat zegt gaat hij aan de andere kant van de deur tegen de muur zitten.
“Woowww, dank je wel voor het compliment hoor”, zeg ik terwijl ik hem door de deuropening de fles wijn aangeef. Overigens heeft hij wel gelijk dat ik een weinig sexy slip draag vandaag.
Dat hij op de gang zit en ik binnen, met de deur half open, is overigens ook niet echt een goed plan, want hoewel hij mij nu niet kan zien, ziet iedereen die voorbij komt, mij wel half naakt zitten. Bovendien zit hij nogal in de weg voor de mensen die voorbij komen, dus na enige tijd laat ik hem toch maar binnenkomen. Wellicht niet mijn meest verstandige beslissing.
Eenmaal in mijn coupé gaat het al weer snel verder, waar we gebleven waren, voordat ik eigenlijk zou gaan slapen. We zitten stevig zoenend op mijn bed. De fles wij is leeg en ik heb zeker meer gedronken dan ik eigenlijk had gewild. Ook nu gaan de handen van Robert al snel naar plekken op mijn lichaam, waar ik ze eigenlijk niet wil hebben, maar de alcohol heeft mij minder scherp gemaakt. Ik duw wel steeds zijn handen van mijn borsten af, maar het is minder resoluut dan een paar uur geleden. Voor Robert is dat wellicht een teken dat ik wel degelijk open sta voor meer en als ik zijn hand weer van mijn borst afduw, daalt deze langs mijn lichaam af. De dunne stof van mijn slipje houdt hem ook niet tegen.
Dit gaat mij echt te ver. Ik duw Robert van mij af.
“Ik denk dat je moet gaan”, zeg ik, zo resoluut mogelijk, maar mijn spraakvermogen is ook aangetast door de drank.
Robert begint te lachen.
“Gaan? Nu?”, zegt hij. “Jij wil dit toch ook?”
Ik schud mijn hoofd, maar voordat ik iets kan zeggen, gaat Robert alweer verder.
“Ik zie toch dat je geil bent. Je tepels knappen zowat en je kut is nat. Ik voelde het toch? Mijn vingers zijn nat en stinken naar je kut. Hier, ruik maar.”
Hij steekt de hand, die hij zojuist onder mijn slipje in mijn kruis had geduwd, nu uit naar mijn gezicht. Even denk ik dat hij mij gaat slaan en ik draai mijn gezicht weg.
Robert wordt nu nog kwader. Met zijn andere hand pakt hij mijn haar en trekt mijn hoofd terug. Dan duwt hij de hand die uit mijn kruis komt in mijn gezicht.
“Ruik, zeg ik je toch”, schreeuwt hij boos. “Mij gebruiken om geil te worden en als je mij dan weggestuurd heb, zeker jezelf verder klaarmaken hè.”
Hij is nu razend. Terwijl hij met zijn ene hand nog steeds mijn haar vasthoudt, begint hij met zijn andere hand zijn broek los te knopen.
“Ik weet wel wat je wilt hoor”, schreeuwt hij, terwijl zijn broek langs zijn benen op de grond valt en hij zijn penis uit zijn boxer trekt. “Zeg dan dat je deze niet wilt.”
Het is natuurlijk angst en ook de overmaat aan drank, waardoor ik als versteend blijf zitten. Maar het is meer dan dat. Ik zou op moeten springen en hem weg moeten sturen. Weg moeten duwen. Iets in mij zegt dat hij dan ook gaat. Maar ik doe het niet. Mijn blik is gericht op zijn keiharde pik, die hij vlak voor mijn gezicht houdt. Natuurlijk ben ik bang, maar er komt ook een heel vreemd gevoel van opwindingen in mij opzetten. Een sterke begeerte. Robert begint duivels te lachen.
“Zie je wel. Jullie teven zijn allemaal hetzelfde. Houd ze een pik voor hun gezicht en ze willen hem hebben.”
Met zijn hand beweegt hij zijn pik naar mijn gezicht en hij streelt zijn eikel langs mijn wang. Ik draai mijn gezicht weg, maar hij trekt mij aan mijn haren weer terug.
“Je wilt hem wel, maar je wil het nog niet toegeven hè.”
Met zijn hand beweegt hij zijn pik nu naar mijn mond en hij duwt zijn eikel tegen mijn lippen. Mijn eerste ingeving is weer om mijn hoofd weg te draaien, maar ik doe het niet. In plaats daarvan kijk ik langs zijn lichaam omhoog naar zijn gezicht. Ik kijk in zijn ogen en hij kijkt terug.
“Je wilt het hè? Zeg dan dat je het niet wilt.”
Hij laat mijn haar nu los en streelt zijn eikel langs mijn lippen. Ik kan het nu stoppen. Ik kan nu opstaan en desnoods zelf weglopen. Hij heeft mij niet meer vast maar toch heeft hij mij in zijn greep. In plaats van weg te lopen, open ik mijn mond. Langzaam glijdt zijn penis naar binnen.
Wordt vervolgd…
