Mijmerend zat ik in de bus. De vakantie in Nederland was prima geweest. Leuke plaatsjes en een gezellige sfeer. Volgens mijn broer was dat vrij bijzonder.
Wat betreft de mannen was het hier niet veel anders dan in mijn geboorteland. Overal waar ik verscheen genoot ik een hoop aandacht. Maar helaas, ook hier waren het vaak van die types: macho’s.
Ik weet het niet, maar ze lagen me niet echt. Het zal iets te maken hebben met mijzelf en het netwerk van mijn broer. Omdat ik bij hem logeerde nam hij me veel mee naar vrienden en mensen die hij kende uit zijn business. Qua theoretisch niveau sloot dit goed op elkaar aan. Ik ben hoogopgeleid en had een goede baan bij een Noors olieconcern. In de relatiesfeer had ik echter slechte ervaringen opgedaan met dit soort lui. Je werd overstelpt met mooie beloftes en cadeaus. Vooral om je, veelal naast een bestaand huwelijk, het bed in te krijgen. Een bepaalde periode vond ik dat niet erg, maar op een gegeven moment kreeg ik er tabak van.
Wat ik precies wilde wist ik niet, maar in ieder geval iets anders, echter, spontaner en serieuzer. Het zal ook wel iets te maken hebben met het gezin waar ik uit kom. Mijn vader overleed op jonge leeftijd en mijn moeder moest alles omdraaien om het hoofd boven water te houden. Zodoende hebben mijn broer en ik geknokt met onze intelligentie om deze leefwereld te overstijgen. Wel is hierdoor een soort scheefgroei ontstaan tussen theoretisch intellect en praktische beleving.
Intussen was de bus gestopt en rende ik naar het station. Zoekend naar het juiste perron stapte ik gehaast op de trein en plofte neer in de eerste de beste coupé. Schuin tegenover mij zat een jonge man met een gitaar tussen zijn benen. Zoals men in dergelijke situaties elkaar even aankijkt, zo ontmoetten ook onze ogen elkaar. Het was te gek voor woorden, maar even leek ik geraakt. Zijn grijsblauwe ogen, de leuke krullen, geen machotype? Ik weet het niet en het deed er ook niet toe.
Onmiddellijk keerde ik terug in de werkelijkheid en pakte een zakdoek. De run naar de trein had voor de nodige warmte gezorgd. Tevens ontdeed ik me van mijn overjas en deponeerde deze in het bagagerek. Toen ik de gebruikelijke zithouding weer had aangenomen wendde ik mijn gezicht nog een keer naar de man.
Verveeld keek hij door het raam met één hand rustend op zijn gitaar. Hoe zo iemand in werkelijkheid ook zou zijn, er zat in ieder geval muziek tussen zijn benen. Gniffelend om mijn eigen woordspeling glimlachte ik hem vriendelijk toe.
“Uw kaartje alstublieft.”
Onverwacht stond daar de conducteur. Ik pakte mijn jas uit het rek en overhandigde hem de OV-chipkaart van mijn broer.
“U bent niet ingecheckt.”
Niet ingecheckt? Hoe kan dat nou, dacht ik. Ik heb dat ding toch langs dat kastje gehaald?
Als buitenlandse is het niet zo’n kunst je van de domme te houden.
“Not allright?”, antwoordde ik met en buitenlands accent.
“Waar moet u naar toe?”
Onschuldig keek ik hem aan en gebaarde wat met mijn handen of ik hem niet begreep. Nou praatte ik geen Nederlands, maar verstond het wel.
“Which place”, vervolgde hij.
“O.. Amsterdam.”
“Do you have an identity card with you?”
Terwijl ik hem met mijn grote blauwe kijkers aankeek, gleed mijn hand door mijn schoudertasje.
Hoewel ik wist dat ik die niet bij me had, hoopte ik dat hij het voorval door mijn vrouwelijke charmes zou laten voor wat het was. Maar helaas, niets was minder waar.
“If you don’t have it. You must leave the train by the next stop. Or you pay for penalty 40 euro.”
Hoe ik hem ook aankeek, hij leek niet van zijn standpunt te wijken.
Onverwacht begon de man schuin tegenover mij in beweging te komen.
“Als ik voor mevrouw betaal, is het probleem dan opgelost?”
Met gefronste wenkbrauwen keek de conducteur me aan.
“Dat is niet gebruikelijk”, antwoordde hij.
Nonchalant haalde de man zijn schouders op.
“Dat is wel meer niet.”
Zo loste het treinprobleem zich als vanzelf op en kwam er een ander voor in de plaats. Hoewel ik de man verschillende malen bedankte en hij het met een handgebaar wegwuifde, bleef er bij mij een schuldgevoel bestaan. 40 euro. Het was nogal wat en dat voor een wildvreemde.
Zodoende probeerde ik een gesprek aan te knopen.
“Where are you going to?”
“To Amsterdam”, zei hij me vriendelijk aankijkend.
“To make music?” Een overbodige vraag, maar ik wist geen andere ingang te vinden. Het gesprek vlotte echter niet.
Terwijl hij met zijn hand in de zak naar iets zocht, keek ik hem aan en dacht na. Schattig hoe zijn krullen bewogen tijdens de zoektocht. Verontschuldigend glimlachte hij mij toe. Aandachtig keek ik naar de vorm van zijn mond… opeens wist ik het en tikte hem vrijmoedig op zijn been.
“Do you like to go with me for lunch? Amsterdam has nice places.”
Hij was duidelijk aangeslagen door mijn voorstel. Ik kreeg er zowaar schik in. Zoals hij daar zat met zijn gitaar, lange jas en spijkerbroek. Jongensachtig.
“Then you can play for me”, zei ik op ondeugende toon.
Toen hij me opnieuw aankeek, wist ik dat hij mijn aanbod niet zou afslaan.
Een poosje later zaten we in de Beurs van Berlage. Gezellig en druk in het Engels pratend.
Zo vertelde ik dat ik logeerde bij mijn broer in Nederland. Op zijn beurt vertelde hij dat hij uit Deventer kwam en op weg was naar een vriend in Amsterdam. Het gesprek vlotte steeds beter. We praatten over mijn geboorteland, zijn muziek, en nog veel meer. Of het zijn onbevangenheid was die mij bekoorde, zijn donkere wapperende krullen, de mooie mond of zijn frisse grijsblauwe ogen en zijn interesse in muziek, of een combi van dit alles? Wie het weet mag het zeggen. Wel wist ik dat ik meer en meer gecharmeerd raakte van zijn voorkomen. Zo anders dan ik van mannen kende. Wat zou ik het jammer vinden als we na deze korte, spontane ontmoeting afscheid zouden moeten nemen. Ik moest iets. Even nadenkend verontschuldigde ik me en ging richting toilet.
Terugkomend voelde ik de mannenogen als serpentine over me heen vallen. Heb nooit begrepen wat dat nou was. Volgens een vriendin kwam het door mijn lange blonde haar en grote blauwe ogen. Volgens mijn ex-vriend door mijn figuur in combinatie met mijn loop. Ik heb wel eens gedacht dat als ik al die blikken in geld zou kunnen omzetten, ik me met gemak liggend staande had kunnen houden. Maar goed, hoe het ook zij, soms streelde me het, soms werd ik er doodmoe van. Toen ik weer ging zitten, vonden onze ogen elkaar opnieuw. Ik kreeg de indruk dat hij versierde met zijn kijkers.
Alsof ik niet was weggeweest zette hij het gesprek voort. Opnieuw die leuke babbel, krullen en ogen. Ik zag een combinatie van adoratie en vertedering. Toen de stilte inviel, maakte ik daar onmiddellijk gebruik van.
“Come with me, I like to show you something.”
Even zag ik vertwijfeling. Maar na te hebben afgerekend, volgde hij mij het gebouw uit. We liepen de oude stad in en draaiden de weg op van de nieuwe Jonkerstraat.
“Well, look, this is my brothers home.”
Aarzelend keek hij mij aan. Met zoiets had hij duidelijk geen rekening gehouden.
“Nice”, antwoordde hij, “but….”
“Do you like to see it and perhaps something to drink?”
Op het moment dat ik het vroeg wist ik al dat hij niet zou of kon weigeren. Een innerlijke drang dreef hem voort. Zo volgde hij mij door de voordeur.
In de mooie en gezellige huiskamer bood ik hem een stoel aan en schonk een rode wijn in. Bewust zette ik mij in een draaibare leunstoel tegenover hem. Trok mijn rok wat op en kruiste mijn knieën over elkaar. Zijn ogen gleden over mij heen en dwaalden daarna de kamer door. Toen pakte hij het glas en stak het proostend in de lucht. Ik glimlachte en zag hoe hij mij opnieuw in zich opnam. Een warme gloed voelde ik in mij opkomen. Ook ik pakte het glas.
“What do you think of me?”, vroeg ik onverwacht.
Hij slikte. Zo een directe vraag had hij niet verwacht.
“Well”, reageerde hij na een tijdje, “it’s a funny situation. To meet someone so spontaneous, who has a lovely way of talking, humor, interested, a lot of knowledge and a lovely look. Forgive me, but, as I see it, a woman like you, any man would want to know better.”
Zijn antwoord streelde mij. Niet alleen maar dat gezeur over hoe mooi ik wel niet was met de bedoeling me het bed in te krijgen. Bewust of onbewust, zijn gedrag werkte beter. Weer vlotte het gesprek, dronken we op elkaars toekomst en lachten wat af. Toen ik naar zijn gitaar keek en hem wilde vragen iets te spelen, overviel somberheid me. Het afscheid dat onvermijdelijk zou komen stemde me oprecht droevig. Ik herkende dat niet bij mezelf. Nooit eerder had ik iets dergelijks gevoeld bij een eerste contact. Maar dit was leuk en ik voelde een niet te onverzadigbare honger in mij opkomen. Met het komende vertrek in mijn achterhoofd moest of wilde ik opnieuw iets. Over twee dagen zou de wereld immers weer anders zijn.
Daarbij zette de honger zich snel om in trek. Trek in aandacht, liefde of gewoon platte seks? De waarheid zou ergens in het midden hebben gelegen.
Zo trok ik me even terug. Ontdeed me van mijn mantelpak en trok een ochtendjas aan. Zoals altijd droeg ik mooie lingerie. Subtiel sloeg ik de ochtendjas iets open. Staande in de deuropening zag ik hem voor het raam staan. Om zijn aandacht op mij te vestigen scharnierde ik met de deur. Het knarsende geluid deed hem omkijken.
Toen hij zijn hoofd omdraaide zag ik dat hij schrok en zich geen houding wist te geven. Zijn trouwe honden ogen echter wentelde zich meer en meer in opwinding. Misschien ook wel omdat hij wel voelde dat ik mijn zinnen had gezet op datgene waar zo velen naar hadden verlangd. Niets stond mij meer in de weg. Behalve de hoop dat hij de verwachting niet zou beschamen.
Vertederend kwam hij op mij af. Leek even onzeker, maar wreef daarna lief over mijn arm, kuste mij in de nek en wreef met zijn handen door mijn haar. Opgewonden drukte hij de achterkant van mijn lichaam tegen het zijne en gleed met zijn handen voorzichtig over mijn trotse rondingen. Als klei in de hand van de pottenbakker gaf ik me aan hem over. Zijn eerste benadering was voor mij de juiste. Rustig, lief en teder.
Toen hij iets wilde zeggen drukte ik mijn vinger tegen zijn mond.
“Come”, zei ik zachtjes. Elk woord zou mijn gevoel van het moment kunnen verstoren.
Zo leidde ik hem als een mak lam de slaapkamer in.
Wordt vervolgd…
