Samen in mijn autootje op de terugrit ’s avonds, geven we toe aan onze zin in elkaar. We blijven voorin zitten, dus zijn we zeer beperkt in bewegingsvrijheid. Daardoor word ik door jou lekker gevingerd, maar kom jij uiteindelijk – mede door het betrapt worden door de wijkagent – niet aan je trekken… Nu toch niet, misschien volgende keer?
Nu al een paar jaren ga ik elke vrijdagavond naar de volksdansrepetitie. Jij, Milo, komt daar nog maar korte tijd. We hebben twee weken geleden echt kennis gemaakt. Tijdens de oefening van een mazur, een Slavische volksdans die we, op aangeven van onze leidster, samen aan het dansen waren. Best lastige pasjes allemaal, dat getrippel op die opzwepende accordeon- en volksinstrumentenmelodie.
Jij houdt je blik op je voeten en je gedachten tussen je oren. Maar ik… ik ben dat soort dansjes wel gewend na een paar jaar wekelijks aanleren van die complexe folkloristische dansen of ongecompliceerd volksdansjes. Dus ik kijk tijdens het dansen aan jouw zijde gefascineerd toe hoe jij – en nog best wel meer andere dansers – sukkelt tijdens het keer op keer herhalen van fragmentjes van deze blijkbaar ingewikkelde mazur.
En – ik weet niet waarom – eigenlijk vind ik je best aandoenlijk zo: met je beteuterlip vooruit, een diepe frons tussen je ogen en enkele kleinere glinsterende zweetpareltjes op je voorhoofd.
Ik heb het ook wel warm van dat gehuppel en getrippel, maar ik krijg het nog warmer door dat sexy gestuntel van je. Het is gewoon vertederend, het raakt me tot in de toppen van mijn tenen en vingers. Die uiteinden van me die door dit dansen zonder meer, en dit dansen met jou in het bijzonder, danig op scherp staan.
Ach, tuurlijk weet je dat je bij het volksdansen ronddraait op je tenen, in soepele lederen schoentjes, en dat je mekaar vasthoudt, dus dat mijn vingers zijn vastgeklampt in je shirt op je stevige hoekige schouder en in je klamme hand. Maar, als beginneling in het volksdansen, is dat nu blijkbaar het minste van je zorgen.
Ik voel me een beetje verloren, zo met die opgewonden warmte in mijn uiteinden en het kloppend gevoel in mijn onderbuik, zo verloren omdat ik besef dat jij dit helemaal niet voelt nu, je bent veel te benomen door de moeilijkheid van onze mazur samen.
Echt kennis gemaakt? Bwa, we hadden tijdens de vorige repetitie, tot ongenoegen van onze repetitor, alsmaar weer tijdens het dansen samen getaterd, en na de repetitie, met elk een frisse pils in de hand en ondertussen één in onze keel, verwoed aan het woordenwisselen geweest (over het wel of niet moeilijk zijn van deze mazur en van volksdansen in het algemeen).
Omdat ik elke zaterdagvoormiddag al voor 8u op moet, maak ik het nooit laat op vrijdagavond. En aangezien we sinds deze week het grootste stuk van de weg nu samen rijden, – aja in onze conversatie waren we er achter gekomen dat we eigenlijk niet zo ver uit elkaar wonen – spoor ik je aan om eveneens af te ronden omdat ik mijn bed wil induiken.
Tja, dat samen rijden… we wonen vlak bij elkaar, dus was het logisch dat we dat kostendelend zouden doen.
En het is dus vandaag voor het eerst dat jij jouw toch wel comfortabele auto vlak voorbij het kruispunt van de steenweg, in de inrit van een bosje, hebt achtergelaten om het langste en verste stuk van de weg samen te rijden. Want deze week is het mijn beurt in dit carpoolsysteempje van ons. Aja ik had aangeboden om de spits van het samen rijden af te bijten, nadat we er vorige week bij onze laatste pint over hadden gebekvecht, en ik dan maar ‘ladies first’ had voorgesteld.
Na deze repetitie, na de twee biertjes, na het ritje samen in mijn krakkemikkige autootje, is het de bedoeling dat je nu goedenavond zegt en uitstapt, maar…
Ik heb wel gevoeld hoe je naar me keek terwijl ik geconcentreerd achter het stuur van mijn geliefde kleintje aan het rijden was in het donker langs deze landelijke weg. En mijn sensoren hadden me tijdens het rijden wel even alert gemaakt op jouw verlekkerde blik die op mijn borsten en schoot rustten tijdens het rijden, maar ja, als vrij nieuwe chauffeur had ik die signalen even moeten negeren. Tot we stil staan nu, net van de weg af, in de inrit van dat bosje waar ook jouw auto staat.
Het is heel klein en ongemakkelijk in mijn piepkleine vierwielertje, maar ja, we hebben beiden grote zin in elkaar, en zien niet direct een andere optie om daar vanaf te komen. Dus beginnen we te pulken aan elkaars kleren. Ik zit achter en onder het stuur, en het lijkt me dus logisch dat ik deze beperkingen hier laat dirigeren, maar nee, jij neemt de leiding. Je ritst mijn jas open, en ongeduldig plooi je die links en rechts van me weg. Ik heb een rolkraagtrui aan, dus zie je het niet zitten om langs mijn decolleté mijn borsten te vangen. Je trekt dus maar de bovenkleren uit mijn tailleband en gaat er met je koude hand onderin richting mijn stevige grote koplampen. Door die koude richten mijn tepels zich onmiddellijk op – nee niet door jouw aanraking, ah nee, je bent er nog niet eens bij.
Je vingers voelen nu mijn stijve tepel en dat windt je heel concreet en direct op, bovenop je reeds langer voelbare geilheid. Je begint er onmiddellijk aan te draaien en in te knijpen. Ondertussen peutert je andere hand aan mijn broek om de knoop te vinden, gaat die knoop open en rits je mijn pantalon weg.
Met grote trek ondertussen duw ik mijn onderlichaam omhoog tegen je hand, en je begrijpt dat ik, NU!, wil gevingerd worden. Aangezien ik onder het stuur zit, is dat geen makkie, maar we zijn te verdoofd door onze opgestapelde drang naar seks en naar elkaar, dat het niet in ons opkomt om achterin te gaan zitten om met iets meer comfort en ruimte verder te spelen.
Ik kan bij jou nergens bij, ik zit te zeer gevangen onder dat stuur en onder jouw lijf en arm, dus je groot geworden pik blijft onaangeroerd stevig ingepakt in je jeans, maar duwt wel hoger en steviger tegen de binnenkant van je boxer en tegen de onderkant van je riem aan.
Pech, geen gehoor, hij blijft alleen…
Ondertussen schuif jij plagend in mijn slipje één vinger langs mijn klitje en terug, en weer en weer, tot je echt wel door hebt door mijn hijgende aandringen dat de voordeur openstaat.
Je schuift binnen in mijn warme vochtige holletje, en danig opgehitst knijp ik je vinger beurs en terug los, knijpen en los, knijpen en los. Je snapt, eindelijk!, dat ik meer gevuld wil worden, en gauw zijn je vier vingers bezig om heel diep te wiebelen en te stoten in mijn heiligdom.
Nadat ik door jouw volleerd lijkende vingers, in combinatie met mijn al een paar weken opgebouwde hunkering naar jou, al enkele keren klaargekomen ben, vind je dat het jouw beurt is, en houd je heel plots op. Je trekt je hand plagend snel uit me. Ik geef een schreeuw, en besef dat ik afgewerkt ben, en dat het nu jouw beurt is.
Eerst wat onwillig, maar toch aangespoord door jouw blijken van verlangen en je duidelijke directie, herzet ik me wat om in je boxer te kunnen komen, en op dat moment, in deze bewegingen, zie ik licht achter mijn autootje opduiken.
Voor we het door hebben dat we visite krijgen en ons best gaan fatsoeneren, tikt iemand op jouw ruit, en worden we door de wijkagent “op het matje” geroepen.
Wat nu volgt is gewoon saai, dus zwijg ik daar maar over.
Na het “rode schaam-wangetjes”-gesprekje met de “orde”, heb ik nog even tijd om me schuldig te voelen: Ik ben lekker voldaan, en jij… blijft zitten met een broek vol goesting.
Ocharme, tot de volgende… Ik beloof dat jij ‘next time’ eerst aan de beurt komt, en dat is je voor het moment een schrale troost, maar… je énige troost.
We kleden ons weer toonbaar aan, onder het toeziend, meegenietend oog van meneer de agent, en enkele ogenblikken later zijn we klaar om te vervolgen, braaf uitvoerend wat meneer Wet ons heeft opgedragen: allebei naar huis hé, en geen oponthoud meer, anders…
We zijn uitgestapt uit mijn auto, en worden nog steeds argwanend bekeken door meneer agent. Nog een hete volle tongzoen krijg je, waardoor je ondervoorkant alweer wakker wordt, en dan moet jij in jouw auto stappen en rijd ik in dat kleintje van mij naar huis.
Tja, dank je wel, Milo, was superlekker! En sorry, jij de volgende keer? Na de volksdansrepetitie, in jouw auto, op ons plekje in de inrit van het bosje???
Tenminste, als Mister Wet niet op de loer staat!
In principe wel aardig, maar echt spanning, nou nee . . .