Ze stond op en liep naar de rand van het balkon, nieuwsgierig geworden door het gejuich uit het stadion. Acht mannen hadden hun opwachting gemaakt, acht getalenteerde atleten die speciaal voor deze Spelen naar Olympia waren gekomen. Hun lichamen glansden van olie en zweet. Het was warm die zomermiddag.
Rodakina had haar mantel weggehangen en droeg slechts een linnen chiton. Voor een koningin was het bijzonder om zich zo bescheiden, zelfs volks te kleden, maar ze had nooit veel opgehad met de mores van het hof. Ze zou nu het liefst tussen de gewone mensen zitten, genietend van dit feest ter ere van Zeus. Ze zat echter op grote afstand, op een hoog balkon, samen met haar man Hippomenes, die duidelijk liet blijken dat het hem allemaal niet echt interesseerde.
Zeno bracht haar een handvol dadels en een drinkschaal met wijn, niet haar eerste vandaag. De combinatie van zon en druivennat zorgde voor een aangename roes. Ze nam een dadel in haar mond en keek omlaag. De atleten maakten zich op voor de dolichos, een nieuwe hardloopafstand op de Spelen. Acht mannen, gekleed in slechts een lendendoek waren hun goedgebouwde lichamen aan het opwarmen. Rodakina bekeek het tafereel geamuseerd. De winnaar zou straks naar boven komen om hier gehuldigd te worden door de koning. De olijfkrans lag al klaar. Haar gedachten dwaalden af terwijl ze zachtjes op de zoete dadel sabbelde.
“Ik moet even iets doen”, zei Hippomenes terwijl hij opstond.
“Waar gaat u heen, majesteit?” vroeg Zeno, “de dolichos kan ieder moment beginnen.”
De koning antwoordde niet en liep weg. Er zat vast weer een of ander schandknaapje op hem te wachten, dacht Rodakina. Het was publiek geheim dat de koning regelmatig in het gezelschap van jonge mannen verbleef. Niemand had het de koningin ooit verteld, Hippomenes zelf al helemaal niet, maar de tekenen waren onmiskenbaar. De laatste jaren werden haar liefkozingen steeds vaker weggewuifd, haar erotische toespelingen genegeerd, haar behoeftige lichaam verwaarloosd. Aanvankelijk dacht ze dat er een andere vrouw in het spel was, maar na verloop van tijd begon het haar op te vallen hoe jonge mannen naar hem keken, de blikken die ze uitwisselden. Blikken van verstandhouding, blikken van lust.
Luid gejuich onderbrak haar gedachten. De wedstrijd was begonnen. Een grote gespierde atleet nam direct de leiding.
“Dat is Acanthus uit Sparta”, zei Zeno, “hij is ongeslagen op deze afstand.”
De koningin slikte de dadel door en nam een slok wijn. Wat fijn om naar die mooie mannenlichamen te kijken. Haar oog viel op een loper die inmiddels al twee anderen had ingehaald.
“Wie is dat? Die slanke?” vroeg ze.
“Dat is Orsippus uit Megara, een stad in West Attica”, antwoorde Zeno, “Als er iemand is die de Spartaan de titel kan ontnemen is hij het.”
De Megariaan liep inderdaad een goede wedstrijd. Hij had inmiddels een derde atleet ingehaald en had alleen Acanthus nog voor zich. Rodakina kneep enthousiast in Zeno’s arm.
“Spannend!” zei ze.
Langzaam maar zeker overbrugde Orsippus de afstand tussen hem en de koploper. Steeds dichterbij kwam hij, steeds luider werd het gejuich van het publiek. De mannen liepen inmiddels naast elkaar. Acanthus keek even opzij en zag dat hij rechts gepasseerd werd. Toen gebeurde het. De Spartaan stak zijn hand uit en greep de lendendoek van zijn belager. Verschrikt hield deze in. Het kledingstuk schoot los en viel omlaag. Orsippus wankelde, struikelde bijna en aarzelde een moment. Toen liep hij door, naakt.
“Kom op!” hoorde Rodakina zichzelf schreeuwen.
Zeno keek verwonderd opzij.
“De naakte atleet bevalt u?” vroeg hij geamuseerd.
Rodakina bloosde en nam snel een slok wijn.
Het leek alsof Orsippus vleugels had gekregen. Met schijnbaar gemak passeerde hij Acanthus voor de tweede maal, nu definitief. De afstand was groot toen hij onder luid applaus over de eindstreep liep. De koningin klapte enthousiast.
Terwijl de winnaar aan zijn ereronde begonnen was sprak Zeno: “Het is bijna tijd voor de huldiging. Ik ga uw man zoeken.”
Hij verliet het balkon. Rodakina nam plaats op haar zetel in de schaduw. Ze had het warm gekregen van de zon, de wijn en de spanning van de wedstrijd. Ze nam een laatste slok uit haar drinkschaal en staarde naar de decoratie op de bodem. Zoals vaak bij dit soort schalen bevatte deze een erotisch tafereel. Een naakte man met een enorme erectie staat voor een eveneens naakte vrouw die met haar benen wijd op hem ligt te wachten. Even legde Rodakina haar hand tussen haar benen.
Toen hoorde ze stemmen naderbij komen.
“Maar zo kan ik toch niet voor de koning verschijnen?” zei de ene stem.
“Ach, natuurlijk wel, zo heeft iedereen je zojuist toch zien winnen?” sprak de andere.
Dat moest Orsippus zijn, dacht Rodakina, begeleid door iemand van de organisatie. Ze ging rechtop zitten. Even later verschenen beide mannen op het balkon. De oudere man zag de lege zetel van Hippomenes en keek vragend naar diens vrouw.
“Hij zal zo wel terugkomen”, sprak zij zonder dat zelf te geloven.
“Blijf hier staan en wacht tot de koning je komt kronen”, zei de man tegen Orsippus.
“En niet spreken tegen de koningin!” voegde hij eraan toe terwijl hij wegliep.
Daar zat ze dan, een koningin verlaten door haar koning, met tegenover zich een man, een atleet, een naakte atleet. Ze keek hem in de ogen. Verlegen sloeg hij ze neer. Ook voor hem moest het ongemakkelijk zijn om hier te staan. Natuurlijk, hij was de winnaar van de wedstrijd. Hij was toegejuicht, een held. Maar nu stond hij hier, naakt en eenzaam, te wachten op zijn huldiging.
Hij staarde naar de grond. Twee mensen die niet goed wisten wat ze met de situatie aan moesten. Haar blik gleed over zijn lichaam. Hij had de bouw van een loper, slank, niet zo gespierd als de discuswerpers en de worstelaars, maar met mooie proporties. Zijn hele lijf glom van zweet en olijfolie, op zijn stoffige voeten na. Zijn handen hield hij ongemakkelijk voor zijn kruis, in een poging om zijn mannelijkheid voor de koningin te verbergen. Alsof ze hem net niet naakt had zien hardlopen, alsof ze hem net niet naakt had zien zegevieren.
Duizenden gedachten schoten door haar hoofd. Zou Hippomenes snel terugkomen voor de huldiging? Zag het publiek hen van die grote afstand? Wat ging er in Orsippus om? Hoe lang was het geleden dat ze een naakt mannenlichaam van dichtbij had gezien? En waarom was het zo warm? Onrustig ging ze verzitten en vouwde haar rechterbeen over het linker. Ze keek weer naar de atleet. Het moest bloedheet zijn waar hij stond, vol in de zon, maar hij vertrok geen spier. Of toch? Zag ze het goed? Onder zijn handen vandaan was iets verschenen dat duidelijk geen vinger was. Had hij zijn handen verplaatst? Of groeide er iets? Ineens zag ze dat hij niet langer naar de grond staarde, maar naar haar, naar haar benen. Ze keek omlaag en zag dat de split van haar chiton een groot deel van haar rechterbeen ontblootte.
Van een Griekse vrouw, zeker een koningin werd zedigheid verwacht. Eer en schaamte bepaalden vele keuzes in het leven. Maar moest zij eervol zijn terwijl haar man zich liet bevredigen door een batterij aan schandknapen? Terwijl hij haar met geen vinger meer aanraakte? Bovendien, hoe onzedig was het om een been te laten zien? Ze keek om zich heen. In de verte vermaakten satyrs het publiek met hun kunstjes. Mensen die omhoog keken zagen Orsippus staan, met de rug naar hen toe. Ze konden Rodakina onmogelijk zien zitten in de schaduw. De enige die haar kon zien was de man die voor haar stond. Voor hem, en voor zichzelf besloot ze eer en schaamte even te laten voor wat ze waren.
Ze ging een beetje onderuit zitten en sloot haar ogen. Langzaam streelde ze haar ontblote been met haar vingertoppen. Vanaf haar knie omhoog, over haar dijbenen tot waar de stof van haar chiton begon. Ze voelde de blik van Orsippus op zich gericht, maar keek hem niet aan. In plaats daarvan bleef ze zichzelf strelen, nu ook de binnenkant van haar dij. Het tintelde tussen haar benen. Wat een weldadig gevoel!
Na een tijdje keek ze naar de atleet. Onbeholpen probeerde hij zijn almaar langer wordende geslacht met zijn handen af te dekken. Het had geen zin. Rodakina wond hem op en hij kon het niet verbergen. Van haar hoefde dat ook niet. Ze genoot van het gevoel dat het haar gaf. Als koningin kun je een man bijna alles laten doen, maar een erectie is echt.
Een klein knikje van haar hoofd vertelde Orsippus dat hij zijn handen net zo goed weg kon halen. Hij gehoorzaamde. Zijn lul bungelde tussen zijn benen, lang en onrustig, alsof hij zich nog niet wilde overgeven aan zijn onvermijdelijke staat van opwinding. De grote bruine ogen van de vorstin staarden ernaar. Ze vond het mooi als de voorhuid lang genoeg was om zelfs in deze toestand de eikel nog verborgen te houden. Ze speelde met de rand van haar gewaad. Haar vingers gleden erlangs, heen en weer, terwijl ze het tegelijkertijd beetje bij beetje omhoog schoof. Haar dijbeen was nu volledig ontbloot. Langzaam liet ze steeds meer van zichzelf zien. Als ze verder zou gaan zou Orsippus een glimp van haar korte, zwarte schaamhaar kunnen opvangen. Ze keek hem aan. Hij staarde naar haar kruis, zijn mond een beetje open, zijn lul inmiddels recht vooruit.
Rodakina voelde zich langzaam maar zeker in een roes geraken. Haar ademhaling werd zwaarder en de geluiden uit de verte verstomden. Ergens wist ze dat het onverstandig was, gevaarlijk misschien zelfs, maar er was iets in gang gezet dat niet meer te stoppen was. Langzaam daalde haar hand tussen haar nog steeds gevouwen benen. Ze speelde even met de zachte haartjes die ze die morgen nog netjes had bijgewerkt. Ze vervolgde haar weg richting haar warme, natte gleufje en kreunde zachtjes toen haar middelvinger via haar klitje tussen haar opgezwollen lipjes gleed. Bij Aphrodite, wat was dit toch lekker! Waarom deed ze dit niet vaker? Ze sloot haar ogen en richtte al haar aandacht op dat magische plekje tussen haar benen. Haar wijs- en ringvinger volgden het golvende pad van de zachte lipjes, de middelvinger gleed er tussendoor, wadend door haar warme liefdesbad. Van boven naar beneden, even rustend en dan weer terug omhoog.
Na enige tijd opende ze haar ogen een stukje. Tussen haar wimpers door zag ze de enorme erectie van Orsippus. Zijn paal stond keihard overeind, zijn eikel had zich ontdaan van zijn mantel en glom in het zonlicht. De koningin glimlachte tevreden. Ze ging verzitten, haar benen niet langer over elkaar, de tenen van beide voeten op de grond. Ze zakte nog een klein beetje onderuit en spreidde langzaam haar benen. De atleet staarde met grote ogen naar haar glinsterende heerlijkheden. Haar middelvinger verdween volledig in haar warme, natte liefdestempel, haar wijsvinger volgde, maar al snel besefte ze dat dat dit niet meer voldeed. Het was tijd voor die grote stijve lul om tussen haar hunkerende schaamlippen te glijden.
“Kom,” zei ze hees, “kom in me.”
De atleet aarzelde even, keek om zich heen en liep toen behoedzaam naar haar toe.
Plotseling klonken er stemmen. Ze naderden. Orsippus deed verschrikt een stap naar achteren. Rodakina schoot overeind, fatsoeneerde haar kleding en veegde haar natte vingers eraan af.
“Dit is hem dus”, sprak Hippomenes terwijl hij met Zeno het balkon betrad, “de naakte atleet.”
“En niet zomaar naakt,” vervolgde hij, “maar met een enorme erectie!”
“Waarvan ben je zo opgewonden geraakt? Van het winnen van de race? Of van mijn schaars geklede vrouw?”
Rodakina keek angstig naar Orsippus. Haar wangen waren rood. Er kwam geen antwoord.
“Maakt ook niet uit,” zei de koning, “een winnaar moet gehuldigd worden.”
“Zeno, haal de olijfkrans en geef hem aan mijn vrouw! Zij mag haar vriendje kronen.”
“En jij, Orsippus, kniel!”
Met trillende handen nam Rodakina de krans aan en stond op. Ze voelde zich een beetje draaierig, wankelde even, maar liep toen naar de atleet die inmiddels knielend op de grond zat. Ze ging vlak voor hem staan en plaatste de krans voorzichtig op zijn hoofd. Applaus steeg op uit het stadion. Het voelde als een koortsdroom, onwerkelijk. Ze sloot haar ogen, wachtte een moment en drukte toen het hoofd van Orsippus stevig tegen haar kruis. Ze voelde zijn gezicht door haar linnen gewaad heen, zijn neus, zijn mond. Zijn warme adem streelde de vochtige huid tussen haar benen. Haar hart bonsde in haar keel toen ze voelde hoe hij de geur van haar koninklijke kutje opsnoof, alsof hij haar wilde inademen, lang en diep, meerdere malen.
Maar ineens stopte hij. Wat gebeurde er? Toen voelde ze het. Een golf van warm zaad stroomde over haar blote voeten. Een tweede volgde. Ze glimlachte en aaide liefkozend over het gekroonde hoofd. Zachtjes huilde Orsippus.
Epiloog
Vier jaar later, tijdens de volgende Olympische Spelen gebeurde er iets opmerkelijks. Zonder uitzondering verschenen de atleten naakt aan de startlijn. Kwam het door de glansrijke overwinning van Orsippus? Of kwam het door de koninklijke traktatie die hem daarna ten deel viel? Hoe dan ook, De Naakte Atleet was een feit. Het zou vele honderden jaren duren voordat de Romeinen dit in hun ogen ongepaste fenomeen een halt zouden toeroepen.
